The day after
Het is de dag na de Damloop en we hebben het gehaald! Na een geweldige voorbereidingsvakantie van 4 weken waarin in totaal 15 hele kilometers werden gerend, verdeeld over 4 runs, was is ik er absoluut niet gerust op. Voor de reis wist ik dat ik het in me had, maar na de reis, waarin ik duidelijk met heel andere dingen bezig was geweest, was dat een heel ander verhaal.
Als laatste voorbereiding en om te zien of ik überhaupt nog kon rennen liep ik woensdag, tijdens de Run Club Amsterdam, 7 KM. Dit ging gelukkig vrij makkelijk, maar het idee dat ik voor de Damloop dan nog niet eens op de helft was vond ik niet echt motiverend. De twijfel of ik het wel moest doen (zeker met San Fran in het vooruitzicht) sloeg dan ook hard toe. Ik riep dingen als: Dat is toch onverstandig! en Ik kan het toch niet!, maar Francien en mijn broertje (die ook mee deed) hielden me op de been. Tot ik zaterdag een telefoontje kreeg. Mijn broertje, die naast hardlopen ook nog voetbalt, was bruut onderuit geschopt en zat met een dikke enkel op de bank. Hij moest afhaken… En daar waren mijn twijfels weer.
Toch stond ik, samen met Francien (mijn steun en toeverlaat tijdens deze 16 K) aan de start. We voelden ons goed, het weer zat mee, we hadden er eigenlijk best zin in. We hadden besloten onze tijd te negeren en gewoon heel rustig aan te doen. Het doel: Fieke zonder wandelen die finish overkrijgen! Het ging eigenlijk verrassend goed. Ik haalde de 6K topfit, bereikte de 8K zonder moeite, at een heerlijk stukje sinaasappel, kwam aan bij de 10K, overleefde de SAAAAAAAAAIE snelweg, en bereikte zowaar Zaandam. Ja en dan is opgeven niet eens meer een optie. De mensen langs de kant, de muziek en de aanmoedigen zijn echt fantastisch en slepen volgens mij iedereen erdoorheen.
Francien moest haar ogen dit keer open houden op de foto
Geel-Zwart is de mode;)
De EHBO gaf Fieke een snelle blaarbehandeling
Op 500M voor de finish kwam Francien op het briljante idee dat het leuk zou zijn als zij mij de finish over zou dragen. Ik zou ong. 100 M voor de finish op haar rug springen, was het idee. Nou dat bleek toch zwaarder dan gedacht en na 20M op de rug van Francien moest ik toch zelfstandig over de finish. Maar… We hebben het dus gehaald! In 1 keer zonder stoppen. De tijd, 1:36, was iets minder dan we natuurlijk voor ogen hadden, maar goed volgend jaar doen we het opnieuw;) Ik had nooit verwacht dat ik dit, letterlijk zonder training, in mijn benen had zitten. En dat geeft goede hoop, want over 3 weken moeten we nog 5K verder en is het parcour een stuk heuvelachtiger!
Hoe is het bij jou gegaan? En als je niet mee liep: Volgend jaar!!!
?
Fieke