Trippen

Toeval of niet: Anouke’s eerste run viel samen met de start van haar glansrijke schrijvers carrière. De klanten van haar zaterdag baantje vormden haar inspiratie voor de ‘Observaties van een Bakkermeisje’. Inmiddels heeft ze de bakkerij verruild voor een internationaal netwerk aan online community managers, waar ze aardig wat digitale woorden mee wisselt. In haar vrije tijd is deze hardloop chick het liefst offline. En ligt ze in bed, dan schrijft ze waar ze op straat over droomt. Met pen op papier natuurlijk, drie keer per maand, hier op GirlsLove2Run.  

Het was bar koud buiten vanavond.
De straten toonden overblijfselen van een lange wilde nacht.
De zwerver op de hoek van de straat herinnert zich weer hoe eenzaamheid voelt, nu zijn medemens zijn warme huis weer ingetrokken is.
Gister stond hij nog als één van hen, tussen hen, van het prachtige vuurwerk boven de stad te genieten.
Nu trekt hij verbitterd zijn muts nog een klein stukje verder over zijn hoofd.

Ik stop mijn dopjes in mijn oren en begin te lopen.
Nog steeds in een lichte roes verkerend, pak ik het ritme van de vorige nacht weer op. Eerst loop ik wat rustiger. Maar naarmate ik de kou vergeet en mijn spieren opwarmen, steeds ietsje harder.
De fluoriderende shirtjes van tegenliggers flikkeren als discoballen in mijn gezichtsveld, waar ze het om aandacht moeten afleggen tegen het licht van de kerstverlichting waar ik onderdoor ren.
Ik kan me niet herinneren dat laatstgenoemde zó fel was.
Winkelruiten schieten roekeloos links en rechts aan mij voorbij.
Mijn pas versnel ik nog iets, om zo snel mogelijk het bos te bereiken.

“Welkom meisje,“ groet de grote eik aan de bosrand me.
Zoals wel vaker na kilometer 15 hakt het er ineens volledig in.
Water… Ik heb water nodig.
Omdat er dit keer niemand in de buurt is om mij een glas water aan te reiken, snel ik mij naar het dichtstbijzijnde fonteintje.
Stom, daar komt met deze vrieskou natuurlijk helemaal niks uit.
Toch maar even eronder hangen. Ik fantaseer het water er wel bij.
Bij de derde slok verandert het strak vormgegeven metalen kraantje in een sierlijke marmeren drinkfontein. Zo één waar je naar snakt als je hartje zomer over een overhit Italiaanse palazzo strompelt.
Het ijskoude (maar gelukkig denkbeeldige) water streelt mijn tong als zoete Amaretto. Mijn wangen tintelen ervan.
Terwijl ik mij weer opricht om opnieuw in beweging te komen, beginnen de vogeltjes die uit de rand van de fontein gehouwen zijn te zingen.
Direct daarop kruipt er een kaboutertje uit de boom tevoorschijn en begint het vogelgezang op zijn viool te begeleiden. Een kaboutertjesviool… Grappig, nog nooit gezien! Voor ik het weet word ik omringd door een voltallig bosorkest: eekhoorntjes op trompet, een hert op de xylofoon en MC Owl achter de mengpanelen.
Samen spelen ze ‘Far l’amore‘ van Bob Sinclar.
Mijn lievelingsnummer, yes!
Ik kan het dan ook niet laten mijn armen even in de lucht te gooien.
Niet te hard gooien, dadelijk vliegen ze eraf.
Nadreunend van het onverwachte muzikale genot, pak ik mijn hardlooppas weer op.

Er is bijna 25 kilometer verstreken als ik weer op mijn klok kijk. De afgelopen 10 kilometer lijken één groot zwart gat.
Ik kan me niet herinneren hoe ik teruggelopen ben, maar trots ben ik wel.
Ik loop immers weer in mijn eigen straat.
Mijn eigen gezellige straat, waar de roti naast de falafel verkocht wordt, de goten worden versierd door het kleurige vuurwerk van gister en waar temidden van het grofvuil zich het allergezelligste en meest stijlvolle woonkamertje van Amsterdam-West zich bevindt.
Woonkamer? Maar die was er toch nog helemaal niet?!
Dat klopt. Maar nu wel.
De zwerver (die uit het begin van dit verhaal) zit met een stralend gezicht op één van de luxe fluwelen fauteuils en nipt whisky uit een kristallen glas, dat er ook ineens is.
Ik plof neer in het verenkussen op de stoel tegenover hem.
Samen kijken we omhoog, naar het vuurwerk dat alleen wij zien.
“Neem snel een slok van je Amaretto,“ zegt hij, “voordat het ijs smelt.“
Door de warme deken over zijn schouders en het haardvuur is hij vergeten dat het koud is en het ijs niet zal smelten.
Maar ik doe hem graag een plezier en sla de inhoud van het glas in één teug achterover.
“Ik wil je nog iets vragen, Anouke.“

Als antwoord op zijn vraag om wat geld voor een jointje, trek ik mijn hardloopschoenen uit en reik ze hem aan.
“Dit is de beste verslaving die ik je kan bieden“ antwoord ik.
Op blote voeten ga ik mijn huis binnen. Een liter water en mac & cheese (macaroni met kaas) doen mij weer iets ontnuchteren.
Ik plof op bed. Klaar om naar dromenland te vertrekken.

?

Anouke & GL2R Team

Follow my blog with BloglovinFacebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!

Recent