2 Eat | The unexpected party…

Hoe was jouw Oud & Nieuw? Ben je helemaal klaar voor 2013? Wordt dit jouw jaar? Eigenlijk had hier vandaag een blogpost moeten staan over eten. En ja ik kan je verblijden met het nodige eetadvies, best handig ook als gezonder eten tot één van je voornemens behoort. Toch ga ik dat niet doen. Ik ga je verblijden met mijn Oud & Nieuw avontuur, waarbij eten wel een heel belangrijke rol speelde.

Zoals je weet bevind ik me in Parijs. Ieder jaar weer zie ik op het nieuws de jaarwisselingen van Sydney, New York, Londen, Amsterdam en Parijs aan me voorbij komen. In Parijs zie je altijd de Eiffeltoren… Dus waar ga ik samen met mijn vrienden heen als de klok 00:00 uur slaat? Jep dan ga ik naar de Eiffeltoren! Maar dat is pas om 00:00 uur. Eerst ga ik het oude jaar in stijl afsluiten. Met een uitgebreid diner, héél véél alcohol en dat alles in een fancy party outfit!

Als de eerste gang, petit four, op tafel staat hebben we met z’n vieren al twee goedkope flessen alcohol achterover geslagen. Ik ben aangeschoten.. Als het toetje wordt geserveerd ben ik heel erg aangeschoten. Om 22:30 uur vertrekken we per metro richting de Eiffeltoren. De metro schijnt tijdens New Years Eve niet echt een pretje te zijn… Achteraf kan ik dit beamen. Maar het brengt ons wel naar de plek van bestemming, de Eiffeltoren.

Daar sta ik dan met mijn goede gedrag. De Eiffeltoren ziet er overigens prachtig uit zo in het donker. We staan met onze zelf meegebrachte champagnefles in de aanslag klaar voor het aftelmoment en de grote vuurwerkshow. Achter ons starten een paar Nederlanders met het aftellen. Hé, NU AL? Nog maar 20 seconden, nee dat kan niet. Ik zet mijn gesprek gezellig voort totdat in één keer de Eiffeltoren begint te flikkeren en mensen beginnen te roepen. Oké het is dus 00:00 uur. Ik maak mijn vrienden duidelijk dat ik niet aan de gebruikelijke drie kussen doe gewoon omdat ik het awkward vind. Altijd al gevonden trouwens!

Gestaag wachten we op de vuurwerkshow die komen gaat. Na vijf minuten nog geen knal te hebben gehoord kijk ik eens goed om me heen. Ik begin mezelf af te vragen waarom niemand vuurwerk afsteekt. Ik vraag het aan mijn vrienden. Ze vertellen me netjes dat het niet is toegestaan om zelf vuurwerk af te steken en ter compensatie daarvan zorgt de stad Parijs voor een vuurwerkshow. Na tien minuten te hebben gewacht besluiten we om weg te gaan. Best wel een groot fiasco…

We pakken de metro terug naar ons appartementje. Gaan we daar de party voortzetten? Nee ik denk het niet. Dat betekent dat we gaan slapen. Hmm jammer, ik had toch iets meer verwacht van deze avond/nacht.

Als we aankomen bij ons appartement zien we aan de overkant een deur openstaan…. Buiten staan wat mensen te roken en binnen lijkt een party gaande te zijn. Dat ziet er best gaaf uit eigenlijk. We worden door een jongeman toegeschreeuwd in het Frans. Ik versta er geen reet van. Hoe vaak moet ik nog zeggen dat mijn naam Frans is maar dat daar dan ook echt mee ophoudt. Toch antwoord ik in het Engels terug dat ons feest al voorbij is. Hij schreeuwt terug dat het niet de bedoeling is om al naar bed te gaan terwijl de nacht nog zo jong is. Ik schreeuw terug dat ik het met hem eens ben. Eén van mijn vriendinnetjes schreeuwt de jonge Fransman toe dat we over vijf minuten terug komen maar dat we eerst even moeten plassen. Sh*t de pret is over. We gaan slapen. Als we boven zijn vraag ik mijn friends of ze toch niet alsnog willen gaan. Let’s crash that party! We hebben niets te verliezen. Ik hou van die avonden waarvan het verloop onbekend is. Na 30 minuten besluiten we om toch te gaan! Yes, let’s get those kicks of and jump into our pumps and new party outfits.

De jongeman die ons toeschreeuwde staat helaas niet meer buiten… We lopen wel zeven keer voor de open deur langs in de hoop gespot te worden om alsnog naar binnen gelaten te worden. Net als we de moed opgeven staat Simon voor onze neus! Yes we got in! Als we naar binnen lopen zijn we even speechless. Het pand blijkt een hypermoderne megagrote keuken te zijn waarin kook workshops worden gegeven. Er zijn volgens Simon maar 17 mensen binnen, maar dat hadden er 20 moeten zijn. En laten wij nou net met z’n drieën zijn. Er staan megagrote tafels vol met voedsel, wijn, champagne en Jack Daniels. Zijn we in de Parijse hemel beland ofzo? Dit slaat echt nergens op.

We stellen onszelf eerst nog ietwat huiverig aan iedereen voor. Ondertussen wagen we ook al wat stapjes op de dansvloer. I wish had my camera with me… Helaas moet ik het doen met mijn telefoon camera.

En omdat we te gast zijn mogen we onszelf van de gastheer (tevens de birthday boy) te buiten gaan aan alles wat er staat. Ik krijg uit handen van een andere jonkheer (Clement) chocolademousse aangereikt… even ben ik verkocht. Dit is de beste chocolademousse ever (dit is dus het eetgedeelte voor vandaag). Ik krijg roze champagne aangereikt. Dit is helemaal mijn stijl. Als ik daar Redbull doorheen wil gooien (om het iets zoeter te maken) word ik tegen gehouden. Wat dacht ik te gaan doen? Simon spreekt me toe ‘Lady in what country are you? Think about the etiquette!’ Oké daar gaat mijn Redbull.

Ik converseer netjes met iedereen over zijn of haar bezigheid (job, school, koetjes, kalfjes, wijn en stokbrood). Met Clement raak ik in gesprek over de Semi Paris. Laat hij daar nou ook net aan deelnemen. Als ik hem vertel dat ik onder de 1.50.00 wil lopen lacht hij me keihard uit. Ik vraag hem naar zijn streeftijd. Zonder blikken of blozen gooit hij er een 1.30.00 in. WTF, ik train 3 keer in de week en hij zelden. Hij zegt me dat ik het makkelijk zou moeten kunnen in diezelfde tijd. Even raak hier zelf ook van overtuigd. Toch jammer dat ik binnen drie seconden weer met beide pumps op de grond sta. Nee, dat ga ik nooit redden. Maar ach dromen mag, nietwaar?

Als je een party crasht moet je dat goed doen. De eerste regel voor party crashen is jezelf zo sociaal mogelijk op stellen en doen alsof je er ook gewoon thuishoort. En dat is precies wat we doen. Meer dan de helft denkt volgens mij dat we de birthday boy kennen.. Prima dat maakt het alleen makkelijker voor ons. De tweede regel is dat je bewijs nodig hebt for the day after… Dus we maken zoveel mogelijk foto’s tot het irritante af. En de derde regel is dat je iets kleins meeneemt als bewijs, maar ook als herinnering. We hadden hier gemakkelijk de gehele keukenapparatuur mee kunnen nemen inclusief KitchenAid, want iedereen is toch te dronken voor woorden. Ik houd het bij twee kleine espresso kopjes. Als het 05:00uur is vinden we het welletjes geweest. We rollen naar overkant van de straat en staan binnen twee minuten in ons appartement.

 

It’s official. I’m a PARTY CRASHER. Mijn avond was fantastisch. Ik hoop die van jou ook!

?

(Fieke &) Francien

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: GirlsLove2Run) to keep up to date! See you

Recent