#2 Girls Love 2 Walk
As we speak
Dit is niet wat ik voor ogen had. Ik kan as we speak niet zitten. Niet staan. En al helemaal niet lopen. Je vraagt je misschien af wat er dan tussen nu en gisteren mis is gegaan. Nou dat kan ik je vertellen. Alles.
Niet doen
Overdag deed ik wat ik moest doen. In de avond deed ik echter iets wat ik niet had moeten doen.
De Dam van Nijmegen
In Nijmegen woon ik deze week aan het Koningsplein (lees: de Dam van Nijmegen). Dat betekent dat er elke dag van 13:00 uur tot 00:30 uur livebands optreden onder mijn raam. Waarbij het hele plein afgeladen vol staat. Elke avond breng ik hier ook een paar uurtjes door. Samen met vrienden en microfoon sta ik alle nummers mee te blèren (voor wie het nog niet weet, ik kan niet zingen). Laten we zeggen dat het plein een soort van zwembad is dat droog ligt. Maar wel helemaal volstaat met mensen. Er zit dus ook een rand aan dat zwemband. Een schuine rand wel te verstaan. Van steen. Ik ben niet van steen en dat heb ik gisteren moeten ervaren.
Drooggelegd zwembad
Al dagenlang sta ik dus op die schuine rand. Valt er een biertje of 6 op die rand, dan ben ik de lul. En de mensen om mij heen ook. Het wordt een blij-dat-ik-glij-partij. Echter, ben ik me hiervan bewust en probeer daarom zoveel mogelijk op het droge te blijven. Galant als ik ben red ik al 5 dagen medemensen van de verdrinkingsdood. Ik heb er zelfs een lintje voor gekregen. Ik denk dat ik al 172 heb opgevangen. Aardig he? Ik vind van wel.
Blij-dat-ik-glij
Ook vandaag sta ik veel te blij met mijn microfoon en met Daphne op diezelfde rand. Ik zie een van mijn kennissen onderuit gaan en wil erop af lopen. Daarvoor moet ik eerst alleen nog wel even van de schuine wand afstappen. Maar omdat ik zo impulsief van die rand afstap om de jongeman in kwestie een helpende hand te bieden ga ik zelf keihard onderuit. Ik val op mijn stuitje en dat is niet te zuinig. Had ik maar wat gedronken denk ik direct. Dan had dit wellicht ietsje minder pijn gedaan. Helaas pindakaas. Ik sta op en weet precies hoe laat het is. Daphne ziet dit alles gebeuren, wil nog ingrijpen, maar is te laat bij me. En nu zit ik met de gebakken peren (lees: aangebrand stuitje). Hoesten, lachen, lopen, zitten, liggen, dansen. Ik kan het niet meer. Ik weet van gekkigheid niet hoe ik moet zitten. Zelfs dit typen doet ontiegelijk veel pijn. De enige manier waarop ik nog een beetje ontlast word is als ik in de stabiele zijligging wordt gelegd. Maar goed, dat is ook weer een beetje teveel van het goede.
En we gaan nog niet naar huis…
Samen met Daphne ga ik even naar boven om van de schrik te bekomen. Daphne en ik slapen hier overigens ook vannacht. Wel heel kort, want om 03:30 uur moeten we eruit, omdat we gaan lopen. Had ik al gezegd dat in het prachtige pand waar ik verblijf een dirty thirty party aan de gang is? Als ik mijn slaapplaats inloop opzoek naar een paracetamol zie ik daar de jongeman die daarnet nog zo hard onderuit ging liggen. Naast hem ligt een zee van kots (maagzuur). Ja, we drinken allemaal weleens teveel, maar hoezo moet je dan net het smalle looppad in deze slaapkamer onder kosten? Hiermee verdwijnt mijn slaapplek als sneeuw voor de zon. Maar goed daar kan hij ook niets aan doen. Hij wordt in een stabiele zijligging gelegd en mag daar de rest van de avond blijven liggen. En dus zit er niets anders op dan Nijmegen te verlaten. En dat is okay. Ja ik baal dat ik niet mee kan lopen vandaag. Heel erg zelfs, want de derde dag is de leukste route. Je gaat namelijk een deel over het parcours van de Zevenheuvelenloop.
Morgen is er weer een dag
Ik hoop er morgenochtend met de intocht wel bij te kunnen zijn, maar iets zegt me dat lopen morgen nog lastiger is dan vandaag. Mijn bips is blauw. Bukken dat gaat niet. Maar wie niet waagt, wie niet wint. Maandag ga ik wel even langs mijn fysio.
?
Francien & Team Girls Love 2 Run