2 Live | Mirror Mirror

Laat ik vandaag eens heel eerlijk met je zijn. Weet je wel niet hoe vaak ik voor de spiegel sta, net nadat ik gesport heb om te kijken of ik al verschil zie? Het eerste waar mijn aandacht naar uitgaat is mijn buik. Hup shirtje omhoog en kijken maar. Als ik mijn buikspieren niet zie, beginn ik met aanspannen. Als het dan nog niet naar mijn zin is, dan houd ik mijn buik ook nog even in. Aandachtig blijf ik kijken. Ik denk na. ‘Francien, je moet vaker langere afstanden rennen, dan is je wasbord tenminste zichtbaar. Vandaag zag ik mijn wasbord bijvoorbeeld niet. Terwijl ik deze vorige week nog wel dacht te zien.

Als ik klaar ben met mijn buik, schuif ik door naar mijn ‘love handles’. Meestal zijn deze ten tijden van marathon trainingen verdwenen. Zodra ik stop met het maken van lange afstanden zitten ze er zo weer op, aan allebeide kanten welteverstaan. Jammer. Heel jammer. Een jongen zou zeggen, ‘dan kan ik je tenminste vasthouden.’ Het grootste probleem van mijn terugkerende love handles vind ik dat mijn skinnies net iets lastiger aangaan. Vooral over die twee uitstekende delen. Dan moet ik bijna op de grond gaan liggen om mijn broek aan te krijgen. Zo’n skinny snijdt dan ook lekker af. ‘Francien, misschien moet je je skinnies gewoon één maat groter kopen?’ Misschien wel, maar dan voel ik me gelijk een stukje dikker (onzekerheid, heus niet ;).

Als ik over mijn ‘love handles’ situation heen ben dwaal ik af naar mijn benen. Met name mijn bovenbenen. Ik loop superveel hard, en toch zie ik geen enkele spier. Hoe kan dat nou? ‘Francien, omdat je alleen maar rent, maar geen additionele trainingen doet gericht op de spiergroepen in je benen.’ Okay, okay guilty as charged.

En om mijn spiegel check compleet te maken, de terugkerende onderkin. Ik zie hem vooral op foto’s die van onderaf zijn genomen. Ik steek mijn kin naar voren en je ziet niets. De duckface haal ik er ook nog even bij en ik ben fabulous  Ik plaats mijn kin terug op de normale positie en ja hoor daar istie weer…. Wederom is deze alleen volledig uit beeld ten tijden van marathon trainingen.

Om een lang verhaal kort te maken. Aan het einde van de dag ben ik perfectly fine met hoe ik eruit zie. En doet het er eigenlijk helemaal niet toe hoe ik eruit  zie, maar meer hoe ik me voel. Ik voel me fit. Ik voel gelukkig en ja ik ken ook mijn offdays. Maar over het algemeen ben ik blij met wie ik ben en wat ik nu doe. En dat ik iedere dag met jou mag praten over hetgeen dat ik het leukst vind. Dankjewel daarvoor.

Herkenbaar? Je hoeft niet te antwoorden, maar het mag wel.

?

(Fieke &) Francien

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you there.