2 Manon | Slightly worried…
Toen ik vanmorgen m’n ogen open deed en de zon scheen kon mijn dag al niet meer stuk. Ik had een duurloop van ongeveer 15 kilometer in de planning en dit weer was perfect! Snel een ontbijtshake gemaakt, m’n nieuwe tight aangetrokken (daar ben ik serieus zo onwijs blij mee!), GirlsLove2Run running crew shirt er op en gaan!
Ik liep heerlijk. Echt weer zo’n run waarbij er een gelukzalig gevoel door me heen ging. Vrolijk lachte ik naar alle voorbijgangers, heerlijk in m’n flow. Na 3,5 kilometer voelde ik een licht zeurende pijn aan de buitenkant van m’n linkerknie opkomen. F*CK! Precies dezelfde pijn als ik vorige week zaterdag ineens had. Uit het niets schoot het toen in m’n knie. Daarom heb ik de hele week niet gerend. Even laten rusten en dan is het weer over dacht ik. Dit gaat me toch niet gebeuren? What the hell is this?
Ik kan echt geen stap meer verzetten en stop met rennen. Terwijl ik aan m’n pijnlijke knie voel komt er een (ook nog eens erg leuke) jongen naar me toe gefietst. “Gaat het met je? Heb je pijn aan je knie?” Vraagt hij heel schattig. Hij legt uit dat hij zelf al jaren hardloper is en dat ik toch echt beter kan stoppen als ik deze pijn voel. “Een paar dagen laten rusten en als het dan nog niet over is asap naar de fysio” is zijn advies. Omdat ik een paar kilometer van huis ben, zonder geld en met korte mouwen vraagt hij of hij me soms even thuis moet afzetten met de fiets. Super lief van hem, maar ik bedank vriendelijk. Ik wil nog niet opgeven…
Ik loop een paar honderd meter zwaar te balen. Over twee weken is de halve marathon van Egmond. Wat nou als m’n knie niet overgaat? Ik voel de tranen branden in m’n ogen. Niet kunnen hardlopen is een ramp voor mij. Het is mijn momentje met mezelf, even m’n hoofd leegmaken en mijn manier om me fit te voelen. Ik slik m’n tranen snel weg. Get a grip of yourself!
M’n lichaam begint af te koelen en ik krijg het koud. Toch nog maar eventjes proberen dan? Voorzichtig ga ik in een soort van joggingstempo van start. Hmmm…geen pijn… Rustig doorgaan… Ik ren rustig de kortste route naar huis, wat betekent dat ik toch nog aan een totaal van 8 kilometer kom. Vlak voordat ik m’n huis binnenstap komt de pijn weer terug.
Je snapt, ik baal. En balen is een understatement! Morgen ga ik het nog eens voorzichtig proberen en als ik dan weer last krijg maak ik maandag gelijk een afspraak bij de fysio. Ik heb net al even zitten googelen en dan kom ik uit op een lopersknie. Toch snap ik er geen hol van, want ik heb mezelf absoluut niet overbelast. Sterker nog, ik heb helemaal niet zo veel gelopen de laatste tijd…
Duim je voor me dat het meevalt?
?
Manon