2 Run | De nachtwacht

Weet je nog dat ik het laatst had over een nachtelijk avontuurtje? Nou dat avontuurtje is er inmiddels geweest hoor! En wat voor één. Helaas moest Fieke verstek laten gaan, maar ik heb haar ingeruild tegen twee boys. Lijkt me geen slechte deal, toch? En misschien was Fieke stiekem wel gewoon bang om ’s nachts te rennen. Heel begrijpelijk hoor Fiek ;-). Laat ik je maar eens van het begin tot het einde meenemen op mijn missie.

Geschreven vanuit mijn beleving

Het begint al lekker. Ik word gebeld met de vraag waar blijf je? ‘We hebben toch pas over een uur afgesproken?’ Goed dat heb ik dus mis! Sh*t waar is mijn tight, waar is mijn shirt en welke schoenen doe ik aan? Ik heb helemaal geen tijd voor deze onzin, maar moet natuurlijk wel verzorgd ten tonele verschijnen (ik ren ten slotte met jongens dit keer). Again SH*T! Alles zit nog in de was. Dan maar mijn witte sneeuwvlokjes tight aan (niet echt geschikt als je besluit om met jongens te lopen) en een zwarte longsleeve. Deze combinatie staat voor geen meter. Wat nou fashionable rennen Francien? Mijn stylo is in dit geval ver te zoeken. Ik trek een sprintje naar mijn fiets.

Natuurlijk wordt er keihard gefietst ik ben immers veelste laat (oké ik fiets niet ik zit achterop)… Gelukkig woon ik heel dichtbij het Amsterdamse Bos (yes i love Amsterdam Zuid). Maar zoals iedereen weet is haastige spoed zelden goed. Als we ter hoogte van het VU Medische Centrum fietsen komt er uit het niets een Vespa aangeslipt (ook dat is Amsterdam Zuid). De bestuurster klapt met haar hoofd op de stoep en blijft stil liggen. Twee meter verderop ligt een fietser op de grond. What the hell just happened? I have no idea! It wasn’t me that’s for sure. Maargoed, ik schrik, ditzelfde geldt voor mijn runbuddy. Ik spring van de bagagedrager af en loop op de vrouw af. De helm heeft er gelukkig voor gezorgd dat ze niet teveel van de stoeprand heeft gevoeld. Ze praat heel rustig tegen me, wat me verbaast, want ik zou helemaal in paniek raken als ik haar was. Toch blijft ze heel rustig.

Dan spreekt ze de woorden ‘Ik ben zeven maanden zwanger’ uit. Oké nu sta ik van binnen helemaal te shaken… Ze blijft wederom heel rustig. Ze vraagt me of ik een ambulance wil bellen. Heel begrijpelijk natuurlijk. Ze kan niet bewegen, want haar voet heeft het er naar alle waarschijnlijkheid iets minder goed vanaf gebracht. Ik blijf me maar verbazen over haar totale kalmte en ietwat bekakte accent waarmee ze blijft herhalen dat ze toch echt even naar het ziekenhuis wil. Ondertussen bel ik 112. Ik besef me dat ik dit niet rustig uit kan leggen dus geef ik snel de telefoon aan mijn runbuddy. De jongeman die de botsing heeft veroorzaakt komt naast me staan. Ik vraag hem hoe het gaat. Hij zegt alleen een klein beetje last te hebben van zijn bovenbeen. Mijn runbuddy legt uit waar we staan en waarom er een ambulance moet komen. De hulpverlener aan de telefoon lijkt niet helemaal overtuigt te zijn van de zaak.. Hij vraagt of de mevrouw aan de lijn mag komen. Ze legt kort uit waarom ze de ambulance nodig heeft. Nog geen zeven minuten later verschijnt er een ambulance ten tonele, ditzelfde geldt voor een politieauto. Het aparte is dat we zowat naast het VU Medisch Centrum staan/liggen. En toch komt de ambulance uit een heel andere richting gereden. We dragen de fietser en mevrouw over aan de ambulance en de politieagenten. Hopelijk eind goed al goed…

Wij (dus ik en mijn runbuddy) vervolgen onze weg. Bij de Bosbaan kom ik mijn andere nachtbuddy tegen die er inmiddels al vijf kilometer heeft opzitten. Hij vraagt of ik er klaar voor ben. Ja hoor, ik ben namelijk echt niet bang in het donker ;-)? Jij wel? Ik geef je eerlijk toe, dat ik nooit, maar dan ook echt nooit alleen s’nachts in het Amsterdamse Bos durf te rennen. Dat is naar mijn idee niet veilig en als ik dan de weg kwijtraak, ja dan heb ik echt een serieus probleem. Maargoed ik ga nu met twee jongemannen op pad, waarvan er eentje de weg maar al te goed weet.

Had ik je overigens al medegedeeld, dat ik niet alleen overdag slecht zie zonder bril? Misschien is het ook handig om te vertellen dat ik in het donker geen klap voor ogen zie (zonder bril). Normaal is straatverlichting mijn redding, maar daar heb ik er maar een enkeling van gespot in het Amsterdamse Bos. Gelukkig is de oplossing gelegen in de lantaarnpaal op mijn hoofd, lees: de mijnwerkerslamp. Terwijl ik het lampje aanknip gaat er een wereld voor me open. Wauw wat is het Amsterdamse Bos gaaf zo in het donker!

De eerste paar kilometers gaan geweldig. Je kent me, ik praat honderuit stel allemaal vragen aan mijn runbuddies. Wat beweegt ze om ’s nachts in het Amsterdamse Bos te rennen? En hoe weet je waar je heen moet lopen, als je geen idee hebt waar je je precies bevindt in het Amsterdamse Bos..? Of ligt dit gewoon aan mij, omdat ik totaal niet beschik over ook maar enig gevoel van richting. Dat richtingsgevoel heb ik per ongeluk laten liggen in de buik van mijn moeder toen ik geboren moest worden en dus de uitgang moest zoeken. Dat lukte dan weer wel. Maar toen ik er eenmaal uit was raakte en raak ik nog steeds overal de weg kwijt, zelfs op een rechte weg kan ik zoek raken.

Na vijf kilometer begint het al iets zwaarder te worden. Zeker als je begrijpt dat ik het weekend dat eraan vooraf ging voor mijn doen flink heb doorgehaald. Mijn gevoel voor evenwicht en stabiliteit is daardoor ietwat ver te zoeken. Wat vooral heel lastig is aan het rennen in het donker is dat je ondergrond niet goed kunt zien, maar dat je puur op je gevoel loopt. Je voelt wel als het glad of modderig is. Alleen sta je er dan al in of je hebt de uitglijer al gemaakt. Bij daglicht kan ik al zien wat eraan komt, dat zie ik nu totaal niet. Owja en die witte tight…. Die mag je na 7 kilometer gerust wit met bruine stippen noemen.

Had ik al gezegd dat ik best wel onder de indruk ben mijn runbuddies? Zonder enige vorm van angst rennen ze ’s nachts door het Amsterdamse Bos alsof het niets is. Ik moet toegeven dat ik me dankzij deze twee jongemannen helemaal op mijn gemak voel. Er is alleen wel een nadeel. Elke keer als ik het gesprek weer aanga dan kijk ik de persoon waarmee ik praat ook aan. Niet echt een aanrader als je koplamp op je hoofd hebt staan. Er treedt dan namelijk totale verblinding op. Eén van mijn loopmaatjes is zo lief geweest om zijn koplamp af te staan aan mij, omdat ik er geen ééntje bezit. Hij moet het daarom doen met fietslampjes die amper genoeg licht geven. Hij is dan ook elke keer extreem blij als ik tegen hem aanpraat (NOT).

De laatste kilometer duurt het langst. Ik weet inmiddels waar ik me bevind, maar denk er toch telkens al te zijn en dat is niet het geval.. Als ik eindelijk het Bosbaan Restaurant in mijn vizier krijg sprinten we erop af. Wat is dit een gave ervaring en ik zeg het nogmaals wat is het Amsterdamse Bos prachtig en mooi! Ik heb oprecht genoten en wil dit best vaker doen, mits vergezeld door mijn runbuddies.

What about you? Durf jij het aan samen een aantal jongens? Of hou je het liever bij overdag?

?

(Fieke &) Francien

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: GirlsLove2Run) to keep up to date! See you