2 Run | half crazy

Wat een dag… Laat ik bij het begin beginnen. Om 3.30 om precies te zijn. Halleluja dat is vroeg! En toch, ik had een redelijk goede nacht gehad en had er eigenlijk wel zin in. Om 4 zaten we dan ook braaf aan het ontbijt: oatmeal en pancakes. Het perfecte krachtvoer! Vervolgens nog even de laatste dingen bij elkaar pakken op de kamer en we’re ready to go.

Een busje brengt ons in 5 minuten naar de start. In het pikkedonker neem ik afscheid van Francien en Thomas. Zij starten een halfuur later aan de andere kant. Man, ík ben zelfs zenuwachtig voor hun tocht. In mijn startvak hangt een goede spanning. Iedereen heeft er zin in! Ik heb de dag van te voren een schemaatje gemaakt met de belangrijke hindernissen (lees: bergen) en gewenste doorkomsttijden. Lets do this!

Het volkslied wordt ingezet. Kippenvel overal. Wauw wat is dat een mooi lied. Dan klinkt het kanon en komt de groep langzaam in beweging. Iets te langzaam naar mijn smaak. En dat duurt de hele eerste km. Ik probeer m’n rust te houden, maar ben stiekem -nu al- aan het rekenen. Na dat eerste stuk komt het los. Ik loop lekker, m’n benen voelen goed en m’n tempo is top. Vol vertrouwen val ik m’n eerste echte berg aan. Man, dat ding is hoog. Ik denk alleen maar over m’n vaders wijsheidje: what goes up, must come down… Wanneer dan!;) gelukkig voel ik het vlak worden en zie ik vervolgens het parcours keihard naar beneden gaan. Time to catch up, heerlijk!

Terwijl het parcours bij km 7 nog steeds redelijk omlaag loopt kom ik een waterpunt tegen. Ze hebben het drinken in kleine zakjes zitten, waardoor ik eindelijk een ook een keer vocht binnenkrijg in plaats van over me heen;) Maar deze zakjes worden, soms nog halfvol, overal neergegooid… Bij een inhaalmanoeuvre plaats ik m’n voet precies op zo’n nat zakje en ik weet niet precies wat er gebeurde, maar ik eindigde op m’n kont. ‘Au, what the f happened!’ Zit je dan… Beduusd kijk ik om me heen. Ik word overeind geholpen en even gecheckt, maar alleen m’n bips doet zeer.

Ik kan verder, maar ben heel boos. Op wie? Geen idee. Gewoon op het universum. ‘Ik haal het nooit meer, daar gaat m’n doel’. 5 km lang ben ik boos op iets wat nog niet helemaal verloren was en daardoor nu toch de prullenbak in kan… Bij km 12 komt de omslag.

Ik heb net een enorme berg beklommen en in mijn vooruitzicht zie ik de volgende klim. De zon komt op en om heen alleen maar groen en bergen. Zo mooi! En ik kan er nu pas, na 12 km, van genieten. Hoe zonde is dat! Ben je in Zuid Afrika een marathon aan het lopen, ga je een beetje gefrustreerd lopen doen. De knop ging om en ik ben gaan genieten. 9km lang heb ik gelukzalig om me heen gekeken. Mijn finishtijd ligt boven de 2 uur en dat was niet het plan, maar soms haal je plannen niet. En dit keer is dat best oké… Best, niet heel;)

Ik ben snel gaan douchen, voor de 2e keer gaan ontbijten en toen terug gegaan naar de finish voor Frans. Heerlijk 2 uur in de zon kijken naar alle gekke mensen die op het randje van hun ultra marathon liepen. Sommige nog topfit, andere totaal gebroken. Echt cool om bij te zijn! En Francien…  Daar lees je morgen in haar verhaal alles over. Ik kan alleen maar zeggen, I’m fucking proud!