2 Run | Run heart

Vandaag heb ik een technisch verhaal voor je. Of nou ja, technischer dan je gewend bent. Een trainingsupdate van hoe het gaat in aanloop naar Zuid Afrika. Ik ben veel aan het sporten de laatste weken en dat voelt heel goed. Ik merk dat het goed werkt dat ik een aantal vaste afspraken heb, waar ik zo goed als niet onderuit kan. Elke maandag sta ik in het park voor een kickbokssessie (kater of geen kater), elke woensdag meld ik me aan de bosbaan voor een killing interval training en vervolgens staat er op vrijdag nog een loop+krachttraining op het programma. Tussendoor moet er nog een lange run gedaan worden en het liefst loop ik dan ook nog een korte snelle run tussendoor. TOP!

Over die interval training wil ik het vandaag even hebben. Ik heb er nu 5 trainingen opzitten en elke week blijft het een gevecht met mezelf. ‘Ik kan dit niet’, ‘waarom doe ik dit’, ‘ik ben misselijk’, allemaal gedachtes die door m’n hoofd gaan, maar er is echt geen training waar ik me achteraf lekkerder over voel dan deze. En het resultaat… oh boy!

Ik begon 5 weken geleden met 100 m sprints. 10 korte versnellingen om mijn trainer eens te laten zien hoe mijn niveau was. Dat was al killing op zich. Maar de weken erna werd het nog veel erger. Elke keer werd de afstand namelijk verdubbeld. Van 100 naar 250, van 250 naar 500, van 500 naar 1000 en gister 2000 m sprints. Jup… das 2 km!! En dat dan gewoon 5 keer, alsof het niets is… Als ik daar mijn angst voor hard rennen niet mee overwin, dan weet ik het ook niet meer.

Ik was echt bang voor gisteren. De afspraak was dat we die 2 km elke keer in 9 minuten zouden overbruggen. Dat is 4.30 per km! Dat is… Snel! Ik liep met mijn smartrun van Adidas, zodat we m’n hartslag en dus m’n herstel konden bekijken. De eerste 2 km gingen fantastisch. Ik liep gewoon sneller dan de week ervoor op de 1km. De 2e en de 3e gingen ook beter en sneller dan verwacht. Maar toen kwam nummer 4. Ik had er genoeg van. Ik begon me zelfs een beetje boos te maken. Dacht: Godverdomme (excuzes le mot), wat is dit voor kut training (again) en was bereid de handdoek in de strijd te gooien. Dat gaat natuurlijk niet. Maar door al die agressie liep ik wel mooi een stuk langzamer. Frustratie alom. Dat moest goed gemaakt worden op de laatste interval. And so I did… KM 0-2 8.35 KM 2-4 8.47 KM 6-8 8.52 KM 8-10 9.04 KM 10-12 8.49 (!).

Het mooie is dan om te kijken naar m’n hartslag. Ik zit eigenlijk elke interval op ongeveer hetzelfde niveau. En dat roept vragen op. Want hoe kan het dan dat de 4e interval aanzienlijk langzamer is dan de 5e? Komt dat dan echt door mijn hoofd. Maak ik me zo druk dat m’n hart te druk is met m’n hersenen in plaats van met m’n benen?

Ik heb dus nog een aantal verbeterpunten, maar een groot deel daarvan bevindt zich in m’n hoofd. De angst om uit mijn comfortzone te gaan en harder te rennen in plaats van langer moet ik kwijt raken (working on it). Daarnaast moet ik leren om wat meer in het ‘nu’ te lopen en niet teveel bezig te zijn met randzaken. Daar word ik blijkbaar moe van en als dat geen verspilde energie is… Een laatste puntje is m’n ademhaling. Die gaat letterlijk alle kanten op, maar daar kom ik later op terug:)

?

Fieke (& Francien)

Follow my blog with BloglovinFacebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!

 

Recent