2 Run | Run4Schools

Over onze race in Zuid-Afrika is al veel -zo niet alles- gezegd, maar Kaapstad was meer dan alleen de Two Oceans. En misschien is het volgende verhaal nog wel belangrijker om te vertellen dan welk raceverslag dan ook. Het heeft in ieder geval enorme indruk gemaakt op Frans en mij. Zo groot dat ik er een belachelijke actie aan op ga hangen… Ik heb gewacht met dit stuk, omdat ik het moeilijk vind om te vertellen. Het was echt een indrukwekkende ervaring wat lastig in woorden uit te drukken is. Je moet het zelf ervaren. En toch heb ik het geprobeerd. Het is een verhaal dat vertelt moet worden.

Run4Schools
In ons hotel in Kaapstad zit nog een groep Nederlanders die speciaal voor de race naar Zuid-Afrika zijn afgereisd. Zij zijn er alleen wel met een heel bijzonder reden. Ze lopen niet alleen voor zichzelf, voor de prestatie of voor het uitzicht. Nee, ze lopen voor Run4Schools. Een goed doel opgericht door Leslie Pangemanan. Hij vertok op zijn 19e voor het eerst naar Zuid-Afrika en is sinds dien een man met een missie.

“Begin jaren 90 was de apartheid net afgeschaft. Op scholen mochten zwarte en gekleurde leerlingen voor het eerst echte sportlessen volgen. Voor de gekleurde kinderen een historisch en fantastisch moment. Maar al snel bleek dat het de scholen ontbrak aan basale sportfaciliteiten en financiële middelen om de kinderen te kunnen laten sporten. In enkele gevallen was er slechts 1 voetbal op een school van 900 kinderen. Hier werd de basis gelegd voor mijn ambitie: deze kinderen moeten altijd kunnen sporten!”

School visit
Na de race komen we elkaar tegen in het hotel. Iedereen heeft super gelopen en Leslie nodigt ons uit om dinsdag met hem en de rest van de lopers mee te gaan naar één van de scholen die Run4Schools ondersteunt. In totaal zorgt de organisatie voor sportieve activiteiten op 5 scholen in het Mitchel’s Plane (township in Kaapstad). We bezoeken er maar 1 omdat de rest eigenlijk te gevaarlijk is…

On our way
Dinsdagochtend stappen we met alle anderen in de bus. We hebben geen idee wat we moeten verwachten en eerlijk gezegd vind ik het spannend. Het voelt toch een beetje gek om als Westerling “goed te doen” op zo’n school. Wat zeg je tegen die kinderen? Leslie verteld ons even waar we precies heen gaan en wat we kunnen verwachten. Mitchel’s Plane is een gekleurde township. Dit houdt in dat deze mensen plat gezegd eigenlijk niet zwart genoeg en niet wit genoeg zijn en dus overal tussenvallen. Er is een enorm bende- en drugsprobleem en we worden dan ook dringend verzocht niet buiten de schoolmuren te komen. Again, geen idee wat ik moet verwachten.

In school
Eenmaal op de school verandert alles. We mogen klaslokalen in, we worden hartelijk ontvangen, mogen lessen meedoen en kletsen met iedereen die we tegenkomen. Ik begin nog een beetje terughoudend, maar al snel zitten Frans en ik aan tafel mee te rekenen en lezen (en stiekem snoepjes uit te delen, natuurlijk). Ik volg een les bij een mevrouw die 2 jaar in Nederland heeft gestudeerd. Ze zijn bezig met een rekenles. Eigenlijk ziet het eruit als ieder ander klaslokaal. Heel bijzonder.

Girltalk
Vervolgens gaan we -natuurlijk- sporten. Er is een voetbaltoernooi, maar ik ken m’n sterke en minder sterke punten en laat dat aan me voorbijgaan. In plaats daarvan vind ik een groepje meiden die op Taylor Swift aan het zingen en dansen zijn. Dat ken ik! En dus zing ik uit volle borst ” Romeo take me somewhere we can be alone”.  Nou, toen kon ik niet meer stuk. De rest van de dag zijn de meiden niet meer van m’n zijde geweken. We praatten over hun huis, over hun droombaan, over Nederland en het gebrek aan bergen, over mijn vriendje en eigenlijk alle andere meidendingen.

I want to be a scientist
Het is ontspannen, maar tegelijkertijd heel confronterend. Al deze kids hebben wel iets traumatisch meegemaakt en hun kansen zijn minimaal. Een meisje dat graag wetenschapper wil worden -toen ik 9 was droomde ik van een leven als prinses- vraagt me of ik denk dat dat kan. Ik zeg ‘ja’, maar eerlijk gezegd weet ik het niet. Dat breekt m’n hart (nu eigenlijk nog steeds). Een ander meisje van 10 is nog geen 1.30 m. Ik was op die leeftijd al ongeveer zo groot als ik nu ben. En toch zijn het op die dag allemaal even blije kinderen.

When are u back?
Totdat het tijd is om te gaan. Je gaat naar zo’n school, weet niet wat je moet verwachten, zie de lach op die gezichtjes en hoort hun verhalen. Vervolgens stap je weer in de bus terug naar je eigen wereld. Tel die tegenstelling op bij de treurige gezichtjes en je snapt dat het even een kut moment was. Ze vroegen “wanneer zien we je weer?” En toen zei ik… Volgend jaar. Volgend jaar ben ik terug en dan gaan we samen rennen.

Sooner than you think
Daar is ie dus. Zomaar out of the blue heb ik een besluit genomen. Volgend jaar ben ik terug en loop ik 56 km. Jep… Ik, Fieke Knuppe loop 56 km door Kaapstad. En ja, ik ben nog steeds hetzelfde meisje dat zei dat het gekkenwerk was en dat ik daar nooit aan zou beginnen. Maar voor deze kinderen en voor Run4Schools doe ik het. Met alle liefde. Zij verdienen de aandacht, de toewijding en de passie die ik voor zo’n race nodig heb. En dus ga je het komende jaar veel horen over deze organisatie. Het allereerste goede doel dat ons hart heeft weten te stelen, omdat je gelijk ziet wat er gebeurt met jouw werk.

Deze dag heeft een gigantische indruk op ons gemaakt. We willen Leslie dan ook bedanken voor de uitnodiging. Ik ben er van overtuigd dat dit een ervaring is die ik de rest van m’n leven bij me houd. En dan nog even dit: Afgelopen keer zamelden de 20 deelnemers maar liefst 40.000,- in. Halleluja!

Check hieronder de stapel foto’s!

?

Fieke (& Francien)

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!