2 Run | We Own(ed) The Night

Daar sta je dan, tezamen met 17 chicks in hartje Milaan. Dit wordt mijn race ik voel het. Bij de start is het dringen. Iedereen lijkt ineens een advanced runner te zijn, wat inhoud dat je naast Chiara Ferragni (aka The Blonde Salad) mag staan. Ook wij hoopten hierop. Helaas kwamen we daarvoor net ietsje te laat aan bij de start. En om nog 7.500 girls aan de kant te duwen…

Ready? Set. GO!
10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 GO (dit alles in het Italiaans natuurlijk) sprint ik weg. Ik probeer direct naar de linkerkant van de weg te gaan. Dit alles blijkt nog niet zo makkelijk. Helemaal als je je daarbij een weg moet banen tussen alle Italiaanse schone. Wat zijn die wijven knap. Niet normaal. Na twee minuten, ben ik eindelijk aan de linkerkant van de weg. Weet je wat ik pak het nog slimmer aan. Ik vertrek richting het fietspad. Deze is geheel vrij van vrouwelijk overstekend wild op één blond Nederlands meisje na dan, moi.

Koos T-shirtloos
In volle sprint bereik ik kilometer één in 5.14. Ik heb het idee dat ik voorop loop, want ik heb nog geen enkel andere crewmember gezien. Ook kilometer twee wordt aangetikt. Mijn energie ebt langzaam weg. De extreme hitte wordt onverdraagzaam. Voor even verlaat ik de race om mijn te kleine race tee uit te trekken. Dat lucht op. In sports bra vervolg ik de race. Alsof mij het een bal kan jukken dat ik momenteel niet beschik over het Playboy lichaam waarop ik stiekem eigenlijk hoopte na Zuid-Afrika. Geen wasbord. Eerder een AEG wastrommel. Ach ja. Dat komt wel weer. Ooit.

Inhalen?
Bij kilometer drie word ik ingehaald door? Geen idee eigenlijk. Volgens mij door Evelien. Maar dat ik word ingehaald voelt niet OK. Ik bedoel, dit voelde als mijn race. Bij nader inzien is dit toch niet mijn race. Ik loop verder, om vervolgens ingehaald te worden Madelon en Nienke. Ze geven elkaar zelfs een high five. Ja Francien, die twee hebben het toch slimmer aangepakt. Als ook Annemerel aan me voorbij komt gelopen weet ik genoeg. Ik heb een haas nodig. Annemerel it is. We het allebei zichtbaar zwaar. Annemerel schreeuwt zelfs nog iets als in ‘Frans, wij zijn toch meer van de marathons.’ Ik knik instemmend. Ik heb het mentaal namelijk tien keer zwaarder dan dat ik het in Kaapstad heb gehad.

Stop right now!
Bij kilometer vijf passeer ik mijn hotel. Het is al 100 keer door mijn hoofd gevlogen. Weet je wat ik kap ermee. Ik stop. Vertel Annemerel dat ik moet kotsen. Dit is overigens een leugen, ik moet iets anders doen, maar later vandaag meer daarover. Ik ga voorovergebogen langs de kant staan. Annemerel rent verder. Oh nee toch niet. Ze komt naast me staan. ‘Frans ik ren alleen maar zo hard, omdat jij zo hard rent.’ ‘ANN LET’S DO THIS.’

Annemerel
Annemerel blijft constant een heel klein stukje voor me lopen. Het gaat haar vanavond namelijk allemaal net ietsje gemakkelijker af. Ik probeer me constant aan haar op te trekken. Bij kilometer acht draaien we wederom het park in. Ik zie letterlijk geen reet. Sommige stukken zijn totaal onbelicht. Af en toe mis ik een gat in de weg. Waarbij ik me als een ware ballerina staande probeer te houden. Wonder boven wonder ren ik zonder kleerscheuren het park uit.

Almost there
Kilometer negen is in zicht. Annemerel wijst ergens na. Geen idee wat ze bedoelt. ‘Ann, waar kijken we na?’ De toren! Welke toren. Ow wacht we zijn er bijna. In één keer krijg ik weer een beetje energie. Samen rennen we naar de finish. De prachtig verlichtte tunnel op het einde is het moment waarop we besluiten om #selfies te maken. Die trouwens totaal mislukt zijn. Als we de finish in ons vizier krijgen slaan we de handen letterlijk in één. Samen rennen we erop af. Eerst trekt Annemerel mij omhoog en daarna is het mijn beurt.

Finish owned
WE MADE IT! Net na de finish staat Joyce ons op te wachten. De camera maakt dat we loessoe in de sky gaan. Lees we poseren en dansen zo’n drie minuten voor de camera. Hoezo camera obsessed?

Next stop Amsterdam
Als Annemerel er niet was geweest was ik waarschijnlijk niet onder de 55 minuten uitgekomen. Volgens mij is mijn officiële tijd iets van 54.20. Nee ik ben er niet trots op. Ik moet toch net als vorig jaar gewoon onder de 50 minuten kunnen lopen? Gelukkig krijg ik zaterdag een herkansing (mits ik niet moet werken). Ik zie je op 7 juni bij de start!

?

(Fieke &) Francien

Photos by: Joyce Bongers

Follow my blog with BloglovinFacebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!

 

Recent