23% productiever op sportieve dagen?!
‘Ik heb geen geld voor een treinkaartje meer. Dus kom je naar mij toe?’ Vraag ik mijn zweetdate. ‘Ja, dat is goed. Samen hardlopen?’ Kan hij gedachte lezen ofzo? Ik heb een externe prikkel nodig die me mee naar buiten sleept. Hij komt dus als geroepen. Die avond verleid ik hem in eerste instantie tot andere werkzaamheden dan lopen. Koken. Ja, mijn zweetdate kan koken. Heel goed ook zelfs. En voor twee A(H)DD’ers is de supermarkt als een Albert Heijn een waar uitje. Lees: we komen met van alles terug behalve wat we echt nodig hebben. WC-papier bijvoorbeeld, maar goed dat doet er niet toe. Met een ‘keuken’rol kom je niet alleen ver in de keuken, maar ook in het toilet.
Het idee was trouwens om de Tom Yam soep te maken. Maar meneer Albert vond dit niet okay. Een aantal van de ingrediënten die doorslaggevend waren moesten we elders halen van hem. In de toko bijvoorbeeld. Ik ken alleen geen toko die om 20:31 uur open is. En dus wenden we ons tot een kant-en-klaar soepje waaraan nog enkele groente worden toegevoegd (ja die vernieuwde schrijf van vijf heeft me aan het denken gezet of eigenlijk aan de groenten). Als ik de Broodje Unox saus zie staan is het hek van de dam. De knaks inclusief broodjes gaan ook mee naar huis. Het eten is in luttele minuten opgediend.
En dan slaat de verveling toe. We kunnen aan het werk gaan, studeren of slapen. Onee, we zouden om 22:00 uur gaan lopen. Dat hadden we elkaar aan de telefoon nog zo plechtig beloofd. Maar goed mijn nieuwe bed ligt zo lekker dat uitstappen niet tot de mogelijkheden behoort. Althans niet meer vanavond. ‘Morgen dan maar? Vraagt hij. ‘Ja, dat is goed.’ Van uitstel komt afstel. Trust me.
Ik ontwaak om 06:00 uur uit een fijne slaap. Ik heb een volle acht uur geslapen ben niet sacherijnig wakker geworden door een Instagram feed die al sinds 05:00 uur in touw is. Ik rek me uit en draai me nog eens om. Terwijl ik weet dat ik nu dus NIET moet doorslapen. En toch doe ik het wel. Ik nestel mezelf onder de oksel van de zweetdate en doe mijn ogen opnieuw dicht. Om 08:00 uur is het de zweetdate die me wakker maakt. ‘We gaan lopen.’ ‘Nee! Ik wil niet.’ zeg i. En voor ik het weet staat hij al naast mijn bed. ‘Dit is oneerlijk. We kunnen toch ook een NTC workout hierbinnen doen? Kijk dan het regent?!’ Hij hoort me niet. Springt onder de douche. En staat twee minuten later in zijn hardloopkloffie voor me. ‘Jawel, we gaan gewoon!’ En dus stap ik uit bed en onder de douche. Ik heb direct al een kledingcrisis. Wat trek ik aan? Ik leef in twee huizen momenteel. En mijn meest recente gear ligt niet in de kast waar ik nu voor sta. Dan maar mijn blauwe adi Stella pak. Jasje er overheen. Schoenen, ik kan kiezen uit 30 paar. Ik ga voor mijn Nike Lunar’s.
‘Hoe ver gaan we eigenlijk?’ vraag ik hem. ‘Rond de zes kilometer.’ Het grappige is dat hij degene is die het voortouw neemt. Zowel in het zin maken, als in het bepalen van de route. Hij neemt me mee voor een rondje Amstel, Amstel Station en we eindigen op de Woustraat. Vooral in het gebied van de Amstel ben ik telkens mijn richtingsgevoel kwijt. Hij loopt in een sukkeldrafje voor me uit. Lees: hij moet zich ontzettend inhouden. De beste jongeman loopt met een vooraanstaand gezicht uit de hardloopwereld ;-). En toch lijkt ze voor geen meter vooruit te komen. Als ik onderweg een bekende tegenkom geneer ik me voor mijn zweetdate. Ik voel me betrapt. Niet dat ik me voor hem schaam. In tegendeels zelfs. Ik was alleen nooit dat meisje dat met haar vriendje erop uitging voor een run. We zeggen haar kort gedag en vervolgen onze route.
We sluiten af met een fijn ontbijtje in de Stadskantine. Bij thuiskomt noteert mijn Nike+ Running app 6.44 kilometer. Ik ben ontzettend tevreden over het feit dat ik onlangs mijn gebrek aan zin en motivatie gegaan ben. Ik heb de rest van de dag ontzettend veel profijt van mijn early morning run. Ik ben ontzettend productief voor mijn doen. Mijn Facebook timeline bevestigd dit gegeven nog maar even. ‘Op dagen dat je sport blijk je 23 procent productiever te zijn dan op de dagen dat je niet sport.’ Met dank aan de dames van Glow Mag!
Moraal van dit verhaal? Waar wacht je nog op? Ga lopen!
?
Francien
Foto’s gemaakt door Joyce Bongers