#46 Dagboek van een marathon loopster

Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 16 november is. Op 28 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 12.

Ben ik de enige die al uren achtereen, nee dagen zelfs (okay hij is pas sinds vrijdag uit) luistert naar het nieuwe album, Purpose, van Justin Bieber? Het moet gezegd worden. Dit album is gewoon echt heel goed. Ik ben trouwens niet de enige die daar zo over denkt. Als deze man Amsterdam of een nabijgelegen Europese stad aandoet dan ben ik erbij. Dan maar tussen de gillende kleine meisjes. Love Yourself vind ik zowel qua tekst als ook muziek prachtig. Heel klein en breekbaar gecomponeerd.

12243977_10205326392335722_459113304_n

Okay over tot de orde van de dag. Ik heb mezelf zojuist acht uur lang de toegang ontzegd tot het internet. Daarmee bedoel ik dat ik me heb afgesloten van mijn favoriete websites. Annemerel.com, Facebook.com, Instagram.com, ChapterFriday.com, Gmail.com, Nu.nl, GirlsLove2Run.com. Ik moet schrijven. Mijn uitvluchten zijn officieel op. Ik ga cold turkey. En dat voelt me toch een potje kut. Ik heb toch nog een verslaving gevonden. Degene die jij nu leest. Ook dit is een uitvlucht. Deze post mag ik eigenlijk pas vanavond schrijven en niet om 10:48 uur. Ik heb een A D H D pilletje ingenomen in de hoop mijn focus te vinden. Ik heb alle randvoorwaarden afgestreept (Medicatie, GEEN to-do list, GEEN internet, GEEN telefoon, rustige omgeving). De drempel om te schrijven aan mijn boek is hoog. Ik blijf mezelf vertellen dat het wel goedkomt. Dit boek blijft boven mijn hoofd zweven als ik het nu niet schrijf. Het drukte de afgelopen tijd al een stempel op mijn werkzaamheden. Dat wil ik niet. Het moet juist leuk zijn om eraan te schrijven. Ik liet er al van alles voor gaan en staan. En toch heb ik mijn tijd nog niet goed benut. De hoogste tijd om daar verandering in aan te brengen.

JUST DO IT FRANCIEN REGELINK.

Nu is het 21:06 uur. Laat ik eens terugspoelen naar vanmiddag. Ik loop vast in mijn eigen gedachtes over het boek. En dus besluit ik los te lopen. In het letterlijkste zin van het woord. Ik trek mijn hardloopschoenen aan. En ga. Geen idee waarheen, want ik ken de omgeving niet. Ik vind het lastig te vertrouwen op mijn eigen kunnen. Ik loop liever mee aan de hand van iemand die het al kent. Toch doe ik dat bewust niet. Ik loop. Eerst buiten het dorp om. Daarna door het dorp zelf. Ik probeer te vertrouwen op mijn telefoon. Nee die gebruik ik niet om mee te navigeren, maar wel ter ondersteuning mocht ik de weg echt kwijtraken. Ik weet niet hoe lang en hoe ver ik wil lopen. En dus loop ik. Even haal ik mijn telefoon van de vliegtuigmodus af. In die drie minuten dat ik dat doe, krijg ik de hele tijd cheer-on’s. Die ik even niet kan plaatsen. Ik heb toch niets op Facebook gezet? It all makes sense als ik naar mijn Nike+ Running app kijk. Die post mijn run automatisch op mijn wall. Ik vind het lichtelijke irritant. En schakel daarom mijn vliegtuigmodus in. Ik vervolg mijn weg. Terwijl ik nog steeds luister naar de prachtige stem van Isa Hoes. Naarmate het boek vordert, vind ik het eng worden. Dit boek. Deze gedachtes. Die heb ik dagelijks. Het geeft me bizar gevoel van rust.

Ik kan nog steeds niet plaatsen waar ik precies loop en hoe ver ik van mijn te fijne loft af ben. En dan zie ik plots een NS trein rijden. Een teken van (h)erkenning. Ik denk ik een ander dorp te zijn aangekomen. Als ik richting het spoor loop, blijkt dat ik nog steeds in hetzelfde plaatsje ben als waar ik begon. Vreemd, maar fijn. Ik begrijp nu ook hoe ik vanaf mijn loft naar het station toe moet lopen. Ik merk dat de straten die afloop op zijn plek vallen. Mijn gevoel begrijpt waar ik ben. Wat ik doe. En zo ongeveer waar ik loop. Slechts een keer wantrouw ik mijn gevoel. Ik pak Google Maps erbij, om er zeker van te zijn dat ik de juiste richting loop. Mijn gevoel wordt bevestigd. Als ik bij mijn loft aankom voel ik mij bijzonder voldaan. Ik vind het een fijne run. Dit geeft mij zelfvertrouwen. Dit is hoe ik hardlopen het liefst gebruik. Ook al vind ik de drempel om nieuwe wegen te ontdekken hoog. Ik deed het daarnet.

Het is nu 21:17 uur. De woorden vliegen over en weer tussen mijn vingers en het beeldscherm. Ik kan in elf minuten meer woorden tikken dan dat ik vandaag heb gedaan voor in mijn boek. Ik snap het niet. Moet ik dan gewoon tikken wat ik voel? Dat kan hier wel. Dat kan ik als het gaat om mijn boek niet. Ik ben telkens in gevecht met mijn gedachtes en de prikkels die het boek oproepen in mijn hoofd. Vragen als hoe zag hij er ook al weer uit? Wat moet ik toen gedacht hebben? Klopt dit? Resulteren telkens in zoekopdrachten. Google geeft de ene keer gehoor aan mijn vraag. De andere keer komt met dingen die niet overeenstemmen met de door mij gezochte antwoorden. Vreemd. Ik denk dat de tekst er nog niet zo snel uitkomt, omdat ik nu aan een heel moeilijk hoofdstuk werk. Ik heb als streven dit hoofdstuk vannacht nog af te ronden. Met of zonder wijn. Met of zonder focus.

Screen Shot 2015-11-16 at 8.54.20 PM

Ik wil dat dit boek wordt zoals ik het in gedachte heb. Ik ben al bezig met het eindresultaat. Terwijl ik eigenlijk gewoon kleine stappen in de juiste richting moet zetten. Al die stappen tezamen vormen straks een marathon op 28 november. En op 1 december vormen alle woorden die ik nu schrijf een boek. 12272549_10205326392455725_1609045856_n

Het is 21:23 uur. Ik ga je met rust laten. Leuk je gesproken te hebben. Ik vind je lief. Slaap lekker. BTW bedankt voor je cheer-on. Het stoorde me tijdens mijn run. Na de run was het des te leuker dat er zo massaal geliked werd.

?

Francien  & Team Girls Love 2 Run

Foto door Joyce Bongers

Follow my blog with BloglovinFacebook Instagram & Twitter

Recent