#48 Dagboek van een marathon loopster
Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 18 november is. Op 28 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 10.
Ik scroll door het WORD-document. De achtergrond is zwart. De letters erop wit. Ik zie dat er 26.236 woorden gevormd zijn. Er zijn dus sinds gisteren 3.333 woorden bijgekomen. Okay dat is niet helemaal waar. Ik heb gedeelte van deze bewuste woorden al eerder opgeschreven. Dit deel maakte onderdeel uit van het proposal. Een uitgeschreven hoofdstuk ter illustratie van wat men als uitgever kan verwachten van haar schrijver. Van mij dus in dit geval. Dan is er nog een stuk van drie pagina’s waar mijn boek mee begon. Ik schreef die drie bewuste pagina’s in de eerste dagen van mijn verblijf in Kaapstad vorig jaar november. Ik mis Kaapstad enorm. En toch is mijn huisje op de hei eveneens een toevlucht oord voor rust. Alleen heb ik dit keer het rijk voor mij alleen. Dit schreef ik vannacht. Slapen vanwege de harde wind gaat niet. Als ik vanochtend wakker word, ben ik aangenaam verrast door de fijne lichtinval.
Vandaag trek ik opnieuw mijn hardloopschoenen aan. Weer ga ik af op mijn gevoel. Dat moet ik vaker doen. Ik word aangetrokken door een bebosde omgeving. Even doorkruis ik weer dat fijne station. Dat er zo mooi bijligt. Ik loop over de spoorwegbrug heen en bevind me op een doodlopende weg. Letterlijk. Ik kom terecht op de mooiste begraafplaats ooit. Hier liggen oorlogshelden begraven, maar ook de mensen die nog maar net de dood gevonden heb. Ik besluit mijn pace te laten gaan. Loop de begraafplaats op. Ik zie twee mensen bezig. Ze werken een graf van een verloren geliefde bij. Het ligt oprecht prachtig bij, dankzij hun inspanningen. Het liefst wil ik naar ze toelopen. Ze complimenteren met deze vorm van onvoorwaardelijke liefde. Ik doe het niet. Durf het eerlijk gezegd niet. Bang ze te storen bij dit prachtgebaar. En dus loop ik verder.
Ik kijk aandachtig naar de stenen en prachtige opschriften. Ik besef me in een keer dat je helemaal niet alleen bent als je dood gaat en onder de grond ligt. Je ligt daar nog met tal van anderen. Ik vind begraven worden daardoor voor het eerst in lange tijd een rustgevende gedachte. De tekst rust zacht vind ik nog steeds niet toereikend. Ik vind onder de grond liggen nog steeds geen rustgevende gedachte. Toch begrijp ik wel dat het voor de nabestaanden anders voelt. Die hebben een plek om naar toe te gaan. Te praten met degene die ze lief hebben (gehad). Ik verbaas me het meest over de familiegraven. Ik stuit er op een waar tien mensen onder liggen. Ik vraag me oprecht af hoe dat dan gedaan wordt. Is het graf heel diep? Liggen zo opgestapeld? Ik weet het niet. Loop door.
Dan zie ik de tekst:
Zwaar werden de dagen,
lang duurde de nacht.
Heel moeilijk is het vechten
bij het ontbreken van de kracht.
Ik weet niet waarom ik door die tekst aan de marathon moet denken. Ik probeer de tekst in mijn hoofd hierop te betrekken en te herschrijven.
Moe werden de benen,
zwaar was de vracht.
Heel moeilijk is het vechten
bij het ontbreken van kracht.
Met deze woorden in mijn hoofd verlaat ik de begraafplaats. Ik luister verder naar Toen Ik Je Zag. Ook hier komt de dood hoorbaar dichterbij.
Ik omschrijf het lopen van een marathon dikwijls als het vrijwillig opzoeken van de hel (op aarde). En dat is het. Tenminste als je zo goed getraind bent als ik natuurlijk. Ik heb niet de kilometers gemaakt die ik moest maken. Mijn prioriteiten lagen elders. En toch vertrouw ik op mijn kunnen. Of ik er ongeschonden uitkom? I have no idea, maar wie niet waagt, wie niet wint. Ik ga in ieder geval genieten van deze race. Hoe zwaar of makkelijk het me ook afgaat. Ik zie het als een voorrecht dat ik daar mag lopen. En ik vind het nog veel leuker dat jij over mijn schouder mee kunt kijken, dankzij mijn on ground social media team.
Ik spreek je later.
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto door Joyce Bongers