#5 Knappe Annemerel

Knappe Annemerel,

Ik sluit me aan bij wat je zegt. Nu ik fulltime voor mijn éénvrouwszaak (stond net in een superleuk mailtje dat ik ontving) werk, heb ik ook gewoon geen tijd voor een vent. Ik kwam tot die inkeer toen ik laatst een jongen wilde kussen en hem in mijn poging daartoe volledige miste, omdat ik dacht: IK HEB HIER GEWOON HELEMAAL GEEN TIJD VOOR. Toen ben ik daarna ook direct naar huis gerend. Te erg voor woorden toch? De jongeman in kwestie vroeg me vorige week, waar ik mee bezig dacht te zijn op die bewuste avond. Hij had namelijk niet eens te tijd om me terug te kussen. OMG. Ik schaam me kapot. Ik heb dit trouwens al eerder gehad op een zweetdate in oktober. Toen mijn date zei ‘Zullen we het hierbij laten zitten?’ Hij sprak de zin nog niet uit of ik rende weg. Pas een maand later kwam ik erachter dat hij doelde op het rennen. Maar dat ik al weg was voordat hij de tweede zin kon uitspreken ‘Zin om iets gaan drinken?’ Ik sla eigenlijk gewoon op de vlucht. Rennend dat dus wel. Maar Ann, laten we dit hoofdstuk voor nu afsluiten.

Met dit mooie weer en mijn éénvrouwszaak heb ik ook geen vent nodig (behalve Chung). Eerder een diehard babe die me de komende tijd bijstaat als ik mijn business verder ga uitrollen. Gelukkig heb ik mijn lieve stagiaire Britt aka Brand Manager. Heb ik een team, dat ervoor zorgt dat GirlsLove2Run.com blijft draaien als ik on the run ben. Tevens ondersteund Fieke me bij het nemen van belangrijke beslissingen en is Joyce er als ik op de foto moet. Kookt Jenny mijn maaltijden en zorgt mijn redactiehoofd Tesja ervoor dat mijn blogposts foutloos online komen (overigens heeft ze deze post niet gezien, vandaar de taalfouten). En fluit Chung me terug als ik iets doe dat niet past bij Girls Love 2 Run. Zoals een meisje afbranden, wat achteraf niet zo handig is. Aangezien we allebei gewoon heel graag mensen in beweging willen brengen. In plaats van elkaar af te kraken. Dus Rose, bij deze sorry.

Ik kwam trouwens van de week ook tot inkeer, tijdens een interview met Angelique van Stadswild, dat ik al tijden hardloop onder een publiek vergrootglas. Af toe ik mis ik die goede oude tijd, waarin ik liep om te lopen. Waar ik niet constant achter een computer verscholen zat. Waar ik niet continue ‘iets’ moest doen. Waar ik eigenlijk gewoon altijd en iedere dag liep, omdat ik het zo ontzettend fijn vond.

Hardlopen is over de jaren heen mijn werk geworden. Dat had ik nooit verwacht. Altijd gehoopt. En nu het zo is, denk ik toch me weemoed terug op die aller eerste keer. Ik besef me wel degelijk dat het hardlopen telkens mijn roeping is. Ik besefte het misschien alleen niet altijd. Soms vergeet ik het zelfs. Laat ik je eens meenemen in mijn fases Annemerel en mooiweerloopster. Misschien leer je er iets van.

Fase 1
Ik denk dat het echt (onbewust) begonnen is toen ik dus niet stil kon zitten in de klas. Mijn lerares handenarbeid vraagt me 3 rondjes om de school te rennen.   Om daarna weer rustig het breiwerkje, wat ik de hele tijd verprutst door mijn gebrek aan concentratie en focus, op te pakken. Het werkt. Ik maak uiteindelijk een prachtige trui voor mijn pop. Ik ben dan 7 jaar.

Fase 2
De shuttle run test. Ik kom er in groep 7 voor het eerst mee in aanraking. Mijn all time favorite! Wat wil ik die graag nog een keertje doen (is er iemand dit leest toevallig docent gymlerares, wanneer kan ik langskomen?)! De meisjes hoeven altijd maar tot trap 5. Terwijl de jongens pas een voldoende krijgen bij trap 8. Ik laat me niet kennen en doe zowel aan de meisjes als jongens editie mee. Iets met energie voor 10. Ik vind het fantastisch! Het verst dat ik ooit ben gekomen? Volgens mij trap 11. #diegoedeoudetijd

Fase 3
Het tietenlied. Voor degene die het nog niet weten of zijn vergeten, ik laat als 15-jarige mijn borstjes zien voor een webcam. Daarvan wordt een foto gemaakt die vervolgens ongevraagd terecht komt bij de rest van mijn middelbare school. Op het moment dat ik me daarvan bewust word kan ik geen kant meer op. Mijn ouders mogen dit nooit te weten komen. Dus ziekmelden of overplaatsen naar een andere school is ik optie. Ik moet het wekenlang dag in dag uit ondergaan. Ook al is het maar 1 dag nieuws. In mijn optiek duurt het weken, maanden en uiteindelijk zelfs jaren. Rennen. Dat blijkt (wederom onbewust) de oplossing te zijn. Eerst ren ik weg van hetgeen dat er over me gezegd en gedacht word. Vandaag de dag is het niet langer mijn uitvlucht, maar mijn toevlucht. Het geeft me perspectief. Het geeft me tijd om na te denken. Het geeft me jou.

Fase 4
Fase 1, 2 en 3 waren lieten misschien allemaal al onbewust zien dat hardlopen en ik bij elkaar hoorden, maar daar kwam ik zelf pas achter toen ik voor het eerst alleen op vakantie mocht naar Renesse met vriendinnetjes.

Eindelijk mag ik even weg van die school. Eindelijk mag ik dat jaar achter me laten. Op die vakantie kom ik voor het eerst in aanraking met leeftijdgenootjes uit de grotere steden van Nederland. Er gaat een wereld voor me open. Om indruk op ze te maken, ren ik iedere dag van die vakantie de camping over. Ik voel me oprecht superstoer en übercool. Aan het einde van die week weet iedereen wie ik ben. #renessedomination. Ik word eindelijk erkent voor hetgeen waar ik ontzettend goed in ben; aandacht vragen en hardlopen. Vandaag de dag vind ik die aandacht nog steeds leuk. Dat verklaart misschien ook wel waarom ik telkens uitersten blijf opzoeken. Maar ik bemerk dus ook dat ik het mis om te hardlopen zonder enige reden. Behalve dat het gewoon ontzettend lekker en fijn is. En soms trouwens ook super*t.

Fase 5
Ik vertrek naar Australië voor een stage. Aldaar kom ik erachter dat ik niet op de juiste plek zit. Ik trek me terug. Voel me eenzaam. Tot ik tot inkeer kom en me besef dat ik hier de komende maanden nog moet blijven als ik wil slagen voor mijn opleiding Communicatie Management aan de Hogeschool van Utrecht. Ik blijf. Ook al heb ik het er ontzettend moeilijk. Ik word er geconfronteerd met mijn grootste tekortkoming, ik kan niet goed alleen zijn, laat staan in een land dat ik niet ken en waar niemand mij kent. Na een week van janken, trek ik mijn hardloopschoenen aan. Stukje bij beetje ontdek ik de stad (daarvoor moest ik overigens eerst een keer of 5 ontzettend voor verdwalen). Ik hervind mezelf. Krijg een stad te zien zoals maar weinig mensen een stad als Sydney te zien krijgen. Ik word verliefd. Verliefd op het rondje waarbij ik trappen op en af ren terwijl ik uitkijk op het Oprah House. Ik kom er onderweg mensen tegen die me willen leren kennen. In het hostel waar ik verblijf kom ik wederom bekend te staan als het meisje dat elke dag rent. Die 4 maanden worden uiteindelijk een succes door het hardlopen. Daarom keer ik er binnenkort ook naar terug, want ik mis het nog elke dag!

Fase 6
Van die stage heb ik niet veel geleerd. Ik heb vooral geleerd dat je niet een stage moet willen doen als je er bij nader inzien niet op je plek bent. Ik heb er ook geleerd dat hardlopen voor mij de manier is om een stad in mijn eentje te ontdekken. Twee wijze levenslessen. Ik besluit terug te gaan naar Nederland en aldaar een nieuwe stage te doen. Ik kom terecht bij een te gek guerrilla marketing bureau (toeslaan op onverwachte momenten om je boodschap op een originele manier aan de doelgroep te laten zien). Binnen deze stage kan ik al mijn gekke fratsen kwijt. Ik kan er creatief zijn, ik mag er korte termijn projecten van A tot Z uitzetten en zelfs uitvoeren. Zo plant ik op een koude vrijdagochtend 5.000 windmolentjes op het Museumplein voor Eneco. Om het grootste tijdelijk windpark van Nederland aan te leggen. Mag ik oliefantenpoep scheppen in een safari park om die vervolgens op De Dam neer te planten midden in de nacht met een vlaggetje erin. Na mijn stage krijg ik er zelfs een baan. In dat jaar ga ik voor de tweede keer samen met Fieke op vakantie. We mogen niet meedoen met de jongens (mijn toenmalige vriendje en haar huidige vriend) als ze gaan voetballen. Fieke en ik gaan in plaats daarvan hardlopen en zwemmen. Aan het rand van datzelfde zwembad ontstaat het idee voor GirlsLove2Run.com.

Fase 7
Nike Running Nederland krijgt onverwachts een post van mij en Fieke te zien. Dat was ik overigens zelfs verantwoordelijk voor. Ik laat namelijk een blogpost achter op de wall. Die wordt naar 30 minuten helaas verwijderd. Toch komen er op die manier heel veel bezoekers op GirlsLove2Run.com uit. Niet veel later ontvangen we mailtje van Nike Running Nederland met daarbij de uitleg over het verwijderen van onze post. Tevens ontvangen we de uitnodiging om langs te komen op het hoofdkantoor. En de rest is history zal ik maar zeggen. We komen in een sneltrein terecht. Groeien van niets naar iets. Ondertussen haal ik ze binnen als klant voor mijn guerrilla marketing bureau. Ik bedenk een concept wat uiteindelijk ook echt ten uitvoer wordt gebracht door een andere partij. Dat wel. Maar het belangrijkste is dat ik mijn idee heb gepresenteerd (milestone), omdat ik ren. Mijn idee is gebaseerd op mijn ervaringen met hardlopen. Vandaag de dag ben ik nog steeds ontzettend trots op deze doorbraak.

Fase 8
Terwijl ik 2 jaar lang bijdraag aan diezelfde Facebookpagina, krijg ik een baan aangeboden. ‘Francien, je vindt social media en hardlopen toch heel leuk?’ ‘Ja!’ Niet veel later maak ik onderdeel uit van het community management team van Nike Nederland. Wordt samen datzelfde team verantwoordelijk voor Nike Running Nederland en Nike Training Club Nederland. Na 3 jaar draag ik mijn stokje over aan degene die mij toentertijd binnenhaalde en aan een meisje die zelf niet doorheeft hoe talentvol ze wel niet is. Die gaat trouwens ontzettend ver komen. Ik kreeg ooit die kans. Greep hem met beide handen of moet ik zeggen benen aan. En kijk eens waar ik nu sta!

Fase 9
Vandaag de dag heb ik dus mijn eigen éénvrouwszaak (sinds 27 september 2014) en ren ik de wereld over. Wat wil ik nog meer? Viral gaan!

Fase 10
Dan ren je in Kaapstad. Word je tijdens die run overvallen door een item dat eigenlijk de show niet heeft gehaald vanwege één of ander politiek debat, maar de Facebookpagina van Nieuwsuur wel. Ontvang je berichten van medeslachtoffers en vrienden. Dan schrik je. Weet je even niet waar je moet kijken. Helemaal omdat ik op dat moment bezig ben met een run van 20 kilometer. Na 10 kilometer moet ik even heel diep ademhalen na het lezen van de reacties onder diezelfde post. Kan ik dit. Wil ik dit? Ik slik een traan weg. Loop zo hard als ik kan terug naar huis en besluit mijn eigen platform te gebruiken om het onderwerp sexting bespreekbaar te maken met de rest van Nederland. En zo kijken 3.9 miljoen mensen naar je tieten. Natuurlijk had ik liever gehad dat ik viraal was gegaan als iemand die bekend staat om het hardlopen. Toch zorgde Nieuwsuur ervoor dat ook dit deel terugkwam in mijn item.

Fase onbekend
Ik weet niet wat en waar het hardlopen me allemaal nog meer heen gaat brengen. Ik weet alleen dat ik blij ben dat ik ooit als mooiweerloopster besloot om naar buiten te gaan om aldaar te ontdekken dat hardlopen een remedie is die je verder kan en gaat brengen dan dat je ooit vermogen houdt. Ik hoop dat je je dat beseft. Echt. En Annemerel is daar ook een voorbeeld van. Lees maar!

Liefs,

Francien

PH: Joyce Bongers