Bijna
FINISH
Touwtje springen
31 Mensen en een touw blokken mijn finish. Ik weet precies hoe laat het is. Te laat. Toch zie ik maar 1 mogelijkheid; 4 benen en daartussen een gat. Ik zie de mat. Neem een aanloop voor zover dat nog kan. Nog geen ogenblik later lig ik als een uitgebluste walvis op het droge.
Inge de Bruin
Wat er door mijn hoofd gaat? Luttele seconden voor mijn snoekduik denk ik aan ik aan de extreem lange nagels van Inge de Bruin. Die soms het verschil maakten. Althans dat wil ik geloven. Terwijl ik daar op de mat lig en er 31 mensen naar me staren besef ik me dat ik met mijn schoenen de mat aan had moeten raken in plaats van mijn bovenlichaam. Terwijl de realiteit me inhaalt blijf ik rustig liggen. Ik moet lachen. Keihard.
Afvoer
Na 23 seconden vind ik het mooi geweest en wil ik opstaan. Helaas gaat dat niet. Ik heb er de kracht niet meer voor. En eigenlijk lig ik hier best lekker. Diezelfde mensen schreeuwen om een brancard. Ik wil nog zeggen ‘niet nodig.’ Totdat ik me wederom besef dat ik hier best lekker lig. Joyce weet niet of ze moet lachen of serieus moet kijken.
Magistraal
74 kilo op een brancard is zwaar hé? Denk ik terwijl ze me met moeite optillen. De gemiddelde ultraloper is toch een stukje lichter. Mijn gedachte dwaalt af naar jou. In jouw optiek is dit misschien heel k*t. In mijn optiek is dit magistraal. De finish missen op 13 seconden is bijzonder knap. Weer zo’n ongeëvenaarde prestatie. Dat kan er maar 1 én dat ben ik! ‘ Ik ben niet altijd (meer) blij om onder een publiek vergrootglas mijn kunstje te vertonen, maar vandaag ben ik juist extreem blij met zo’n positieve druk. Door jou kon ik doorgaan, waar een ander misschien allang gestopt was.
RACE
Kilometer 54
Kijk, ik heb nog 13 minuten als ik kilometer 54 passeer. Precies genoeg om de finish binnen de gestelde tijd te bereiken. 6 Minuten en 30 seconden per kilometer. Binnen het eerste deel van dit tijdsbestek doe ik de ‘stop and stare.’ Stop. Buig voorover. Denk na. Spreek hardop de woorden ‘actief herstel’ uit. En ga weer rechtop staan. Kijk om me heen. Het enige wat ik actief waarneem is yet another hill. Met daarbij het bord ‘It’s just a hill. Get over it!’ Ik wil wel, maar mijn benen denken daar anders over.
Three Oceans Race
Met name mijn bovenbenen tekenen bezwaar aan. Die staan in de fik. Van rechts word ik gepasseerd. Hij gooit het daarnet aangereikte water over zijn benen heen. Een goed voorbeeld doet direct volgen. En dus doe ik hetzelfde. Helaas mislukt mijn poging hiertoe finaal. De buit? 2 Kletsnatte schaamlippen en een vlek met de omtrek van de oceaan. Ik heb in mijn tight geplast. Althans zo ziet het eruit. Mijn gedachtes gaan direct uit naar de cameraploeg (lees: Joyce en Erik). Als ik (letterlijk) bij hen in beeld kom dan moeten ze 2 keer kijken om er zeker van te zijn dat ik toch echt eigenhandig een (derde) oceaan heb aangelegd. Maar goed dat is van latere zorg. Ik moet nu eerst bij kilometer 55 aankloppen.
Vechten tot je erbij neervalt
Het gevecht dat ik al kilometers lang probeer te winnen, lijk ik te verliezen. Ik kan niet meer. ‘Recht je rug Francien. Feet don’t fail me now. Jezus walk with me.’ Als een ware Party Animal maak ik van het parcours mijn dansvloer. Ik hak me compleet kapot. Van links naar rechts en terug. Ik denk aan jou. Je houdt me op de (boven)been.
Klaploper
Ik klap tegen de reling aan. Ik besef me terdege dat ik niet langer hak, maar zwalk. Ik dreig om te vallen. Precies op dat moment word ik vastgepakt door Frank. Ik leg je in een volgend verhaal wel uit wie dat is. ‘Ik kom van ver.’ Wil ik zeggen tegen hem. 55 Kilometer om precies te zijn. Praten lukt me alleen niet meer. Hij blijft op me inpraten. ‘You can do this. There is no time to give up now. We have 3 minutes left. You can do this.’ Leslie, Joyce en Lindsy komen me net als Frank ondersteunen. Ik wil zo graag. Ik wil zo ontzettend graag. Ik wil niets liever.
Michael Jackson
CARRY
CARRY ME BOLDLY
LIFT ME UP SLOWLY
CARRY ME THERE
BUT THEY TOLD ME
A WOMAN SHOULD BE FAITHFUL
AND WALK WHEN NOT ABLE
AND FIGHT TILL THE END
BUT I’M ONLY HUMAN
31 Mensen
Ik ken de finish. Ik ken de weg erna toe. Ik ken de weg erna toe uit mijn hoofd. Ik weet dat er een mogelijkheid is. Ik weet dat ik bij het aanraken van het gras alles, maar dan ook echt alles moet geven. Ik weet het. Ik zie ze staan. Daar sta ik. Daar loop ik. Ik probeer ze aan te kijken. Ik wil het alleen niet. Ik zie verslagenheid. Ik zie iets dat ik weiger te geloven. Totdat ik het met mijn eigen ogen gezien heb. Het is Joyce, die me bijblijft. Het is Joyce die net als ik weigert te geloven dat het zo is. Ben ik echt te laat?! Nee. Dat weiger ik te geloven. 31 Mensen en een touw blokken mijn finish…
POST RACE
EHBO
Wayne (sportarts) wacht me op. Joyce blijft trouw aan mijn zijde. Hij vraagt me allemaal dingen. ‘Your name?’ ‘Fraaaaaanciiieeeen Regggelink.’ ‘You did the ultra?’ ‘’Yeeezzzz.’ Any medication?’ ‘Jezzzz, diarree remmer, I mean diarree stopper.’ ‘Medical condition?’ No injuries. Just sore legs ‘Did you drink enough water?’ ‘Jezzzzz and some Cooooooooocaaaaa-Colaaaaa.’ ‘Did you pee in your pants?’ No, sir. I just made a new Ocean. Onverstaanbaar antwoord ik terug. Dit komt omdat ik op de kop lig, zodat er bloed naar mijn hoofd stroomt. En het praten kost me heel veel moeite. Daar heb ik normaal gesproken natuurlijk geen last van. Ik zeg tegen Joyce dat ze vooral foto’s moet blijven nemen. Ik moet daar zelf heel erg om lachen. Terwijl Joyce zich vooral ongemakkelijk voelt aangaande mijn verzoek. Met de minuut komt mijn energie en babbel terug. Wayne vertelt me dat hij normaal gesproken het paralympisch team bijstaat. Hij praat over drop. Waarna ik hem vertel dat ik vandaag ook regelmatig een dropje tot me nam.
De rest is geschiedenis.
Dit is pas het eerste deel. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik me nog niet veel meer dan dit kan herinneren. Dat komt met de dagen. Weken. Als het zover is ben je de eerste die het hoort.
?
Francien & GirlsLove2Run Team