Crybaby

Toen Fieke (sorry Fiek, dat ik jouw emotie erbij pak) over de finish van de New York City Marathon kwam, was het janken geblazen. Dacht ik. Zelf was ik trouwens allang en breed uit het zicht verdwenen en bevond ik me ergens in de ondergrondse, stinkend naar pis en zweet. Het was overigens niet de metro die stonk. Ik was het zelf, maar dat terzijde.

Bij het aanzicht van de finish moest ze dus janken. Ze belde haar zweetdate om hem het goede nieuws te vertellen: Ze had het gehaald! Moest ze janken van de pijn (kan ik me voorstellen, de New York City Marathon is one tough cookie) of van vreugde? Wacht ik bel haar even.

“Frans, ik moest al huilen vanaf kilometer acht. Daar werd een deelneemster door een andere deelnemer ten huwelijk gevraagd. Dat vond ik toen zo mooi! Normaal gesproken hoef ik daar trouwens niet om te huilen, maar toen dus wel.” Zelf moet ik keihard lachen, ik kom er namelijk nu pas achter dat Fieke dus vanaf dat moment zo ongeveer de hele weg heeft gehuild. “Waarom dan?” vraag ik haar.

“Ik werd telkens overmand door emoties bij het zien van dingen op en langs het parcours. Brooklyn bijvoorbeeld, waar het rijen dik aan mensen me ontroerde. De mensen die tevergeefs mijn naam uitspraken (Fieke, is ook knaplastig voor een Amerikaan om correct uit te spreken).”

“Okay… Maar dan moet je nog meer dan de helft. Waardoor moest je nog meer huilen? “Je gaat zo stuk. De pijn en doe moeheid die je op een gegeven moment ervaart zijn heel intens.”

“En de finish, hoe heb je die dan ervaren?” “Precies op het moment dat ik de finish zag, belde mijn zweetdate, ik moest ook toen huilen. Het besef dat ik gewoon 42 kilometer en een beetje had gelopen, dat was zo mooi. Tel daar nog de adrenaline bij op en je begrijpt dat ik een wandelende natte zakdoek was.”

Francien_raceday_JoyceBongers (26)

“Frans, moest jij niet huilen dan?” “Nee, ik kwam die finish over. Keek om me heen. Vond een metgezel. Besprak kort de race. Hielp hem bij het zoeken van zijn vrouw en weg was ik. Klaar is Kees. Ik kan niet op het moment zelf stilstaan noch genieten van mijn prestatie. Ik ben dan direct alweer bezig met het volgende avontuur in mijn hoofd. De enige keer dat het erop leek dat ik moest janken, was toen ik vorig jaar hysterisch moest lachen, bij het mislopen van de finish op de 56 kilometer. Dat werd aangezien als gejank.”

Daarna heeft Fieke ook nooit meer moeten huilen bij het finishen van een race. Sterker nog Fieke jankt eigelijk nagenoeg nooit. Fiek, ik kwam dit gedichtje tegen…

Big Kid
With running
I cry in public
as much as a kid.

But now
it is
as often happy as sad

which is what makes big kid tears
sweeter and also more sour
courser and also more fragile

more crystal
more layered
than little kid salt.

Kortom, tijdens een marathon is het dus toegestaan om te huilen een kind. Tranen met tuiten zelfs.

Heb jij weleens moeten huilen toen je de finish overkwam? En waar ik nog nieuwsgieriger naar ben, waardaar kwam dat?

?

Francien

Foto gemaakt door Joyce Bongers

Follow my blog with BloglovinFacebook Instagram & Twitter

Recent