De duur- loopert
Twee dagen geleden, op vrijdagmiddag na mijn werk, ben ik de 14 kilometer van mijn werk naar huis gaan rennen. Ik moest weer eens een lange duurloop doen, want de laatste langere loop was van twee weken geleden.
Die loop werd 11 kilometer terwijl ik er eigenlijk 13 had willen lopen. Ik had het super zwaar die dag. Het was heet, ik had te veel gegeten en te weinig gedronken, ik was buiten adem, ik had pijn in ALLES. Het leek zelfs alsof de Spotify playlist die ik gebruikte express precies steeds over ging op het verkeerde liedje: Alles was rot. Bekentenis: Ik ben bij kilometer acht gaan zitten huilen van frustratie. Vervolgens ben ik met tranen in mijn ogen verder gerend. Thuis gekomen baalde ik onwijs. 21.1 kilometer? Ik? Hoe dan?
De week daarna 3 keer wat kortere stukjes gelopen waarin ik mezelf vertelde dat het goed was dat ik toch was gegaan en dat dit voor snelheid goed was. Allebei heus wel waar, maar je hebt niets aan een snelle 5 kilometer als je er daarna nog 16.1 moet. Eigenlijk was het vooral omdat ik niet durfde. Ik zag zo erg op tegen nog een keer zo’n moeilijke duurloop. Elke kilometer is dan zo rot, en zo lang.
Maar goed, het moest er echt weer een keer van komen. Ik had de afstand ingeschat en van huis naar werk was een goede. Het hardlopen ging deze keer gelukkig goed. Ik rende de eerste 6 kilometer langs Kralingse Plas, door Rotterdam. Ik haalde een klein flesje AA bij een tankstation (tot grote hilariteit van een paar vrachtwagenchauffeurs) en rende weer verder. Ik had nergens last van, behalve dat de laatste drie kilometer mijn benen een beetje moe waren. Uiteindelijk kwam de teller op 14 kilometer op 40 meter van huis. Ik had 14 kilometer gerend in een uur en dertig minuten. Niet slecht.
En toen had ik gelukkig weer een beetje een positief gevoel. Hey, ik heb 14 kilometer gelopen en dat ging eigenlijk best okay.
HET GROTE WAAROM?
Dat zette me aan het denken. Waarom ga ik dit nou doen? Hell, waarom ben ik dit nou aan het doen?
Als je terug leest in het archief weet je het. Natuurlijk is het ooit begonnen als weddenschap met mijn ex. Toen het uit ging maakte ik er uit noodzaak (en koppigheid) een weddenschap naar mezelf van. Gewoon om te kijken of het zou lukken, zei ik toen.
Maar op dit punt, waar ik nu ben in mijn leven en hoe ik me voel, is het behoorlijk wat dieper geworden.
Het heeft meer met mij als persoon te maken, waarom ik dit nu doe. Met een bepaalde gedachte. En ik denk dat die gedachte iets is dat veel mensen herkennen. Ongeacht welke achtergrond, welk gewicht je hebt, wat je bereikt heb, ongeacht hoe je in elkaar steekt:
Ik ga het doen omdat ik niet denk dat ik het kan.
Ik ga het doen om af te komen van dat verschrikkelijke gevoel dat je over jezelf kunt hebben dat wat je wil bereiken een kansloos verhaal is. Om af te komen van het al bij voorbaat denken dat je iets niet kan, dat dingen je niet gaan lukken.
Dit kan bij mensen structureel probleem zijn, of met vlagen. Ikzelf heb er op dit moment erg last van. Ik denk dat op moment heel vaak. Dat ik dingen niet kan, dat dingen niet gaan lukken. Ik geloof niet dat ik doorzettingsvermogen heb, ik geloof niet dat ik gedisciplineerd ben, en denk daarom dat ik doelen niet kan bereiken. En dat idee over jezelf hebben is heel vervelend. Ik heb daar last van.
Ik heb niet per se grote hardloop ambities. Maar ik heb wel andere ambities. Dat is waarom ik nu hardloop. Natuurlijk is het lekker zo’n runner’s high, natuurlijk is het goed voor je, maar dat mentale aspect is waar ik het voor doe. Ik wil af van het idee dat ik geen discipline of doorzettingsvermogen heb. Dat laatste daar kom je niet vanaf door alleen die halve marathon te lopen maar daar kom je vanaf door te trainen. Door consequent die kilometers te maken en te doen wat je moet doen voor je doel. Daarom train ik.
En door die halve marathon te lopen hoop ik eigenlijk een signaal naar mezelf af te geven dat zegt “kijk eens – als jij traint en dingen doet voor datgene wat je wil bereiken, dan kan jij dat best.” Ik hoop dat het me wat meer vertrouwen in mezelf geeft, wat bewijs dat ik iets kan. Een steuntje in de rug.
En DAT is waarom ik die halve marathon ga lopen.
?
PH: Mariet Mons
Follow my blog on Instagram or Facebook. to keep up to date! See you!