De TOETERgroeten
Je bent net lekker aan het lopen op een wat lijkt verlaten weg. Totdat er vanuit het niets KEIHARD naar je getoeterd wordt! Je schrikt en kijkt direct om. Vragen als ‘Wie was dat?’ ‘Ken ik die’ of ‘Zal ik terug zwaaien of niet?’ komen bij je op. Het zal wel een bekende zijn…
Je loopt rustig verder nog geen luttele seconden later wordt er weer naar je getoeterd. Oké dit is geen toeval, je loopt in de middle of nowhere, je kent deze persoon niet! Wat zegt dat getoeter dan? Inderdaad je ziet er vandaag goed uit! Of mensen zijn gewoon heel enthousiast om te zien dat er ook nog leuke meisjes hardlopen ;).
Ik vind toetergroeten oprecht heel grappig! Naast de online cheer-on’s via Facebook, neem ik ook graag de toetergroeten in ontvangst. Als je me begroet met een toeter zwaai ik eigenlijk altijd terug. Iemand neemt de moeite om me te begroeten dan is het minste wat ik kan doen terugzwaaien. Helaas heb ik geen toeter opzak, anders had ik er zeker op gedrukt.
Als ik in de Achterhoek loop is het getoeter significant hoger. Volgens mij hebben ze daar nog nooit een hardlopend meisje gezien… Rennen in de Achterhoek op de zaterdagmiddag geeft je de grootst mogelijke egoboost ooit. Deze egoboost wordt u aangeboden door de plaatselijke voetbalvereniging. Eén voetbal team verdeeld over 5 auto’s, staat gegarandeerd gelijk aan een ellelange toetergroet. Mijn dag kan zoals je begrijpt niet meer stuk.
Maargoed waar wil ik heen met dit verhaal. Ik loop zoals jullie weten al enkele jaren mee, maar nog niet NOOIT en dan ook echt nog NOOIT is er een middelvinger naar me opgestoken tijdens het rennen. Tot gisterenmiddag. Hoe ziet dat er dan uit? Dat kan ik helaas niet uitbeelden. Maar ik kan je wel uitleggen hoe het ging.
Ik liep samen met mijn running buddie het prachtige Velp binnen, aldaar toeterde een auto naar ons, het was een bekende. De auto kwam naast ons rijden en we maakten netjes een praatje, want dan doen wij hardlopers graag. Dit praatje werd abrupt verstoord door ‘Yolanda de kampsjaak’ ze toeterde uit frustratie dat ze er niet langs kon. Kijk dat begrijp ik nog. Na het getoeter reden de mensen waar we zojuist een praatje mee hadden gemaakt vriendelijk door. Totdat ‘Yolanda de kampsjaak’ ons passeerde. Uit het niets stak ze gewoon haar middelvinger op. Ik was verbouwereerd. Ik bedoel het sloeg gewoon echt nergens op. Het was namelijk gewoon nergens voor nodig. Natuurlijk had ik me tot haar niveau kunnen verlagen en ook mijn middelvinger kunnen opsteken. Maar zo zit ik niet in elkaar. Onee, zo zit ik schijnbaar toch wel in elkaar, want ook ik stak mijn prachtige ‘derde’ vinger op. Noem het een opwelling, noem het een automatische reflex. Hier schaam ik mij natuurlijk diep voor. De volgende keer ren dan ook gewoon keihard door of weg. Om een lang verhaal kort te maken, toeteren mag, een vinger opsteken niet.
Wordt er ook weleens naar jullie getoeterd of gefloten?
?
Francien