Dear Dinara,
Dear Dinara,
Vandaag is het Moederdag. Vierde je dat vroeger ook in Azerbeidzjan? Ik weet dat je al sinds 2009 in Nederland woont, maar toch zal ik je een kleine introductie geven van deze (feest)dag in Nederland. Als kleuter maakte ik plakkerige knutselwerkjes voor mijn mama, die nog nat van de lijm en liefde in haar schoot werden geworpen, samen met een (smerig) ontbijt op bed. Nu hou ik het toch liever bij een niet-zo-plakkerige bos bloemen en een grote doos chocolade. En een dikke zoen natuurlijk.
Dit zal jou waarschijnlijk een worst wezen. Want terwijl jij in ons kikkerlandje moet wennen aan regen, bitterballen en drop, zit jouw moeder al bijna een jaar in de cel in jouw moederland. Ik weet dat jij haar vandaag niet te zien krijgt. En morgen ook niet. En de dag daarop ook niet. Ik krijg een brok in mijn keel als ik er aan denk dat jullie alleen in gedachten samen kunnen zijn.
Dinara, ik vind jouw moeder een held. Als zij in juli 2014 oproept tot een boycot van de Europese Spelen (juni 2015) in Azerbeidzjan, kan ik niet anders zeggen dan dat ze groot gelijk heeft. Want wie gaat er nou staan klappen voor een knappe turnprestatie als de bevolking onderdrukt wordt? Wie kan zich nou verheugen op een goede pot tafeltennis als er dagelijks mensenrechten worden geschonden? Groot gelijk heeft ze dat ze iedereen met (Westerse) oogkleppen op even flink door elkaar rammelt. Maar in plaats van haar te bedanken, wordt ze nog geen week later opgepakt op grond van landverraad en fraude en in de cel gegooid.
Op de dag dat jou werd afgepakt wat jou zo dierbaar is, is er in mijn ogen een onderdeel bijgekomen: marathonzitten. Dit doet jouw moeder, net als jouw vader die vlak na haar werd opgepakt, met nog vele duizenden anderen in de Azerbeidzjaanse cellen. En denk maar niet dat zij dezelfde prinselijke behandeling krijgen als onze afgevaardigde sporters. Jouw moeder krijgt geen uitgebalanceerd dieet voor haar diabetes. Jouw moeder krijgt geen ontspannende massage na een dag in een stinkende cel. Jouw moeder krijgt zelfs niet de onmisbare insuline die ze zo hard nodig heeft voor haar diabetes. Want zij leeft in een land van onrecht. Dinara, ik vraag mij af: hoe halen wij het in vredesnaam in ons hoofd om de eerste Europese Spelen in dit land te organiseren? Jouw moeder liet mij en vele anderen dat inzien en daar betaalt zij nu de (te hoge) prijs voor.
Ik wou dat ik iets kon doen. Voor jou. Voor je moeder. Iets, zodat jullie volgend jaar weer samen Moederdag kunnen vieren. Ik heb alleen geen wapen. Geen geld. Geen stem. Enkel woorden, die ik nu gebruik en benen die jou en mij verder brengen dan ooit. Wil jij daarom met mij op zweetdate om te kijken wat ik wel voor jullie kan doen?
Liefs (ook aan je moeder),
?
Francien