Dear Usain Bolt, 76-jarige mevrouw en studente,

Ik weet niet wat er vandaag in de lucht zat, maar het legde menig mens aan de grond.

Te beginnen met Usain Bolt. Onderuit geharkt door een Segway net na zijn winst op de 200 meter. Een van mijn Facebook vrienden wist het goed te verwoorden: van alle mensen die je met je Segway omver kunt maaien, rij je de man met benen van een half miljard onderuit.’

Kort daarvoor zag ik een 76-jarige vrouw met fiets en al onderuit gaan bij Utrecht Centraal. Omvergereden door een 43-jarige vrouw. Die van schrik doorfietste. De vrouw in kwestie lag op de grond. Werd overeind geholpen door twee jonge knapen. Terwijl ik stond te twijfelen of mijn hulp wel of niet nodig was. Toen ik me dat stond te bedenken onderbrak ik mijn gedachte abrupt. ‘Afstappen beviel ik mijzelf. Die trein én afspraak kunnen wachten. Deze mevrouw niet. Ik raap haar fiets op. Pak haar handtas. Sla een arm om haar heen en vraag of het gaat. Even geeft ze geen antwoord. Ze kijkt me aan. ‘Ja mevrouw, ik ben alleen een beetje geschrokken.’ ‘U heeft geen pijn mevrouw?’ ‘Nee. Ik ga weer verder als u dat niet erg vindt.’ Ik vind dat niet erg, zolang ik er maar zeker van ben dat ze okay is. ‘Weet u het zeker?’ ‘Ja.’ Ze stapt op en fietst weg alsof er niets gebeurd is. Ik bewonder haar. Als ik haar leeftijd bereik, hoop ik ook zo beresterk te zijn.

Ik kijk recht in de ogen van mijn goede vriendin als ze hoort dat ze het niet gehaald heeft. Het onbegrip. De trillende lip (én neusvleugel). De onmacht. Ik moet er bijna zelf door huilen. Alleen schiet niemand daar iets mee op. Ik gunde haar een schoolvrij bestaan. Dat nu nog even uitgesteld dient te worden. Het oordeel was keihard. Ze viel figuurlijk om en ik ook (even). Vergelijkbaar met kilometer 41 op de marathon. De finish is in zicht. Totdat je niet meer verder kunt. Op moet geven. Terwijl je er zo hard voor hebt gewerkt. Bijna raak. Oftewel helemaal mis. Je hebt het niet gehaald.

Het is een kwestie van vallen, opstaan en weer doorgaan. Dat vallen daar kun je vaak niets aan doen. Je valt namelijk niet bewust. Het voltrekt zich voordat je er erg in hebt. De vraag die ik jou en mezelf stel is hoe ga je ermee om? We vallen allemaal weleens, maar hoe zorg je ervoor dat je weer opstaat? En hoe zorg je er in godsnaam voor dat je weer doorgaat?

Opstaan doe je door jezelf toe te spreken. De uitgestoken hand te pakken. Of door hulp te vragen van anderen. Zo simpel is het.

Maar doorgaan, hoe doe je dat? Als alles je even tegen lijkt te zitten. Als je even geen finish meer ziet. Als je even geen kracht meer hebt?

Doorgaan doe je door jezelf toe te spreken. De uitgestoken hand te pakken. Of door hulp te vragen van anderen. Zo simpel is het.

Usain werd geholpen door een toegesneld persoon van de organisatie, maar kon op eigen kracht binnen enkele seconden weer doorlopen.

De 76-jarige vrouw pakte de uitgestoken hand en kon toen op eigen kracht verder.

De studente herpakte zichzelf. Meerdere keren. En kreeg daarna hulp van familie, vrienden en een aardige docente.

Kortom wie valt staat op. Al dan niet met hulp, maar je kunt altijd rekenen/vertrouwen op je eigen wilskracht en vermogen.

Liefs,

Francien

P.S. Stemmen op mij (of Mari Durieux) kan nog steeds op: www.runnersweb.nl/verkiezing.

P.P.S. En vergeet niet dat je nog altijd kunt vallen voor een knappe jongeman of -vrouw…