Die witte fix
Ik heb mezelf nooit gezien als verslavingsgevoelig. Ik zag, en zie, mezelf meer als iemand die gewoon enorm enthousiast kan worden van iets en dat dan het liefst in meervoud tot zich neemt. Dit heb ik niet met alcohol, en niet met snoepjes of koekjes. Maar deze tic – een eufemisme, weet ik nu – kom ik maar niet te boven. Of mijn dagelijks functioneren daar dan onder lijdt? Zeker. Ach, dat is dan maar zo. Immers, mijn dagelijks functioneren wordt óók grotendeels bepaald door mijn algehele welbevinden, en deze laatste is enorm makkelijk te beïnvloeden. Om te buigen zelfs. Eén fix, en ik kan weer even door. Treurig, maar waar.
Een goedkope verslaving – there, I said it – is het wel. 1100 gram voor zo’n 75 euro is een goede deal waar veel medeverslaafden nog wat van zouden kunnen leren. Vijf-en-zeven-tig euro’s die het volledig waard zijn gespendeerd te worden aan mijn momentje van geluk.
Wit is mijn favoriet, een klassieker en in Amsterdam op elke hoek van de straat verkrijgbaar. Al moet ik zeggen dat zwarte, rode of genetische gemanipuleerde varianten me ook steeds meer bevallen. Een vaste dealer heb ik niet. Als ik weer eens aan een fix toe ben, mijn witte pareltjes niet meer wit zijn, weten zij klakkeloos hun weg naar me te vinden. ‘Zakje erom?’. ‘Nee hoor, ik nuttig ze meteen’.
?