Made (it) in Iceland

gFrancien liep afgelopen zaterdag de halve marathon in Reykjavik en dit haar raceverslag.

Zaterdag
‘Joyce, wanneer is de race eigenlijk?’ Vraag ik. Er van uitgaande dat ze bevestigend zondag zegt. ‘Zaterdag.’ krijg ik als antwoord. Okay. Geen probleem het is pas vrijdag. ‘Dus we gaan vandaag mijn startbewijs ophalen?’ vraag ik. ‘Ja.’ krijg ik daarop terug.

Expo
Als we op de expo, een sportwinkel op een industrieterrein, aankomen zijn we lichtelijk verrast, maar het onthaal is er niet minder om. Een vriendelijke man achter, een naar mijn mening trage, laptop helpt me verder. Als we horen hoeveel deelnemers er zijn, zijn we verbaasd: 200 aan de halve en 70 aan de hele. ‘It’s the coziest marathon in the world.’ zegt hij vrolijk. En het blijkt de 25ste editie te zijn. (Na wat onderzoek blijkt, dat Dé marathon waar jij op 18 augustus naar toe gaat 14.000 deelnemers heeft een groot verschil met de herfst marathon die ik dus nu loop)> Lichtelijk onder de indruk verlaten we de winkel. Ik weet niet hoe ik erbij ben gekomen, maar naar mijn inzien had dit een relatief grote marathon moeten zijn. Totdat ik informatie doorkrijg waaruit blijkt dat er in heel IJsland niet meer dan 300.000 mensen wonen. Dat verklaart wellicht al beter de omvang van het evenement.

Heet, Heter, Heetst
Om de nodige zelfverzekerdheid op te bouwen, post race day, stort ik mij op een bord hete pasta. Niet wetende dat mijn lichaam daarna zo lek gaat zijn als een mandje. Ik bedoel, heet eten nuttig ik normaliter om de dag. Dus wat zou er nu anders kunnen gaan? Je begrijpt dat ik de rest van de avond heb doorgebracht op de kleinste kamer van het hotel. Wat overigens niet mag baten, want ook al gaat los het zit muurvast. Op enkele luchtbellen na. Sh*t wedstrijdstress!

ADE-gangers
Ik sta rond 08:15 uur naast mijn bed. 10:15 uur jouw tijd, want we hebben hier te maken met een tijdsverschil van twee uur. En dat is mooi, aangezien ik normaal gesproken een prima stoelgang heb rond die tijd. Daarom trek ik mij even terug. En ja hoor, als een warm broodje over de toonbank rolt de pasta uit me. Opgelucht (letterlijk en figuurlijk) haal ik adem. Op mijn Stories zie ik intussen ietwet verdwaalde ADE-gangers voorbij komen. Verschil moet er zijn.

Voor ik het vergeet
Ik gooi er twee toasts (witbrood) met jam in bij het ontbijt en ga terug naar de kamer. We willen rond 09:15 uur wegrijden. Om 10:00 uur gaat de race van start. Bij een gebrek aan tijd smeer ik me in met vaseline en smeer de nodige make-up op. Maar ik vergeet het belangrijkste als ik in de lobby van het hotel sta… Mijn koptelefoon en handschoenen. Waarop ik mij omdraai en deze essentials ophaal.

Die werkt zeker bij het Tempo Team
De start ligt er bij aankomst nog niet. Alhoewel de marathon al om 08:00 uur van start is gegaan. We zien opnieuw de man van de trage laptop. Deze alleskunner (is er vast eentje van Tempo Team) organiseert de race, verzorgt de start en tevens de fotograaf. Hij, Petur is zijn naam, herkent ons gelijk en loopt dolenthousiast op ons af. Het is met recht hartverwarmend en lief. Het raakt me. Dat je met zoveel enthousiasme een race kunt optuigen en dan ook nog weet met wie je te maken hebt. ‘I told you, it is the coziest marathon in the world.’ zegt hij.

Oeps
Om 08:55 uur is de startmat klaargelegd. We worden toegesproken door de beste man. Terwijl hij ook foto’s maakt. Hij vraagt nog even of iedereen zijn enkelband met chip om heeft. Ik kijk Joyce verschrikt aan, terwijl hij dit zegt. Sh*t. Dat ding, dat ligt nog op de hotelkamer. Het is te laat om te vragen of er nog eentje te krijgen is bij de startlijn, omdat het startschot weerklinkt. Dan moet ik maar vertrouwen op mijn Forerunner 735XT. En voor de zekerheid, zet ik ook mijn Nike+ Running app aan.

Stichting Ombir
De gevoelstemperatuur ligt rond het 0-punt. Ik ben blij met mijn handschoenen en koptelefoon. Ik loop nog even naast twee Nederlanders, waarvan er eentje, genaamd Patrick, 40 halve marathons 1 jaar loopt voor Stichting Ombir. Op internet zoek ik op om welke stichting het precies gaat:
“Soms ontmoet je iemand die je leven verandert. Ik ontmoette Ombir in de zomer van 2014 voor het eerst. Een bijzonder positief en blij jongetje met zin in de toekomst. En ik vroeg hem: “Wat zou je het allerliefste van de hele wereld willen? “Liefde,” zei hij. Ik zakte door mijn knieën, omhelsde zijn fragile lichaampje en zag het kind in zijn stralende ogen terugkomen.” – Mick, Founder Stichting Ombir.

“Wij geloven dat ieder kind zou moeten opgroeien in een liefdevolle en veilige familie omgeving. Vanuit de Ombir Foundation bieden wij 11+ weeskinderen in Nepal de veilige en liefdevolle basis die een kind nodig heeft om zich te kunnen ontwikkelen. Onderdak. Eten. Onderwijs. En liefde. Héél veel liefde.”

Rustig!
Okay, ik ben onder de indruk van Patrick. Hij loopt alleen wel iets te hard. Hem bijhouden is daarom niet handig. Ik moet namelijk vandaag een consistent tempo lopen. Dus ik zeg hem dat ik hem naar de finish nog wel even aanspreek. Als mijn horloge op de eerste kilometer aangeeft dat ik er 4:33 loop, schakel ik per direct een versnelling terug. Ik heb tegen Joyce gezegd dat ik onder de twee uur wil lopen. Dat ik dan tevreden ben. Dus besluit ik de 5:30 per kilometer op te zoeken. Mijn hartslag is verrassend hoog: 172. Ook nu ik gewoon heel rustig loop.

Zo gaatie goed
Ik merk al gauw dat ik eigenlijk heel goed loop op 5:15, maar dat mijn hartslag alsnog te wensen over laat. Opzich is het niet ongewoon, want mijn hartslag in rust is normaliter al heel hoog. Daar ben ik al eerder voor bij de huisarts geweest. Die denkt dat het te maken heeft met mijn adhd en die medicatie die ik eerder in het verleden voor gebruikte. Maar niets om me zorgen over te maken. Dus loop ik rustig verder.

Belofte maakt schuld
Na vijf kilometer besluit ik om me heen te kijken. Ik ben ten slotte in Reykjavik. Ik ben even helemaal ontredderd. Wat is het hier prachtig! Het lijkt alsof ik langs de kustlijn van Zeeland loop. Alleen is de lucht er nog veel frisser. Ik heb het koud, maar mijn lichaam gaat heel lekker op deze zuurstofrijke lucht. Als ik even buk om mijn veter te strikken wordt er door een mede loper gevraagd of hij iets voor me kan beteken. Ik word opnieuw geraakt. Wat lief dat mensen zo begaan zijn. Bij 52 minuten ben ik op 10.5 kilometer. Ik begin langzaam te geloven dat ik mijn belofte ditmaal wel kan inlossen.

Groupie
Ik vind een groepje van drie mannen en één meisje. Tezamen lopen we het tweede deel van de race. Het is dezelfde weg, als de heenweg. Iets wat ik normaal saai vind, voelt nu als vertrouwd en prettig. Gezien het uitzicht dat wonderschoon is. Ik word hier heel gelukkig van. De mannen in de groep willen me telkens voorbij, maar ik weet dat ik de beste benen heb. Dus dat laat ik me niet gebeuren. Ze jagen me lichtelijk op, maar dat gebruik ik als motivatie om door te gaan.

Sorry
Als ik bij kilometer 16 aankom vind ik het tijd voor een toiletstop. Ik loop een speciaal daarvoor geparkeerde camper in. Als ik deur van het toilet open, tref ik er helaas een hele boze dame aan. ‘SORRY!’ roep ik en sla de deur weer dicht. Stap de camper uit en loop verder. Dan niet. Mijn gewrichten beginnen pijn te doen, waardoor ik noodgedwongen terug moet schakelen naar 6:00 minuten. Mijn groepje lijkt uit het zicht verdwenen te zijn. De pijlen op parcours kan ik even niet meer vinden. Ik mag de weg niet kwijtraken. Dus zoek ik naar de pijlen die me weg wijzen. Net als ik me wil omkeren zie ik pijlen en mensen die al op de terugweg zijn van de finish.

Coca-Cola
Als ik nog maar één kilometer te gaan heb, durf ik nog eens flink aan te zetten. Dit wil ik halen! Ik maak er met de finish in zicht zelfs een sprint van. Ik heb geen medestanders, wel heel veel mensen die me aanmoedigen. Waardoor ik vleugels krijg. Ik word onthaalt door Joyce! En gelijk komt Petur op ons af. Ik zie op mijn Garmin Foreunner 735XT (beste hardloophorloge ooit) dat ik het in 1:58,04 heb gedaan. Ik ben tevreden. Zeer tevreden. En met Coca-Cola als sponsor van de race, nuttig ik per direct een glas ijskoude cola naar binnen. Er is bier, maar dat lust ik niet, en chocolade. Pennywafels wel te verstaan. Ik ben zo blij, dat ik er nog eentje pak. Waarop een hele doos krijg aangereikt. Je begrijpt mijn dag kan niet meer stuk. Wat is dit fijn!

Het was mooi! 
Dan krijg ik de twee Nederlanders weer in het vizier. Samen praten we even over de race en over IJsland. Een beter einde kan ik mij niet wensen. Serieus ik kan je niet eens vertellen hoe mooi de omgeving waarin je loopt is. Ook al liepen we dwars door de stad, het was er zo mooi!

Warmlopen met GL2R

Wil jij hier nou ook lopen? Meld je dan aan voor onze #warmlopenmetgl2r challenge.

Niets meer missen van Girls Love 2 Run?

Volg ons dan op Instagram of Facebook en blijf up to date!

Girls Love 2 Run x Loopreizen

Deze blog is in samenwerking met Loopreizen, benieuwd wat dat inhoudt? Lees het in de disclaimer. #GirlsLove2RunxLoopreizen #warmlopenmetgl2r