Hardloop haat
verIk kom er eerlijk voor uit: aan deze post heb jij he-le-maal niets. Want wat heb jij er aan als ik als fervent hardloopster ga uitleggen waarom ik een haat-liefde verhouding heb met deze sport? Waarschijnlijk vrij weinig, maar toegegeven: vermakelijk is het wel.
OH SHIT!
Ik ben misschien wel de enige hardloopster die er publiekelijk voor uitkomt: (wild)poepen. Iedereen mag het dan wel doodzwijgen, onder het wetenschappelijke bewijs valt niet uit te komen! Tijdens het rennen vragen de spieren in je benen meer zuurstof van je lichaam, dus daar wordt vanzelfsprekend meer bloed heen gestuurd. Andere lichaamsdelen, zoals bijvoorbeeld je maag en darmen, moeten het dan met minder doen. Deze schakelen over in ‘panic mode’ en beginnen zich, om energie te besparen, van hun inhoud te ontdoen. In de praktijk heb je keuze uit drie scenario’s:
* Je belt ergens aan en vraagt of je naar de wc mag (heb ik ooit gedaan tijdens de Damloop)
* Je laat het letterlijk lopen en rent daarna met een rotgang naar huis (hier is een officiele term voor: gingerbread man. Waarschuwing: Google dit NIET)
* Je duikt de berm in om je darmen de vrije loop te laten gaan in de bosjes (been there, done that, got the tshirt)
Wedden dat jij minstens 2 van de 3 hebt afgetikt? Zo, weer een taboe doorbroken. Graag gedaan internet! Dit stukje hilarische tekst kwam ik trouwens tegen op de weblog van Francine (what’s in a name, right?).
Haters gonna hate
De gemiddelde topatleet vindt mij niet representatief genoeg om hardlopen te vertegenwoordigen. Dat heb ik vooral het afgelopen jaar meerdere malen ondervonden. ‘Gaat dat meisje 56 kilometer lopen? Laat me niet lachen.’
‘Dus jij weet het verschil tussen macro’s en micro’s niet?! Je bent toch een hardloopster?’ ‘Als je niet eens een marathon met 2 vingers in de neus onder de 4 uur kunt lopen, dan moet je ook niet denken dat je zomaar een ultra marathon kunt lopen. Knap dat als je het 1 niet kunt, je snel iets anders gaat doen.’
Iemand mag dan wel een pro zijn, dat geeft hem of haar niet het recht om een ander neer te halen. Opbouwende kritiek is altijd meer dan welkom, maar zomaar een beetje bashen is natuurlijk erg onsportief. Luister daar niet naar, immers: if you have a body, you’re an athlete. Ongeacht mijn prestatie. Ik doe wat ik kan en ik doe het op mijn manier.
Niet om gevraagd
Hardlopers die te pas en te onpas hun hardloopervaringen delen, zijn best wel heel erg irritant. Tijdens mijn eerste New York City Marathon werd ik overspoeld met doemscenario’s waar ik liever niets over gehoord had. Soms moet je dingen zelf ontdekken, dat hoort er nou eenmaal bij. Net als dat iemand je vertelt dat bevallen extreem kut is. Dat weet je, maar de details mogen je bepaard blijven. Wees eerlijk: anders willen we bij voorbaat toch al niet meer bevallen? Maar je krijgt er, net als met het finishen van een marathon, veel meer voor terug. Daarom ga ik je dan ook niet vertellen dat je blauwe, ingegroeide teennagels het mogelijk gevolg is van een duurloop. Of dat je 4 dagen na een marathon nog steeds last kunt hebben van een uitgedroogd sterretje. ‘Francien! Bek houden.’ ‘Okay.’
Are you listening?
Is het je wel eens opgevallen dat hardlopers graag praten over hun eigen ervaringen, maar amper luisteren naar de avonturen van andere hardlopers? Nou, dat is dus zo. En ik kan het weten, want af en toe word ik zelf op mijn nummer gezet door mijn vriendinnen. ‘Kun je ook nog ergens anders over praten dan hardlopen?’ ‘Ja, dat kan ik. Wat heb jij het afgelopen weekend gedaan?’ (*gaap)
Alle begin is moeilijk
Misschien deel je dit gevoel met mij: de haat aan de eerste kilometers. Vooral tijdens een race duurt het even voor ik mijn pace heb gevonden. Ik word omver gelopen door Joopie-die-nooit-loopie, krijg een elleboog van een te fanatieke jongeman die een PR wil lopen op de eerste kilometer of struikel over een ongetrainde medeloopster die na 50 meter al paars aangelopen naar lucht loopt te happen. Tijdens de 1e kilometer van de Two Oceans Marathon bereikte mijn haat een hoogtepunt. Dit punt stond namelijk aangegeven met een bordje. En weet je wat dat betekent? Dat je g*dverdomme nog 55 kilometer moet lopen! Dat is al een behoorlijke afstand met de auto of fiets, laat staan dat je deze met de (bijna ongetrainde) benenwagen af moet leggen…
Inhalen
Loop je super trots op een hoge pace, word je moeiteloos ingehaald door een 14-jarige chick. Je hoort haar amper ademen. Ze zweet niet eens. Ze lacht ook nog lief naar je, bijna schuldbewust, als ze je inhaalt. Ooit was ik dat, maar meisje, nu zou ik je het liefst neerhalen.
Wet t-shirt contest
Gezien de turbulente geschiedenis van mijn borsten, ben ik wel de laatste die mee zal doen aan een wet t-shirt contest. Toch heb ik er ongewild al aan een behoorlijk aantal meegedaan. Daar ren je dan, in je witte sporthempje en witte sportbh door het park, als de stortbuien op je kop vallen. Alles ligt er in een keer redelijk bloot en nat bij en om die (gratis) stijve tepels valt ook niet heen te kijken (#fml).
En verder…
* Vergeet ik altijd als ik midden in de Etos sta om nieuwe droogshampoo te kopen, waardoor ik na iedere run mijn weelderige bos extensions moet soppen
* Gooi ik na het sporten altijd mijn outfit in de was. Er ligt na een week dan weer een flinke berg die weggewerkt moet worden (en ja, ook mijn wasmachine eet sokken)
* Krijg ik een kop als een tomaat en vliegen de zweetdruppels om je oren. Altijd leuk als je bekenden (of onbekende hotties) tegenkomt tijdens je workout
* Is mijn hoofd een soort magneet voor insecten. Oprecht: ze vliegen allemaal in mijn ogen, oren, neus, mond… Dat is extra proteine toch?
Dus vertel: wat haat jij het meest aan hardlopen?
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto gemaakt door Joyce Bongers