High on sweat

Ja, hoi. Volgens mij ben ik er achter waarom al die idiote- ehm hardlopers zo gek zijn op hun sport. Het zijn gewoon een stelletje junkies. En misschien ik nu dus ook een beetje. Lees maar mee.

MARCH MADNESS
Kort samengevat, vorige keer dus grandioos gepanikeerd want ziek, druk, allemaal dingen. Sporten stond op een laag pitje, ik snotterde nog lekker door maar kreeg het ondertussen wel benauwd. Niet van het hoesten, maar van de zenuwen.

De dag nadat ik mijn Girls Love 2 Run stukje had geschreven zat ik op mijn bed gestresst te wezen over dat hele hardlopen. En toen dacht ik ‘Weet je wat? Het is lekker weer, ik hoest niet meer zo erg als vorige week: Ik ga gewoon en we zien wel wat er gebeurt.”

SEVEN?
Dus ik een Nike tight en hardlooptrui aan en hop, naar buiten. Ik wilde ongeveer 7 proberen, gewoon om te kijken of dat zou gaan. Zo ja, leuk. Zo niet, ook prima.

Dus ik rennen. Qua ademhaling viel het niet tegen, maar MAN, wat duurde het lang. De kilometers kro-pen voorbij – of ik kroop de kilometers voorbij, dat kan ook.

Tussen de 3 en de 6 kilometer kon ik het maar niet bevatten. “Waarom doen mensen dit? Ik verveel me te pletter, en ik moet nog een heel stuk! Hoe kunnen ze dit nou 10/21/TWEE-EN-FUCKING-VEERTIG kilometer lang lopen doen?!“

…Antwoord kwam na kilometer 6.

Want ik ging eigenlijk wel lekker nu. Ik zat lekker in mijn loop, mijn muziek was chill en zonder echt ergens over na te denken of op mijn telefoon te kijken rende ik ineens 8,5 kilometer zonder te hoeven stoppen. HOPPA.

EIGHT?
Maar die flow van 6 tot 8.5 was niet de enige reden waarom mensen dit doen, leerde ik bij thuiskomst (na een behoorlijke hoestbui).

Want, jongens en meisjes, ik had me toch een partijtje de runner’s high daarna!

Lin zet wel eens onder haar instagram foto’s “high as a kite” na een run. Holy shit, daar is geen woord te veel over gezegd. Je voelt je echt alsof je stoned bent. Een heel ander type stoned, maar zeker weten wel een verandering qua mental state. Ik was heel de dag nog helder, energiek en blij.

En dat vond ik leuk. Heel leuk.

NINE?
Ik liep die week nog een keer 5.5 en wilde toen wel een keer 8.5 lopen. Ik ging naar mijn ouders om daar in de polders te gaan rennen: Ik heb daar van mijn 16e tot mijn 22e hardgelopen en kan daar beter afstanden van rondjes inschatten dan in mjn huidige woonplaats.

Mijn moeder fietste met me mee en ik rende door de polder over de dijken en langs de Maas. Het was koud, en de wind was guur, maar ik had er weinig last van. Zelfs met mijn iets te optimistische longsleeve hield ik mezelf warm door het rennen.

Tijdens het rennen leek de afstand al beter te doen dan die week ervoor. Eigenwijs en ambitieus, dus ik besloot nog een stukje extra door te rennen. De laatste halve kilometer stoof ik er (aldus mijn moeder) ineens vandoor, er leek ineens een stoot energie leek vrij te komen voor dat laatste stukje. Nu had ik 9.6 kilometer gerend. Tijd? 1:00:16. Voor mijn doen, Speedy Gonzales.

En weer die high he? Ik was zo’n belachelijk blij ei daarna.

‘S avonds had ik dan misschien vermoeide benen, maar praatjes voor 10. Ik was super energiek en opgewekt. Ben zelfs nog gaan stappen met een vriendin na mijn familie etentje, dat is redelijk uniek hoor.

TEN?
Maar goed, ik voelde mijn heupen wel behoorlijk na die 9.6. Ook dagen daarna nog. Op advies hield ik me even koest.

Ik ging wel naar yoga en rende elke week in ieder geval een of twee keer (steeds 5 kilometer) maar liet de 10, die ik nu HEEL GRAAG echt wilde gaan lopen, nog even wachten.

TEN!
Tot vanochtend? In de miezerregen ging ik naar buiten, met een Spotify playlist vol upbeat Calvin Harris nummers. Ik ben door de parken en polders bij mij in de buurt gaan lopen; die heeft mijn woonplaats namelijk ook. Weer wat geleerd.

Ik liep op een rustig tempo,  want ik moet niet te snel willen: Ik ben geen snelle loper. Het ging niet super, maar viel ook niet tegen. Ik liep uiteindelijk 10.5 in 1:09:30.

En thuis, weer he-le-maal runner’s high. Ik sprong gelijk onder de douche, begon als een debiel op te ruimen en tikte dit stukje af. Lekker hoor, die runner’s high.

Volgende week ren ik de 10 kilometer in Rotterdam. En ik heb de halve marathon gevonden die ik ga lopen, met Lindsey als mijn haas. Maar daar vertel ik volgende keer over.

Eerst even verder trainen.

En Francien persoonlijk uitnodigen om me aan te komen moedigen.

Tot de volgende keer!

?

Lianne

PH: Mariet Mons

Follow my blog on Instagram or Facebook. to keep up to date! See you!