I keep on falling
Goed, goed, ik heb er lang over nagedacht om dit te delen met de wereld. Maar ach it happens to all of us sometimes, I hope (not)… Ken je die momenten waarop je liever keihard door de grond zakt, omdat je zo’n gruwelijke afgang maakt? Nou ik denk toch wel dat ik de grootste afgang ooit heb gemaakt. Laat ik eerst even een korte situatieschets geven..
Zoals jullie afgelopen zaterdag konden zien op Girls Love 2 Run, waren Fieke en ik vrijdag aanwezig op ons allereerste black-tie-event. Jurk, check, hakken, check, hair done, check! Op het event, The Romance of Running, werden fervent hardlopers Arie Boomsma, Saar Koningsberger, Pepijn Lanen, dj The Flexican en mc Melodee geportretteerd door zes kunstenaars. Ook zij waren dus aanwezig op de expositie (een saillant en belangrijk detail dat alles te maken heeft met mijn most embarrassing moment ever).
The Flexican maakte samen met zijn kunstenaar een ‘battle treadmill’. Hoe leuk? Je tempo bepaald de beat.. Ik dacht leuk dat kan ik ook. Dus daagde ik een (knappe) mannelijke opponent uit om tegen mij te lopen. Met mijn hakken nog aan stapte ik op de hardloopband… En toe ging het mis!
De hardloopband stond namelijk nog aan en hard ook! En op hakken rennen is haalbaar, mits de band niet op 14 kilometer per uur staat afgestemd. Zag je dan niet dat de band nog aanstond? NEE! Want anders was ik er nooit zomaar opgestapt en je verwacht het ook niet. Mijn bril was op dat moment ook nog eens heel ver te zoeken… Owja dat saillante detail? Onder toeziend oog van Arie Boomsma en The Flexican en god mag weten wie nog meer werd ik letterlijk gelanceerd van de hardloopband om vervolgens tot stilstand te komen tegen de muur… Jep that’s so me. Mijn meest glorieuze moment tot nu toe dus. De redder (die ik wel echt moet bedanken, dus bij deze bedankt) in nood trok net te laat aan het rode knopje waardoor de stroom uitviel. Alleen jammer dat ik zelf al iets te vroeg verstek liet gaan.
En laat ik vooral niet vergeten te zeggen dat ik alvorens ik op de hardloopband stapte nog de woorden “Er moet er één de eerste zijn die valt.” uitsprak. God straft meteen. Daarbij kwam nog dat mensen eerst heel erg schrokken, maar daarna allemaal keihard begonnen te lachen. En ja, ik had het hazenpad kunnen kiezen of in huilen kunnen uitbarsten, maar zo zit ik niet in elkaar. Op dit soort momenten kun je maar beter doen of je het ook heel leuk vindt. Vond ik eigenlijk ook. Dus ik besloot om op te staan en alsnog een batte aan te gaan, op blote voeten dat dan weer wel. De pijn kwam pas later, gelukkig alleen enkele schaafwonden.
De uren die volgden vlogen voorbij en telkens schoot ik in de lach. Je had het echt moeten zien! Dan zou je nu nog steeds lachen. Gelukkig heeft niemand me op dat moment gefilmd of gefotografeerd, want anders was ik for sure in De Wereld Draai Door terecht gekomen.
Toen we aan het einde van de avond onze spullen bij het hotel gelegen aan het Vondelpark gingen ophalen stond daar the Mister Flexican himself… Ik kon wederom door de grond zakken. Zij het niet dat hij net op dat moment hardop sprak over mijn voorval. Toeval bestaat niet? Met de fameuze woorden ‘That was me’ vroeg hij heel charmant en vriendelijk of alles goed met me ging. Ik zat voor even op een roze wolk. Eind goed al goed, toch? Overigens heb ik dit altijd al eens willen doen, gelanceerd worden door een hardloopband. Kan ik dit ook weer van mijn bucketlist afstrepen.
Wat is jouw most embarrassing moment so far? Durf je het delen? Dat zou ik in ieder geval heel cool vinden!
P.S. De expositie, The Romance of Running, is gratis te bezoeken (Vertigo, het oude filmmuseum in het Vondelpark) en jullie kunnen er tegelijkertijd nieuwe Nike hardloopschoenen passen en je inschrijven voor gratis workshops en trainingen. En dat drie weken lang! Dus gaan we je daar zien? Wij zijn er namelijk ook regelmatig te vinden de komende weken.
?
Francien
Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter