Ik ben ongesteld

Ik ben ongesteld, daarom ren ik een marathon. Het verhaal daarachter.

4 Uur?
Kijk, ik wilde weleens een keer een marathon onder de 4 uur lopen. En aangezien ik er toch eentje moest doen als training en tevens kwalificatie voor de Two Oceans Race (want anders start je achteraan) besloot ik last minute die van Sevilla te lopen.

Sevilla Marathon
Mijn trainer legde contact met Run2Day en die bracht hem in contact met de hoofdsponsor: New Balance. Vrijdag stapte ik de trein in naar station Eindhoven en niet veel later stapte ik het vliegtuig in. Om aan te komen in het prachtige Sevilla.

Paspoort
Om er in het AirBnB appartement achter te komen, dat ik het paspoort van mijn race vergeten ben: mijn hardloopschoenen. Ik kreeg namelijk tijdens het, last minute, inpakken van mijn tas een belletje. En daardoor heb ik alles in mijn tas gestopt wat ik NIET nodig had. En het enige wat ik WEL nodig had bleef dus thuis. Daarom kocht ik op de expo prachtige knock-offs van de schoen waarop ik altijd loop. Die schoen kent mij door en door en ik de schoen ook. Dus of ze nou nieuw of kapot oud zijn ik kan erop lopen. Zelfs een marathon.

Race day (Geschreven vanuit mijn beleving)
Om kwart voor 7 gaat de wekker. Ik voel me keigoed. Ik voel me keigoed. En ik voel me ongesteld en daarom loop ik de marathon. Als je ongesteld bent is je pijngrens hoger. Waardoor je meer kunt hebben. Precies wat ik nodig heb. Gezien mijn blessure en het dit keer uit den boze is om pijnstillers te slikken. Als ik wel pijnstillers slik dan voel de aanwezige pijn NIET. Waardoor ik (letterlijk) het risico loop om een NO GO te krijgen voor 4 april. En dus doe ik het ZONDER pijnstillers, maar met de HOOGSTE pijngrens.

Startvak, wat is dat?
Ik weet niet hoe ik het elke keer flik, maar op mijn startbewijs staat dat ik in het startvak van 3 uur en 15 minuten mag staan. Ik beland uiteindelijk zelfs in het startvak van 2 uur en 45 minuten. Als enige vrouw.

Eitje
De eerste vijf kilometer gaan ontzettend lekker. Tot mijn eigen verbazing. Niks geen pijn, het weer is ontzettend fijn en de weg breed. Ik heb dus vrij baan. Mijn pace? Een nette 5.06 per kilometer. Pas bij kilometer 7 voel ik mijn blessure: shin splits.

Rewind
Okay, rewind. Afgelopen week bezocht ik mijn fysio (je weet wel die ene uit mijn laatste video). Mijn blessure was verergerd. Zelfs zoveel verergerd dat het de opper fysio erbij moest komen om mij ervan te overtuigen dat het lopen van een marathon niet het beste idee van de wereld was. Ze lieten de keuze echter aan mijn over. Trots als ik ben, besloot ik aldaar wel te starten. Op de voorwaarde dat ik uit zou stappen als de pijn te heftig werd. Tot zover de blessure. Terug naar het hier en nu.

Plons plee plezier
Bij kilometer 9 moet ik onwijs nodig poepen. (sorry, niet sorry). Jij moest vanochtend (toch)ook poepen? Ik ook. Ik moet zelfs iedere dag om klokslag 10:00 uur ’s poepen. Dus ik weet letterlijk en figuurlijk hoe laat het is. Toch blijft poepen tijdens een marathon een dingetje. Kies ik voor een dixie zonder toiletpapier en met een kei natte urine rand? Ga ik voor een wildpoepsessie ala Paula Redcliff (Google maar) of kies ik een WC in een café dat op de route ligt? Uit ervaring kies ik niet voor optie 1 en 2, maar voor optie 3. Ik ren een willekeurig café in. Schreeuw netjes ‘CAN I USE YOUR TOILET?’ (Spanjaarden kun nog steeds geen woord Engels) En nog voordat ik het antwoord ontvang sta ik al in de WC. Geen toiletpapier, geen rand. Wel droog en wel met mijn eigen WC papier dat ik uit mijn SPIbelt tevoorschijn haal. Ik druk en puf me helemaal kapot. Oefening baard kunst (want ik ben die ochtend al 3 keer preventief geweest, verder dan een knikkerpoepje kwam ik niet). Ik verwissel direct ook even van tampon ter preventie van een bloedbad. Ik trek mijn tight op. Lach bij het verlaten van de kroeg nog even lief naar de barman en vervolg mijn weg naar de finish

Damloop part II
Kilometer 16 duikt op. Yes de Damloop heb ik ook weer gedaan. Op kilometer 17 komt (letterlijk) de pijnlijke waarheid naar boven drijven (net zo als de poep in een plons plee). Echter is het niet mijn scheenbeen, maar mijn bovenbeen. Langzaam trekt de pijn door naar mijn lies. Ik wil heel graag een pijnstiller slikken, maar ik doe het niet. Ik besluit het aan te zien. Lukt het me trouwens om voor 11:00 uur bij de 21 kilometer te zijn dan lig ik op schema (ik wil finishen onder de 4 uur). De pijn wordt heviger en ik merk dat het moeite kost om te lopen op mijn normale pace. Ik word van alle kanten ingehaald. Ik weet wederom hoe laat het is. Tijd om uit te stappen. Toch sta ik gevecht met mezelf. Moet ik nou wel of niet die pijnstiller nemen? ‘Opgeven kwam toch niet voor in jouw woordenboek Francien?’ ‘Nee.’ Ik denk aan mijn doel. Ik moet op 4 april, binnen de gestelde tijd, lachend de finish overkomen. Als ik nu doorloop dan haal ik en de 4 uur niet, want de pijn remt me af. En de kans is groot dat ik de komende 3 maanden volledig ben uitgeschakeld.

Opgeven
Vanaf nu komt het woord ‘opgeven’ voor in mijn woordenboek. Word ik nou volwassen? Ga ik nou ook eindelijk slimme keuzes maken? Luister ik voor het eerst naar iemand? Nee, Nee en nog eens nee. Ik denk enkel aan mezelf. Dit is voor niemand een win-win situatie. Dus ik stop.

Bus
Ik moet 50 minuten wachten voordat de bus vertrekt. Ik blijk tot dan toe de enige uitvaller te zijn. Met als voordeel dat ik de oh zo herkenbare rode sightseeing bus MET open dak helemaal voor mezelf heb. Dat levert overigens hilarische blikken op. In mijn eentje laat ik me rijden door Sevilla op het parcours, achter de allerlaatste renners van de race. Brings back memories. Remember? 

Instagram
Wil je zien wat ik allemaal deed in die bus? Check dan even mijn Instagram account (@girlslove2run).

Tot zover het verhaal achter ‘Ik ben ongesteld, daarom ren ik een marathon.’

?

Francien & GirlsLove2Run Team

P.S. Sorry voor het abrupte einde, maar ik MOET nu de nageboorte ondergaan.