Kakhiel

Mijn eerste groepstraining is een feit.

Terwijl ik over de Hilversumse heide vlieg besef ik mij dat het iets na tienen is met dank aan mijn biologische klok die aangeeft ik mij per direct moet ontdoen van mijn dagelijkse grote boodschap. Helaas is de heide vrij open doch vlak van karakter. En daar komt nog bij dat ik niet de enige ben die er rond dartelt. Ik loop samen met een groep van 15 mannen en vrouwen. Allen in training voor iets dat lijkt op een marathon. Toch ben ik degene met de meeste ervaring op dit gebied.

Met dat laatste doel ik op de kilometers die ik eruit poepte op deze specifieke heide in het verleden. Toch wil ik mij niet direct van mijn sterkste kant laten zien. Er heerst namelijk nog steeds een taboe op wildplassende meiden op de Hilversumse heide, maar op een enkeling na heeft niemand ervaring met lang en ver van (de kleinste kamer in het) huis te zijn.

Terwijl ik de open vlakte afscan zoekende naar dat ene hoge, beschutte bosje komt de trainer naast me lopen. Ik vertel hem over mijn loopdoel voor dit seizoen en waar ik zoal tegenaan loop. Over dat precieze doel heb ik met jou trouwens later nog wel even. Terug naar het gesprek. ‘Ik loop al een tijdje, maar zag van de week tijdens de loopanalyse bij de Runnersworld winkel dat ik een fikse hiellanding maakte. Hetgeen duidde erop dat als ik dit hardlopen voor een dergelijk afstand doorzet ik binnen de kortste keren een liesblessure heb.’ Als ik deze exacte woorden eruit geperst heb, voel ik ook (poep) pers weeën opspelen. En dat terwijl we bezig zijn aan een flinke IN & OUT sessie, 4 minuten hard, 2 minuten zacht en dat 8 keer! Straks verlaat mijn drolleke mijn gat nog als kneedgum.

En dus spreek ik mezelf kort toe. ‘Girl get a grib on yourself and don’t be such a KAKHIEL!’

?

Liefs,

Joyce (& Francien)

Recent