Leven lef geloven

Toeval of niet: Anouke’s eerste run viel samen met de start van haar glansrijke schrijvers carrière. De klanten van haar zaterdag baantje vormden haar inspiratie voor de ‘Observaties van een Bakkermeisje’. Inmiddels heeft ze de bakkerij verruild voor een internationaal netwerk aan online community managers, waar ze aardig wat digitale woorden mee wisselt. In haar vrije tijd is deze hardloop chick het liefst offline. En ligt ze in bed, dan schrijft ze waar ze op straat over droomt. Met pen op papier natuurlijk, drie keer per maand, hier op GirlsLove2Run.  

Ik heb geen oma meer.
Maar had ik nog een oma gehad, dan had ik haar opgehaald vanavond.
Ik had haar mee naar buiten genomen om haar naar de kerk te brengen.
Zo in de laatste dagen tot Kerst, had oma dat extra fijn gevonden.
We zouden heel rustig lopen, want mijn oma zou niet meer zo snel zijn geweest denk ik.
Het stortregende.
Ik had de paraplu goed boven haar hoofd gehouden, want ze had haar golvende zilveren haren juist zo mooi gekamd.
Mijn oma’s haar, haar mooiste erfenis. Ik draag het mijn leven lang met grootse trots.
Onderweg zou ik extra geduldig moeten zijn geweest, zodat mijn oma haar praatjes met bekenden en iets minder (of zeg maar gerust on-)bekenden had kunnen maken.
Typisch mijn oma.
Bij de kerk aangekomen, had ik haar extra sterk aan haar arm genomen en haar rollator de treden van het voorportaal opgetild.
Ik had haar een kus gegeven.
“Fijne mis oma” had ik haar toegewuifd.
Oma was de kerk binnengegaan en ik had me omgedraaid.

Dit is waar mijn geloof begint.

Ik lees het op de gezichten van voorbijgangers.
Hoe harder het met bakken uit de hemel komt, hoe verbaasder hun blik.
Hoe verbaasder hun blik, hoe stralender die van mij.
Een engeltje met een aureool (lichtkrans) is er niets bij.
Met iedere stap de zwarte kringen onder mijn ogen groter.
Het deert me niet.
Mijn lichaam en geest gaan hun eigen weg.
Ik sla mijn ogen ten hemel en bid.
Niet tot een God, nee dat niet.
“Wees niet bang,” zou ik mezelf antwoorden, “je gaat de juiste weg.”
Ook biecht ik.
Want godverdomme, waarom was ik niet eerlijk naar mezelf toen het laatst even tegenzat?!

Ik stopte en keek achter mij,
en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde,
van diepe smart en hoop.
En als ik het spoor goed bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het het moeilijkst was,
slechts mijn eigen stappen staan.
(Creatief geleend uit het gedicht ‘Voetstappen’ van Mary Stevenson)

De wereld mag me dan voor gek verklaren; ik bekeer me.
Verlicht zet ik mijn terugweg in.

Terug bij de kerk, staat mijn oma al te wachten.
“Heb je fijn hardgelopen mijn kind?” vraagt ze.

Voor het slapengaan sla ik dan toch een kruisje. Voor oma. Ik heb het niet nodig.

?

Anouke & GL2R Team

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!