Lieve twijfelaar: jij bent te gek
Tijdens mijn jaar high school in Amerika had ik de kans om een zo groot mogelijk zooitje van mijn vakkenpakket te maken en die kans heb ik dan ook met beide handen aangegrepen. Naast knutselen, Spaans op peuterniveau en psychologie (waarbij het de eerste 9 weken alleen over Pavlov’s hond ging voordat we zijn conditioneringstechnieken konden bespreken) besloot ik het schooljaar af te sluiten met een flinke klapper: ik ging meezingen in het schoolkoor. Voor velen was het een excuus om de eerste anderhalf uur van de dag nog wat slaap mee te pakken, huiswerk te maken of om stof voor een toets te stampen, maar stiekem kon ik niet wachten op het moment dat ik in gospel-gewaad het podium mocht bestijgen.
In tegenstelling tot drie anderen in het koor, had ik net als de rest geen gouden stembanden. Mooi zingen is niet echt mijn specialiteit, maar omdat ik als peuter mijn stembanden flink heb ontwikkeld op de momenten dat ik mijn zin niet kreeg (vooral in de supermarkt, vraag maar aan mijn moeder), kon ik wel vreselijk hard zingen. Toen dit mijn zangdocent (letterlijk) ter ore kwam, haalde ze mij met een heleboel lieve woordjes over om als alt met de drie gouden strotjes een kwartet te vormen. Mijn luide en monotone gebrom bleek de perfecte toevoeging: de zalen liepen niet leeg tijdens onze optredens en ik had er nog best lol in.
De kroon op ons werk werd het optreden tijdens de diplomauitreiking. Deze was traditiegetrouw in een overvol sportstadion, waar wij tijdens onze five minutes of fame twee nummers zouden zingen. Ik mocht er dan wel uitzien als een uitgelopen Gouda kaas in mijn koorkleding (de schoolkleuren waren geel met blauw en de dames waren ‘gezegend met het goud’ zoals ze dat zo heel mooi konden zeggen), de komende paar minuten was het our time to shine.
Ondanks de kikkers in de kelen, de pudding in iedereens knieën en de afgrijselijke akoestiek kwamen we er vrij goed vanaf. Na een daverend applaus wilde ik in mijn kazen-tenue het podium verlaten, maar met een teen op het bovenste trapje werd ik aan mijn mouw weer het podium op gesleurd door de sopraan met de gouden strot. Terwijl ik weer netjes voor de microfoon ging staan en mijzelf hevig in de war afvroeg wat het mysterieuze derde nummer zou zijn dat we gingen zingen, werd het Amerikaanse volkslied ingezet. De klanken van de Star-Spangled banner bezorgden mij een Macarena-momentje: iedereen herkent de melodie uit duizenden maar niemand kan je de precieze woorden vertellen.
Daar stond ik dan: voor duizenden mensen met een microfoon voor mijn snufferd, mijn mond vol tanden, de druppels angstzweet op mijn gele rug terwijl ik stamelend naar de woorden zocht die ik maar niet kon vinden. Of het was om mij een al te erge afgang te besparen of om het gewoon kort te houden, werd alleen het eerste couplet gezongen. Toen ik van het podium af stapte, was iedereen voor een paar minuten te verbaasd om iets te zeggen. De giftige blik van mijn docent en de opgetrokken wenkbrauwen van mijn choir-sisters spraken boekdelen en hebben mij nog lang achtervolgd in mijn dromen. Het daverende applaus van het stadion verraadde dat niemand iets had gemerkt van mijn gestuntel, maar in ons kleine groepje sloeg mijn failure in als een bom. Hoe had een optreden, waar we maanden zo hard voor gewerkt hadden, zo in het water kunnen vallen?
En lieve Debbie, Chung en alle andere twijfelende runners, dat is precies waarom ik deze post voor jullie schrijf. Of je je nou voorbereid op je eerste 5 kilometer race of je achtste Damloop, wanneer jij het startschot hoort kun je maar een ding doen: je ding. Je hebt hard getraind, gerend, gezweet en door plaats te nemen in het startvak heb jij al bewezen wat je waard bent. Of het nou zenuwen, twijfel of frustratie zijn die je onderweg tegenkomt, geniet er maar lekker van. Omarm ze, ren ze omver en laat ze met hun mond vol tanden achter. Net zoals ik daar op dat podium. Want niets of niemand, zelfs niet het Amerikaanse volkslied, kan jou klein krijgen.
?
Tesja (editor Girls Love 2 Run)