MANON: ‘Single’ running lady
Voor het eerst ben ik helemaal alleen naar een hardloopwedstrijd gegaan. Hardlopen doe ik vaak alleen, maar zelfs zonder supporters naar een wedstrijd gaan is me nog nooit gebeurd. Eigenlijk zou m’n liefde mee gaan, maar die haakte op het laatste moment af. SHIT! Vervolgens begon ik gelijk allemaal excuses te bedenken waarom ik dan ook maar niet zou gaan. Maar ik heb mezelf tot de orde geroepen: Je gaat! Geen discussie mogelijk!
Off we go
Zo gezegd, zo gedaan. De stoute (hardloop)schoenen aangetrokken en in de auto gestapt voor een rit van 1,5 uur naar Nijmegen. Opzwepend muziekje aan, verwarming op sambal en vlammen maar. Hoe verder weg ik van Amsterdam rij, hoe slechter het weer. REGEN!
Aangekomen in Nijmegen heb ik netjes m’n auto op de P+R gezet om vanaf daar met de bus naar het centrum te gaan. Met mij stonden er nog honderden mensen te wachten. En daar ontdekte ik niet de enige ‘single’ runner te zijn. Ik werd omringd door ‘lotgenoten’:) De zenuwen begonnen lichtelijk toe te slaan, want er kwam maar geen bus. Damn! Straks kom ik nog te laat ook… Ondertussen had ik het ook al ijskoud door de regen. Gelukkig was ik wel zo slim geweest om m’n regenjas mee te nemen.
Wachten
Na 3 kwartier wachten zat ik eindelijk in de bus en 10 minuten later kwamen we aan in het centrum. Als een malle sjeesde ik naar de garderobe, m’n overbodige kleding uit en tas afgeven. Oh shit, ook nog ff snel m’n startnummer opspelden. Daarna in een draf door naar mijn startvak: roze. Ik had het koud en wilde asap starten. Kom maar op met die Zevenheuvelenloop! Maar het was wachten, wachten en nog eens wachten. Met een half uur (!) vertraging klonk eindelijk het startsein en was het gestopt met regenen.
De run
Behoorlijk gefrustreerd begon ik aan m’n run. Ik baalde van de regen, de kou en was ook nog een beetje pissig dat ik alleen was. De eerste 2 kilometer waren vals plat zoals dat heet. Een lekker warmlopertje. Na 1 km trok ik m’n regenjas al uit, heet! Al snel merkte ik in een goede flow te zitten. Het ging lekker. Toen kwamen de heuvels. Best wel stijl, maar ik viel ze aan en iedere afdaling nam ik zo snel mogelijk. Zo ging het door tot ongeveer 3 kilometer voor de finish. Vanaf daar liep het parcours ligt hellend naar beneden. Ik was sneller dan anders op de 15K. En wilde er alles uitpersen om een mooie tijd neer te zetten.
De laatste kilometers haalde ik alleen maar renners in. Ik zoefde tussen ze door en riep af en toe ‘sorry’ , omdat ik ze licht aantikte. Een kilometer voor de finish was het tijd om er een powersong in te knallen. Dat gaf me net het beetje extra energie dat nodig was om er nog een sprint uit te kunnen slepen. Ik zag de finish: YES! I MADE IT, en wel in 01:16.
Wow! Alleen naar een wedstrijd gaan is eigenlijk helemaal niet zo erg. De frustratie heeft me zelfs geholpen om nog meer uit mezelf te halen. Tevreden en trots stapte ik m’n auto in, op naar een warme douche.
Ben jij ook wel eens helemaal alleen naar een wedstrijd gegaan?
?
Manon