Marloes: De Hilversum City Run

Het tweede trimester brengt confetti en glitter met zich mee, want er is weer meer energie. Hoera! De ‘zwakke vogel dagen’ lijken in de minderheid te komen. Uiteraard ging ik hier vrijwel meteen onverstandig mee om en ging ik gewoon alles doen alsof ik weer helemaal my usual self was…om vervolgens toch weer wat ‘zwakke vogel dagen’ mee te pikken. Oh ja, zwanger.

De afgelopen 3 weken heb ik het hardlopen heel voorzichtig weer een beetje uitgeprobeerd en deed ik afgelopen zondag mee aan de 5 kilometer van de Hilversum City Run. Het begon met een hormonale janksessie in de auto er naartoe. Kelvin (geen fictieve naam en baby daddy) kon zijn geluk niet op. Ik had verschillende argumenten om te janken, allemaal niet echt helemaal jankwaardig. Bang om niet te finishen en het business team gemiddelde vakkundig naar de klote te helpen. En natuurlijk de welbekende ‘ik zie er niet zwanger uit, maar gewoon dik’. Mijn buikje begint te groeien en ik weet dat het een baby is, maar het zou ook nog een avondje McDonalds kunnen zijn. Natuurlijk weet ik ook wel dat het niemand geen ene hol interesseert hoe mijn buik eruitziet, maar in hormonale buien is dit een onzekerheid waar ik graag naar grijp.

We komen dus aan bij de race met de ramen van de auto volledig open om het janken en de tranen met wat wind te verdrijven. Een goed begin. Na 36 keer plassen vertrekken we naar de start. Kel wil een snelle tijd neerzetten en gaat inlopen en andere moeilijke dingen doen. Ik niet. Rustig aan. Samen met Sophie (wederom geen fictieve naam) blijf ik achter en lopen we rustig naar de start. Na een moeilijk muziekje mogen we starten en moet ik eigenlijk weer plassen. Ik besluit niet te gaan en mijn plasje in de categorie ‘fake pee’ weg te zetten. Het zullen de zenuwen wel zijn.

Oké, 5 kilometer. Ik kan dit. Ik probeer te focussen op goed ademen en praat mezelf moed in. Kleine reminders dat ik vorig jaar 2 marathons liep en in januari nog de halve van Egmond. Dit is maar 5 kilometer. De laatste 5 kilometer van de marathon was je al aan het juichen. Het helpt. We zijn vrij snel de eerste 2 kilometer voorbij. En tot mijn verbazing kan ik Sophie bijhouden en voel ik me oké. Mijn adem is prima en ik forceer niets. Ik had met mezelf afgesproken dat ik extra goed zou luisteren naar mijn lichaam. Dit zou waarschijnlijk betekenen Sophie lekker laten gaan en af en toe een stukje wandelen. De Hilversum City Run is namelijk niet het moment om de held uit te hangen en vol gas door mijn grenzen heen te gaan.

Maar het gaat goed. We kletsen hier en daar een beetje en het is langs de kant lekker druk met veel muziek. Dat doet een mens goed. Uiteindelijk komen we heel makkelijk binnen en ben ik in shock als Sophie meldt dat Strava zegt dat we 5:58 gemiddeld hebben gelopen. Strava knows best, dus dan is het zo. Dat is echt boven verwachting. Ik ben ontzettend blij dat ik ein-de-lijk weer eens een fijne 5 kilometer heb gelopen en dat het niet helemaal prut voelde. Ik wil eigenlijk weer huilen. Dit soort momenten daar moet je van genieten, want als zwangere kan het morgen opeens weer anders zijn.

Ps: Oké, misschien heb ik hierna 2 uur in mijn bed gelegen, maar hé, ik vond het een succes.

_____

Marloes wie?!
Marloes Berghege is schrijfster (voor &C en Girls Love 2 Run) en loopt hard. Niet heel hard, maar ze loopt wel. Marathons zelfs en dat kan ze zelf ook nog steeds niet geloven. Verder is Marloes bekend (bij cafetaria Toetje), een absolute lees nerd, doet ze allang niet meer waar ze voor gestudeerd heeft, draait ze graag Hazes en niet eens stiekem, wordt ze kriebelig van lange nagels en is ze getrouwd met een sport gekkie.

Niets meer missen van Girls Love 2 Run?
Volg ons dan op Instagram of Facebook en blijf up to date!

Recent