Marloes: De hondenmaffia

Hoe langer ik hardloop, hoe meer ik begin te geloven dat ik toch echt meer een kattenmens ben.
Sinds september woon ik in een ander stukje Amsterdam en moet ik mijn dagelijkse hardlooprondje delen met heel veel honden. Leuk zijn ze als ze mij links laten liggen. Doodeng zijn ze als ze achter me aangaan. Meestal gevolgd door een baasje en een ‘hij doet niets, hoor’. Ja, oké. Leuk. Kan hij nu dan weer gaan? Ik bedoel, altijd goed om wat intervallen aan mijn training toe te voegen, maar dit is zeker niet goed voor mijn hart.

En het zijn niet eens de grote. Het zijn meestal de kleine en de middelgrote die zich helemaal schor blaffen aan mij – en vooruit, aan alles wat beweegt –, dreigend op me af komen en vooral heel veel schijt aan me hebben. Laatst had ik er zelfs eentje die recht op me af kwam en geen millimeter wilde wijken. We keken elkaar recht in de ogen. Hij met zijn tong uit zijn bek, ik met grote ogen en een palmboom op mijn hoofd. Een totale staredown, waarmee ik zelfs Rico Verhoeven het nakijken gaf. Conclusie was dat Ik maar met mijn dikke reet van dat pad af moest. Het lijkt wel de fokkin’ hondenmaffia daar aan de Amstel.

Mijn angst voor honden tijdens het hardlopen is ooit begonnen toen ik er eentje aan mijn broek had hangen. Oké, hij beet niet echt, maar hij liep voorbij en nam een hapje uit mijn broek. Volgens zijn baasje om te spelen. Volgens mij omdat die hond een complete psycho was. Sindsdien vertrouw ik geen enkele hond meer als ik hardloop, want schijnbaar zie ik er in mijn hardloopoutifit uit als zo’n enorme speelkip die piept.

En nee, ik ben geen hondenhater. In tegendeel. Ik ben zelfs opgegroeid met een hele lieve – en hele dikke – labrador en mijn broer heeft een soort paard die hij ook ‘de hond’ noemt. Maar beiden hebben het zachte ei uitgevonden. Type schrikken van het eigen blaffen. Niet bepaald het pittige type dat ik vaak op mijn hardlooprondje tegenkom.

Ik kreeg ooit in Thailand de tip – iets met hardlopen en zwerfhonden – om mezelf heel groot te maken. Met je houding laten zien dat je de baas bent. Ik doe echt mijn best, maar met mijn 1.65 meter en een parmantig staartje op mijn hoofd weten die honden heus wel hoe het zit. Zij zijn (mij) de baas. Dus loop ik nu iedere keer met mijn blik naar de grond om vooral honden-oogcontact te vermijden en loop ik, als het even kan, met een grote boog om ze heen. Marloes – honden. 0 – 1. Ik ben nog bezig met een comeback.
_____

Marloes wie?!
Marloes Berghege is schrijfster (voor &C en Girls Love 2 Run) en loopt hard. Niet heel hard, maar ze loopt wel. Marathons zelfs en dat kan ze zelf ook nog steeds niet geloven. Verder is Marloes bekend (bij cafetaria Toetje), een absolute lees nerd, doet ze allang niet meer waar ze voor gestudeerd heeft, draait ze graag Hazes en niet eens stiekem, wordt ze kriebelig van lange nagels en is ze getrouwd met een sport gekkie.

Niets meer missen van Girls Love 2 Run?
Volg ons dan op Instagram of Facebook en blijf up to date!

Recent