Pussy gedrag

Marloes: Hallo! Even een bericht van mij.
Vanaf de bank. Het sneeuwt buiten als een malle en terwijl onze Francien gewoon de sneeuw trotseert en een rondje doet, zit ik thuis op de bank. Nou had ik mijn #DOcember kilometers al gemaakt, maar dat is niet de reden. Het ligt aan de sneeuw en het feit dat ik bij de eerste tekenen van sneeuw stop met functioneren.

Ik wil eerst heel duidelijk hebben dat mijn niet functioneren niet aan de sneeuw zelf ligt. Die is namelijk wel gezellig. Het is meer mijn motoriek in combinatie met de onvermijdelijke gladheid van sneeuw. Gevaarlijke combo waardoor ik nu dus als een totale ‘sneeuw pussy’ thuis zit.

Zodra er sneeuw wordt voorspeld ga ik in de voorbereidingsmodus. Ik doe inkopen bij de supermarkt alsof we worden aangevallen door aliens, ik waardeer mijn ov-chipkaart nog eens extra op en haal mijn enige paar lazen met spekzolen uit de kast. Vervolgens probeer ik mijn tijd buiten te minimaliseren. Puur omdat ik bang ben om te vallen.

Ik heb het overigens niet alleen met sneeuw. Ik ben ook een vorst pussy, een turn pussy en ik heb het misschien wel het allerergst met wielrennen. En dan vooral van heuvels af. Nee, je leest het wel goed. Heuvels. Zelfs een kleine brug af op een racefiets levert bij mij witte knokkels en samengeknepen billen op.

Mijn man heeft ooit de fout gemaakt mij gewoon mee een berg op te nemen in Frankrijk, want hij dacht dat mijn angst echt niet zó erg zou zijn. Dus wij een colletje op (een berg, niet de trui). Naar boven toe was echt fantastisch. Zwaar, maar daar houd ik wel van. Eenmaal boven en wat foto’s later vroeg ik mijn man: en nu? ‘Ja, nu gewoon omdraaien en er weer vanaf.’ Al het bloed trok uit mijn hoofd. Sta je daar op een berg met no way out, behalve naar beneden roetsjen. Ik heb het gedaan, want dat moest, en ja, ik moest huilen en trillen en al die dingen. Mijn man, triatleet, was een tikje ongevoelig voor mijn angsten en vrijwel de gehele rit naar beneden een paar bochten verder dan ik. Dat doe ik dus NOOIT meer. Of in ieder geval nooit meer met hem. Draak.

Dus nu zit ik binnen met mijn pussy gedrag. Veroordeeld tot de sportschool, omdat ik bang ben. Wat best een zielige conclusie is. Misschien is deze column wel een cry for help, want naast dat ik nu niet kan genieten van een koud rondje rennen – wat ik dus wel lekker vind – heb ik er wel meer mooie ervaringen voor laten liggen. Ik heb bijvoorbeeld altijd al een Ironman (een halve mensen, een halve) willen doen, maar dan moet ik dus ook 90 kilometer op een fiets. Pussy alert! Vind ik eng! Misschien moet mijn doel voor 2018 het overwinnen van mijn angsten zijn. Pussy no more! Tot die tijd kijk ik het nog even vanaf de bank aan.
_____

Marloes wie?!
Marloes Berghege is schrijfster (voor &C en Girls Love 2 Run) en loopt hard. Niet heel hard, maar ze loopt wel. Marathons zelfs en dat kan ze zelf ook nog steeds niet geloven. Verder is Marloes bekend (bij cafetaria Toetje), een absolute lees nerd, doet ze allang niet meer waar ze voor gestudeerd heeft, draait ze graag Hazes en niet eens stiekem, wordt ze kriebelig van lange nagels en is ze getrouwd met een sport gekkie.

Niets meer missen van Girls Love 2 Run?
Volg ons dan op Instagram of Facebook en blijf up to date!