Op de vlucht
1:44:11. Dat scheelt jou weer een zoekbeurt op mijn naam. Terwijl ik dit typ, kijkt mijn vriendinnetje mee. Ze herhaalt ‘1:44:11?! Dit had jij toch makkelijk binnen anderhalf uur gekund?’ Mijn denkbeeldige antwoord. ‘Ja, dat weet ik zelf ook wel!’ ‘Nee, ik zei toch dat het niet zo lekker ging.’ Hoor ik mezelf uiteindelijk zeggen. Dit nummer flitst gelijk door mijn hoofd en dan met name het refrein. Kijk en luistert u even mee?
‘Ging het lekker Francien?’ Vraagt ze. ‘Nou eigenlijk wel. Het ging alleen niet zo hard.’
Geschreven vanuit mijn beleving.
Om kwart over 12 vind ik mijn groep. Ik ren in het team van mijn designer (je weet wel, de man die verantwoordelijk is voor mijn te gekke logo). Ik ben in de veronderstelling dat we om kwart voor één van start moeten. Ik doe rete gehaast en beetje onaardig. Wat blijkt, we starten pas om kwart over één. Al dat gestress om helemaal niets. We gaan voor een snelle teamfoto. Ik besluit toch een vroegere start mee te pakken. Maar voordat ik dat doe, maak ik een dixiestop. Het bruine goedje glijdt er verrassend gestroomlijnd mijn sterretje uit. En de dixie is ook nog eens rete schoon. Nee mij hoor je niet klagen. Om 13:03 uur loop ik de start over.
De meeste dromen zijn bedrog
Het parcours kan ik dromen. De tocht door de tunnel is in mijn optiek lang. Soms vliegt ie voorbij. Dit keer niet. Maar goed wat wil je? Ik leg de eerste kilometer in 5:45 af. Marathon tempo. Ai, dit is voor mijn doen wel heel slecht. Maar goed ik vertel mezelf dat het okay is. Rustig opbouwen is de key tot succes.
Schade beperken
Kilometer twee wordt aangetikt. De schade? 5:52. Ai. Dit kan nog weleens een lastige race worden. Ik word van alle kanten ingehaald. Het doet me (zogenaamd) niets. Als ik word aangetikt door lezeres Dianne (of Dianna) word ik heel gelukkig. Ze ziet er prachtig uit. Ze neemt de tijd om met me te praten. ‘Voor welke tijd ga je?’ vraag ik. ‘Anderhalf uur.’ En ze rent weg. Met weemoed denk ik terug aan d(i)e tijd. GVD. Ik klink als een oud wijf. BAH. Ik kijk haar na. Ik ben jaloers op haar prachtige outfit én figuur. Ik moet mijn marathon lichaam ook even terug zien te krijgen. Komt vanzelf. Denk ik. Hoop ik.
Sinasappelpartjes
Kilometer twee tot en met zeven gebeurt er vrijwel niets. Op een paar vieze gore high five’s na. Als ik kilometer acht nader weet ik precies hoe laat het is. BANANEN EN SINASAPPELPARTJES TIJD! Dit is mijn lievelingsdeel van de race. Nee maar echt. Nederlands als ik ben, ga ik te buiten aan het bovengenoemde. Ik sta er zelfs even voor stil, om er zo optimaal mogelijk van te genieten.
Fittie
Op kilometer negen maak ik een dikke fittie mee van dichtbij. Schijnbaar loopt er iemand op de linker baan die te langzaam is voor de fastlane. Als ik daarna de woorden ‘EIKEL, ROT OP JONGUH.’ Hoor. Den ik Ah, dat is dus toch niet voor mij bedoeld. Ik ben ten slotte een ‘TRUT.’ Ik vraag me af waar dit voor nodig is. Het is maar een hardloopwedstrijd. Geen voetbalwedstrijd. Zie je het al voor je, supporters die zich als ware hooligans een weg slaan door de menigte alla het incident in Groningen afgelopen week? Ik vind de scheldende man, maar een zielige vertoning en besluit mijn weg te vervolgen. Dat vind ik overigens ook van mijzelf. Ik heb namelijk meer dan een uur nodig om de tien kilometer aan te tikken. Om over die overige zes kilometer nog maar even te zwijgen.
Zaandam waar ben je?
Nee grapje. Die laatste zes kilometers gaan zo rete snel voorbij. In een oogwenk sta ik alweer in Zaandam! Onee dat is ook een grapje. Ik tik inmiddels bijna 6:30 per kilometer aan. Lopen zonder klokje of applicatie maakt je niet sneller zoals ik de afgelopen tijd heb gedacht. Ik denk dat ik me in de weken voorafgaand aan de Damloop iets te chilllax (is dat een woord?) heb gedragen tijdens mijn runs. Ik wil wel harder, maar mijn lichaam wil dat niet.
50+
Op kilometer 12 bevind ik me in een seniorengroepje, dat zich nog inhoud. Ze bewaren alles voor de laatste twee kilometer. Ikzelf heb er de puf niet meer voor en kachel lekker mee met dit groepje. Het is dat ik geen bierbuikje of dad body had, anders was ik niet van een echte te onderscheiden geweest.
Wan Man
Op kilometer 15 kom ik mijn grote vriend Wan Man (de man met rode short én pet) tegen. Deze man, jongens en meisjes, is jarenlang mijn grote hardloopheld geweest. Hij is werkelijkwaar bij elk hardloopevent aanwezig. Hij is altijd blij en enthousiast om me te zien. Ik vind hem zo leuk! Maar echt. Ik schreeuw keihard ze naam. Het kost hem even wat tijd om te zien wie daar aankomt. Als hij me in zijn vizier krijgt schreeuwt hij het, net als ik, uit. Even lijk ik door zijn aanmoediging te vliegen. Totdat ik er achter kom dat het enige wat vliegt een windje uit mijn achterste is.
Bao
Niet veel verderop staat onverwachts fotograaf Bao die mijn naam schreeuwt. Ik kijk op. Hij fotografeert én moedigt me aan. Ik ben hem eeuwig dankbaar. Ik heb mijn eigen camerateam in Amsterdam achtergelaten. Dus ik ben heel blij dat hij er is om de taken van Joyce en Erik over te nemen. Ik poseer nog even, voordat ik verder ren.
Take me back
Als ik het bordje 500 meter zie, dwaal ik even af naar mijn New York City Marathon avonturen. Zo’n bord is dan echt een verademing om te zien. In tegenstelling tot nu. GVD, nog 500 meter. Ik betrap mezelf erop dat ik er niet echt van kan genieten. Pas als ik Lisa Jane (een uiterst lief meisje) mijn naam schreeuwt krijg ik de pit terug. Die knie die al de hele weg op slot zat voel ik ineens niet meer. Ik sprint de laatste paar honderd meter als een malle naar de finish. Als ik de finish overga lijk ik even weg te vallen. De broeder komt al op me afgelopen. ‘Gaat het meisje?’ ‘Ja.’ mompel ik. ‘Weet je dat zeker?’ ‘Ja.’ En daar ga ik dan. Keihard tegen de vlakte. Nee grapje. Ik ga even rustig zitten, zie mijn broeder van een andere moeder op me aflopen. Ik geef Dennis een high five. Ook hij heeft het zichtbaar zwaar. Nog geen minuut later komt ook Girls Love 2 Run’s brand manager Britt de finish over. Gedrieën lopen we richting de AA-Drink en mediale. Aldaar scheiden onze wegen.
Op de vlucht
Ik moet namelijk een vlucht halen! Maar nu eerst nog de trein. Ik haast me naar het nabijgelegen NS station. Pak de trein richting Schiphol, waar een mijn goede vriendin Judith me staat op te wachten. Ik stink. Ik stink zelfs een uur in de wind. Ik heb alles en iedereen vergast in de trein. Sorry daarvoor. Maar ik heb het gehaald. Zowel de race als ook mijn vlucht.
KLM
Als trouwe member van de KLM neem ik een fijne douche in de KLM business lounge. Nee mij hoor je niet klagen. Als ik jou was zou ik je ook even aanmelden voor een (gratis) Flying Blue kaart. Ik drink en eet wat in diezelfde lounge en stap fris en fruitig het vliegtuig in. Terwijl ik dit typ zit ik heerlijk in de Spaanse zon. Ik sla mijn laptop even dicht en pak deze er vanavond pas weer bij.
Laat jij mij ondertussen weten hoe het jou vergaan is in de comments?
P.S. Over mijn #damlooptrein avontuur vertel ik je vanavond of morgen meer. Het is nu even wachten op de foto’s en video daarvan!
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto gemaakt door Joyce Bongers & Bao Vo