Polygamie
Het is toch altijd even schrikken voor mensen wanneer je ze verteld dat je het niet zo nauw neemt met de monogamie. Dus meerdere..? Tegelijk..? Wegkijken, rode koontjes en stotteren tot gevolg. Maar ik denk er eigenlijk heel gemakkelijk over, en mijn vriend gelukkig ook. Laten we eerlijk zijn: er is zo veel moois in de wereld. Te veel om je te beperken tot slechts ééntje, daar zijn we gewoonweg niet voor gemaakt. Dan zou je namelijk opeens keuzes moeten maken, en laat dat nou net niet mijn sterkste kant zijn.
Stel je gaat voor zwarte, dan had je dat zelfde type ‘stoer en een tikkeltje mannelijk’ ook nog best in een lichter tintje willen hebben, simpelweg omdat je je anders voor altijd afgevraagd zou hebben hoe het met die ander gevoeld had.
Stel je gaat voor een elegant exemplaartje. Beetje gladjes, maar altijd stijlvol. Dan had je je voor altijd af mogen vragen wat die stoere, tikkeltje ruige dan voor je had kunnen betekenen.
Zal ik nog even door gaan?
Stel dat je er voor een flink uitbundige variant was gegaan. Dan sta je daar mooi mee voor lul zodra je met je nette pakkie bij de schoonfamilie/koningin/bruiloftsreceptie aan komt. Had je nou ook maar gekozen voor een wat meer ingetogen versie, was je op dat moment leuker mee voor de dag gekomen.
You get my point. Kiezen is pointless:
Life is short, get the damn shoes.
?