WE’VE GOT YOUR BACK ANNE!

Red Bull geeft je vleugels moet Anne Gombert (25) gedacht hebben toen ze van de piste afvloog. Jammer maar helaas betrof het een enkeltje gipsvlucht. Want Anne belandde naast de piste. Met als gevolg een gebroken rug. Dit alles voltrok zich eind december. Amper drie maanden verder is deze tough girl alweer BACK in the running game (ongelofelijk) en daarvoor heeft ze een hele goede reden.

Tekst door Francien Regelink
Fotografie door Joyce Bongers

Inleiding
Je vindt Anne terug bij het team van Changing Life. Je weet wel die verzamelplek van ultra fitte social peeps. Zelf ken ik Anne via een gemeenschappelijke vriendin. Dit kind leeft oprecht voor de sport. Ik ken geen ander meisje dat zoveel van lopen en trainen houdt als Anne. Ze sport maar liefst acht keer per week. Dans en skiën behoren trouwens ook tot diezelfde hobby.

Als mij eind december het (Snapchat)bericht bereikt (mede mogelijk gemaakt door @DaphneD) dat dé enige echte Anne in het ziekenhuis ligt wil ik daar het fijne van weten (ramptoerist eerste klas). En dus bel ik met vriendin Jenny (mijn steun en toeverlaat in barre tijden). Ik denk de woorden ‘gebroken rug’ en ‘acht meter (vrije) val’ niet goed verstaan te hebben. Ik zeg Jenny gedag en bedank haar voor de informatie. Even voor alle duidelijkheid ‘Anne is van de piste afgeflikkerd.’ zeg ik tegen Joyce die tegenover me zit. Ik ga nog even door ‘Een vrije val van acht meter die gebroken is door een boom?!.’ Joyce kijkt me aan. Ik bel Jenny terug. ‘Wat doet @DaphneD daar dan?’ ‘Die is direct naar Salzburg gevlogen om Anne bij te staan.’  Ik hang zonder gedag te zeggen op. Aardig van @DaphneD. Minder aardig van mij dat ik zomaar ophang zonder gedag te zeggen tegen @Healthyfans. Tot zover de wondere wereld van één bron is wel degelijk een bron. Tijd om de koe/bull aka Anne (twee maand na dato) bij de horens te vatten.

Anne, wat is er nou precies gebeurd?
„Het was echt heel ongelukkig. We stonden op de top van een steile zwarte piste en mijn vader zei nog ‘Kom we gaan van deze, want het wordt straks rood.’ Mijn zusje en mijn moeder waren aan het tegenstribbelen. Ik zei ‘Nee joh we gaan gewoon van deze zwart/rode piste af.’ Ik maakte zelfs nog een foto van een bord waarop stond ‘DANGEROUSLY, at own risk’ Daar moest ik toen nog heel hard om lachen. Het eerste stukje was zo zwart als het maar kon, maar het ging prima. Mijn zusje en mijn moeder waren nog een beetje aan het struggelen op datzelfde stukje en ik ging al door. De piste in kwestie werd steeds vlakker. Dus ik dacht ik stop wel eventjes op een hoekje, maar het was een hele smalle piste. Dus ik was van plan te stoppen vlakbij de rand. Ik maakte nog een mooie bocht voordat ik definitief van plan was tot stilstand te komen. En toen ging het mis. Mijn ski’s gingen hoogstwaarschijnlijk over elkaar heen door een uitsteeksel. Heel onbenullig. Waardoor ik in plaats van tot stilstand omkukelde…”

Anne, even voor alle duidelijkheid je viel dus van de piste af?
„Ja! Ik viel, maakte volgens ooggetuigen zelfs koprollen, waarna ik doorgleed. De berg af.” Met een onewayticket recht op een niet door Anne gekozen doel af: het dal. Die plek zonder sneeuw én met rotsen als welkompresentje.

En toen?
„Mijn zusje, vader en moeder hadden niet gezien dat ik gevallen was. Logisch. Die waren bezig met het naar beneden komen van een zwarte piste. Dat is al moeilijk genoeg. Die moeten gedacht hebben dat ik elders op ze zou wachten. Onderaan de piste bijvoorbeeld. Een tweetal mannen zag me echter wel van de piste afvallen. Daar kwam ik achter nadat ik tot stilstand was gekomen op niets minder dan een boom. Een boom!

En toen en toen?
„‘Are you still alive?’ werd me gevraagd door dit tweetal. Wat is dat voor een rare vraag dacht ik bij mezelf… Dus ik zo ‘Yes, I am alive.’ Waarop zij zeiden ‘Are you okay?’ Waarna ze me vroegen of ik alles nog werkte. Er werd ook gevraagd of ik met een helikopter wilde worden opgehaald.” Het lijkt bijna alsof Uber je ook overal ter wereld komt halen of redden in dit geval. Die hebben ook helikopters dus kijk me niet zo stom aan via je beeldbuis. „Ik moest gelijk aan James Bond denken. Ik zag het al helemaal voor me. En besloot direct dat ik dat dus NIET wilde. Dan zou het nog minimaal een uur duren.” Anne, die zijn er binnen tien minuten, het is een helikopter FYI. „Waarna ze de man met banaan belden. (Hoe noem je zo iemand, anyone?) Er werd me ook verteld dat ik headfirst de berg af ging. Ik kan zelf niet herinneren hoe het ging. Ik weet enkel dat ik op dat moment dacht dat ik mijn eigen val moest breken, maar had geen idee hoe.” Totdat Anne dus voor een meet & greet met de boom ging. Die boom stopte haar, voordat ze met haar lichaam kapot zou vallen op een rots. Klinkt heftig. Is het ook.

En toen en toen en toen?
„De beste mannen suggereerden dat ik mijn familie moest bellen. En dus deed ik dat.” Komt het woord pijn in Anne’s woordenboek eigenlijk wel voor? Goed waar waren we gebleven? Owja, ze ging haar familie bellen. „Dus ik bel. Mijn moeder was toen net mijn zusje aan het filmen in de skilift. Die hadden ze genomen omdat ze mij dus aan het zoeken waren. Je ziet echt zo van dat mijn zusje opneemt met ‘Huh Anne?’ ‘Met Anne,’ en toen stopte mijn moeder jammer genoeg met filmen.” Want ja, Anne kan het navertellen en dan zou dit soort materiaal nadien best grappig zijn geweest. Anne stemt hiermee in. „Ja hoi, ik lig hier ergens op of eigenlijk naast de piste en er zijn twee mannen bij me. Ik ben gevallen en ik heb best veel pijn.” Ah het woord pijn bestaat dus toch in Anne’s woordenboek. „’Waar ben je dan?’ vroeg mijn zusje. Ja, weet ik veel waar.’ Waarna ik ook nog echt heel serieus probeerde te omschrijven waar ik lag. ‘Ja bij boom nummer 306. Nee grapje.’”

Opvallend genoeg blijft Anne ontzettend kalm. Ze overziet haar eigen situatie van moment tot moment. Enkel het tijdsbesef ontglipt haar. De banaan kon niet precies bij de plek van bestemming komen. Onder toeziend oog van mijn redders heb ik het op het klimmen gezet.” Even voor de goede orde, Anne heeft een gebroken rug. Waarschijnlijk zijn het de adrenaline en haar oersterke fitte lichaam die ervoor zorgen dat Anne denkt dat ze die acht meter naar boven zelf wel kan afleggen. Het blijft niet enkel bij denken. Ze doet het nog ook! „Ik probeerde zelfs op te staan. Dat ging helaas niet, want toen werd ik misselijk van de pijn. Door te doen alsof ik zittend, achterwaarts een trap opging; dus met handen, billen en skischoenen is het me uiteindelijk gelukt. Uiteindelijk bereikte ik op eigen kracht de banaan. Ongeveer tegelijkertijd met mijn ouders. Mijn vader was van onderaf omhoog gelopen en mijn moeder en zusje moesten terug skiën naar dat randje waar ik in eerste instantie op hen stond te wachten. En eigenlijk was dat heel suf, want ik zei zoiets als ‘Ja hoi, ik ga nu naar beneden.’ Waarop de bananenman zei ‘Ist deine geburtsdag!’ Waarbij hij wilde aangeven dat ik er nog ben en dat ik echt ontzettend veel geluk heb gehad. Kijkend naar de deuken in mijn helm. Kortom zonder die helm (die ze pas die ochtend, een geluk bij een ongeluk, gekocht had), was ik er misschien niet meer geweest. Ja er zat inderdaad een engeltje op mijn schouder.”

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis…
„Begreep ik pas de ernst van de situatie. Het woord ‘dwarslaesie’ bracht me echter van stuk. Ik kon de artsen niet verstaan, maar dat woord dus wel. Nadat ik anderhalf uur lang het gevoel had dat ik een beetje aan mijn lot werd overgelaten ontving ik de woorden ‘You can’t move, you broke your back!’ Ik kreeg zelfs een bordje aan mijn bed waarop stond ‘This patient can’t get out of bed.’” Zelfstandig pissen was er vanaf dat moment ook niet meer bij…! Voor iemand die acht keer per week sport en zelfstandig poept en plast is dit het toppunt van afhankelijkheid. „Een operatie en vier schroeven waren nodig om mijn ruggenwervel, die in tweeën gebroken was, weer aan elkaar te zetten.” Een operatie die het ziekenhuis niet zelf kon uitvoeren vanwege de vele risico’s (lees: een dwarslaesie – is een beschadiging van het ruggenmerg, waardoor uitval van de zenuwen ontstaat die onder het niveau (van het hoofd af gerekend) van het ruggenmerg ontspringen. Hierdoor ontstaat een verlamming van benen, bij hogere letsels ook van de armen of zelfs van de ademhalingsspieren. Een dwarslaesie is een zeer ernstig letsel dat over het algemeen niet meer kan genezen. Op die dwarslaesie komen we straks terug. Bron: Dwarsleasie.nl) En dus werd Anne overgebracht naar een ziekenhuis in Salzburg dat dagelijks één tot twee van deze operaties uitvoert. En dus zeer gespecialiseerd is in hetgeen dat men doet.

Was je bang voor die operatie?
„Nee. Ik ben er op dat moment vanuit gegaan dat het goed zou komen. De operatie was de enige oplossing. Dus ik kon enkel de situatie accepteren zoals die op dat moment was.. Ik dacht toen wel meteen dat ik ontzettend veel geluk heb gehad. Ik ben er nog. Dat had natuurlijk ook anders kunnen zijn.

Die operatie, heb je daar zelf iets van gevoeld?
„Nee, gekkie! Ik was natuurlijk hartstikke verdoofd.”

En toen ontwaakte je, wat toen?
„Ik vroeg aan een broeder hoe het ging en het was gelukkig allemaal goed gegaan! Maar ik moest daarna nog wel heel lang mijn roes uitslapen. Uiteindelijk zag ik mijn ouders, zusje en @DaphneD weer. En bij die laatste sta ik natuurlijk voor eeuwig in het krijt. Ik vond het ontzettend fijn dat ze er was. Ook al had ik haar eerst verboden om te komen. Gelukkig luisterde ze niet. Dat heeft echt wel een verdieping aan onze vriendschap gegeven.

Heb je geen enkele complicatie/tegenslag gekend zo vlak na je operatie?
„Pas na 48 uur plat te hebben gelegen, toen was ik er echt klaar mee. Dat was echt een heel emotioneel moment. Dat ik zei ‘Daph, ik ben hier echt zo klaar mee. Ik kan niet stilliggen. Dat kan ik niet! Ik kan niet rusten en niets doen. Hoe ga ik dit doen?!’ Dat was wel even zo paniekaanval. Daphne stelde me toen gerust door te zeggen, dat ik f*cking (Pardon my French) geluk heb gehad. Wees blij dat je hier ligt, dat je je hier druk over kunt maken.”

Tot zover het voorval. Daarnet werd het al even aangestipt. Dit voorval heeft Anne aan het denken gezet. Ze was ontzettend dichtbij een dwarslaesie. Toen ze enkele weken geleden een tv commercial voorzij zag komen over de Red Bull Wings For Life Run, wist ze wat haar te doen stond. Anne moe(s)t en (zal) gaat de Red Bull Wings For Life Run lopen! De Bewegende Finish Line – Catcher Car – zit op 8 mei aanstaande achter haar aan! Hardlopers en de deelnemers in een rolstoel, van beginners tot topsporters, racen naast elkaar met als doel voor de Catcher Car te blijven, die steeds dichterbij komt. Wie ingehaald wordt is af. Elke meter die Anne maakt is er één. En dus vroeg ze mij en de crew via een Facebook bericht ook deel te nemen aan deze race. Ik gaf geen antwoord. Omdat ik enkel dacht ‘Hoe gaat dat kind dat zelf doen dan?!’ Ze heeft G*dverdomme net haar rug gebroken! En dus belde ik haar met de volgende vraag…

Waarom en hoe ga je meedoen aan de Red Bull Wings For Life Run?
„Sowieso vind ik het heel erg leuk om mee te doen aan wedstrijden, want ook dan gaat er ontzettend veel adrenaline door je heen. En die tv commercial sprak me heel erg aan. De race staat letterlijk op mijn lijf geschreven! 100% van het inschrijfgeld gaat rechtstreeks naar het onderzoek naar de genezing van dwarslaesies. Wings for Life (Spinal Cord Research Foundation) heeft één doel: het genezen van dwarslaesies. Iedereen in de Wings for Life World Run loopt voor diegenen die dat niet kunnen was en is de boodschap. En toen was het amper drie weken geleden… Het werd per direct mijn doel.” En dus ook die van mij. Want ja ik, Francien, heb ontzettend veel respect voor wat Anne wil doen. Ik wil geen enkele minuut missen van haar race. Maar hoe gaat Anne dit aanpakken? Alvorens ik en Joyce daar op ingaan, wil ik je mededelen dat Girls Love 2 Run in samenwerking met PUMA Anne gaat ondersteunen! En dat gaan we niet alleen doen! Jij, ja jij als lezer kunt onderdeel uitmaken van ons team! Wij regelen een pre-race activatie op donderdagavond 21 april vanuit de PUMA Store Amsterdam, PUMA kledingset inclusief schoenen, startbewijs en fotografie! Onderaan het artikel vind je meer info over hoe in dit team terecht te komen!

I’m (almost) back b*tches!
Tijd voor de revalidatie and comeback van niemand minder dan Anne Gombert. Je weet dat meisje dat haar rug brak en na amper drie weken alweer bij de fysio(med) stond en op advies van diezelfde fysio(med) vijf keer de trap op en af moest rennen zonder korset. „Dus ik zo ‘Kan dat?’ Ik dacht echt als hier de trap afflikker moet ik weer opnieuw beginnen. Maar ik dacht wel als zij het zegt… Dan moet het hoogstwaarschijnlijk wel kunnen. En tot mijn eigen verbazing lukte het ook nog! Dat was zo bizar. Ik mocht ook direct stretches en squats doen!” Anne dacht van porselein te zijn, de fysio liet haar dus inzien dat ze van ijzer was én is.

Groen licht om te trainen! Hoe dan?
„En toen werd het tijd voor pussy training. Ik mocht alleen maar oefeningen doen op basis van mijn eigen lichaamsgewicht. Ik weet nog dat ik mijn eerste training deed in de hub en dat ik Hello van Adele hoorde terwijl ik een hiptruster zonder gewicht deed en dat ik aan gewoon een beetje aan het huilen was. Meer zo van YES ik sta of in dit geval lig hier gewoon weer. Ik kan weer dingen doen. Dat was wel echt een besef momentje hoor! En zolang je er maar in gelooft dan kom je er wel.” Dit was pas vijf weken na het fatale ongeval. Als het mij was overkomen dan had ik nu nog op de bank gelegen…

Hoe vaak in de week train je nu dan?
„Ik train nu weer drie keer in de week. Dus om de dag. Ik mag nog steeds niet heel zwaar tillen en ik moet nog steeds rust nemen. Dat zijn best dingen die challenging zijn, want het lukt me niet altijd even goed. Ik wil gewoon gaan met die banaan. Ik pak nu ook langzaamaan mijn dagelijks leven weer op. Ik ben vorige week voor het eerst uitgegaan en ik kan mijn vriendinnen weer bezoeken. Ik sport weer. De rust bewaren is dan nog knap lastig. En als ik pijn heb dan is dat niet op de plek van de breuk, maar van de spieren er omheen. Die hebben natuurlijk ook een behoorlijke opdonder gehad. Maar het goede nieuws is, dat ik inmiddels op drie kilometer zit (het is dan 15 maart). Als ik negen kilometer per uur in typ op de loopband dan bots ik de hele tijd tegen de body aan het van apparaat. Dus daarom heb ik mijn oude pace er maar weer bij gepakt, 11 á 12 kilometer per uur.” Hallo hey, dat kind is sneller dan ik. En mijn rug is niet eens gebroken geweest!

Wat wil je anderen meegeven over jouw ervaring?
„Ik wil meegeven dat je in bijna elke situatie zelf bepaalt hoe je ermee omgaat. Ook als dat een fiks aantal aanpassingen vraagt. Met een flink portie lef en doorzettingsvermogen kun je heel ver komen! Dat ga ik je hopelijk ook laten zien op 8 mei!”

Hoe kun je met mij en Anne in het team komen?
We hadden het er daarnet al even over. Je kunt dus met ons meelopen op 21 april én 8 mei (race-day), maar daar moet je natuurlijk wel iets voor doen. Vertel ons in de comments waarom jij in Team Anne Gombert Powered by Girls Love 2 Run & PUMA (waar Anne en ik dus inzitten) terecht wilt komen! We zullen op 17-04-2016 de winnaars bekend maken op Facebook!

En als je niet bij ons in het team wilt is dat ook okay. Je kunt op eigen gelegenheid gaan. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. En in dit specifieke geval hoe meer geld er naar de Wings For Life Spinal Research Centre gaat! BTW, als je je aanmeldt in één van de Runnersworld winkels krijg je het PUMA Wings For Life World Run shirt er gratis bij! 

Dan nog een slotwoord waarin ik me richt tot Anne. Anne je verhaal raakt me, maar jouw persoonlijkheid des te meer. Ik hoor van een ieder om me heen hoe bijzonder jij wel niet bent. Dat heb ik vandaag wederom mogen ervaren. Je zet door waar een ander wellicht opgeeft. Bent een rots in de branding. Doet alles van A tot Z! En bovendien een superslim en knap mens! Ik kan alleen maar zeggen dat ik een hele diepe buiging voor je maak en dat ik het een eer vind om samen met jou de Wings For Life race te lopen op 8 mei aanstaande!

Wil je op de hoogte blijven van Anne’s vorderingen? Volg haar dan op Instagram! 

?

Francien (& Joyce)

Foto’s gemaakt door Joyce Bongers

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

P.S. Anne wat draag je trouwens allemaal op de foto’s?
Lifestyle: sweater, kicks
Running: tight, shirt, jacket, kicks
Training: tight, tee, bra, kicks