Rens is de grens
‘Rens Kroesssssssssss!’ ‘Kijk dat is Rens Kroes.’ ‘Hey is dat niet Rens Kroes?’ Hebben ze het nou over mij? Zien ze mij aan voor Rens? Aha, Rens Kroes loopt dus achter me? Dat moet haast wel. Ik durf niet om te kijken. Op kilometer vijf wordt mijn vermoeden bevestigd. Ze loopt me voorbij. Wacht. Dat kan zomaar niet. In mijn hoofd besluit ik dat Rens mijn pacer is. Rens is de grens.
Vechten?!
Op de kilometers daarvoor ben ik voor mijn gevoel door alles en iedereen ingehaald. In mijn hoofd spelen zich hele vechtscènes af tegen mezelf. Ik vervloek de mensen die me inhalen. Helemaal als het bekenden zijn. ‘Hoezo, gaat zij harder dan ik? Hoezo?!’ Het antwoord weet ik (allang). ‘Omdat zij haar training serieus heeft genomen.’ Ik heb mijn blessure aangegrepen als excuus. Okay, excuus is een groot woord. Ik deed mee aan de trainingen, maar deed het vooral half. En terwijl ik hier loop betaal ik daar nu de prijs voor.
I love your smile
Als ik het Vondelpark inloop roept een oud-collega mijn naam. ‘Franciennnnnn!’ Aanmoedigen, wat zijn ze fijn! ‘Leuk, om naast je te lopen.’ hoor ik op rechts. Shanice is haar naam. ‘Wat lief dat je me aanspreekt!’ Dat vind ik echt zo gaaf, je hebt geen idee. Ik wil heel graag een gesprek met haar aangaan. Dat lukt me alleen niet. Daarvoor rent ze trouwens ook te hard. Ik laat haar gaan met een lach op mijn gezicht.
Pritt stift
Ik mag dit niet zeggen, maar ga het toch doen. Ik word al kilometers lang gedwarsboomd door mijn Victoria Secret slip. Die is met een Pritt stift vastgeplakt aan mijn rechter schaamlip. Hierdoor ligt mijn linker schaamlip helemaal bloot. Het voelt echt heel k*t. Telkens ben ik opzoek naar een moment om alles weer recht te leggen en trekken. Ik durf het niet aan.
Beyonce
Het Rijksmuseum grijp ik aan als mijn fotomoment. Ik roep (lees: schreeuw) fotograaf David erbij en strike diverse Beyonce-waardige poses. Aardig als hij is, rent hij voor me uit om getuige te zijn van mijn optreden. Ik merk dat ik energiepijl stijgt. Ik krijg zelfs praatjes. Mijn favoriete zin ‘I can’t hear you!’ verlaat al snel mijn mond. Hierdoor krijg ik menig toeschouwer aan de praat.
Rens is de grens
Het Rens moment. Ze haalt me dus in? Dat mag, maar dat gaat niet gebeuren. Ik zet aan en haal haar terug in. Vanaf dat moment (er)vaar ik in een hele fijn pace af op de finish.
Stuntvrouw
Bij kilometer acht word ik ingehaald door een pace groep. Ik wil niet zien op welke tijd ze lopen. Dat werkt demotiverend. Ik kan ze net niet bijhouden. In het voorbijgaan mist één van de girls een stap. Ze komt keihard op haar knieën terecht. Staat op en rent verder. Ik ben geshockeerd. Alsof het niets is. Diepe respect voor deze stuntvrouw. Vast ingehuurd door Nike.
Tokio
Ondertussen is mijn slip nog steeds op de (schaam)lip gelopen. Dat wordt dus een vleeswond van hier tot Tokio. Hoezo heb ik dit weer?
Ik bel je zomaar even op
Met nog anderhalve kilometer te gaan bel ik fotografe Joyce. Sh*t ik krijg haar niet te pakken. Ze belt me net op tijd terug. ‘Joyceeeeee, ik ben er over zeven minuten! Zeeeeeeeeeeveeeeen minuuuuuuuuuuuuuuten!’ Geen idee om ze me verstaat. Ik hang op in de hoop dat ze me verstaan heeft.
Olympisch Stadion
Het stadion komt in mijn vizier. Ik wil net als de girls om mij heen aanzetten. Dat lukt nog even niet. Vlak voordat ik het stadion binnenloop ben ik even helemaal beduusd. Wat is dit ontzettend gaaf. Wat ziet dit er vet uit! En wat heeft Nike dit onwijs goed aangepakt. Ik krijg er kippenvel van.
NS Sprinter
Pas als ik het stadion binnenloop, verander ik in een NS sprinter. Ik kan dit. Waar velen de binnenbocht pakken, ga ik voor de buitenbocht. Als een ware pro atleet haal ik iedereen in (althans zo voelt het). Ik ben niet meer te stoppen. Totdat ik Manuel spot. Ik val even stil. Wijs naar hem (lees: ik probeer te cool for school te doen) knik en loop dan keihard af op de finish. De finish. Die is mooi. Die is van mij.
Arie!
Mijn tijd? 52.01. Dat is sneller dat ik trouwens zelf verwacht had. Je kunt tijd trouwens hier checken. Ik krijg een aantal hele mooie mannen in mijn vizier. Pas als ik dichterbij kom, zie ik daar de mannen van de Vondelgym staan. ‘Francien, hoe ging het?’ Niemand minder dan Arie vraagt hoe het me gaat. Vind ik leuk. Vind ik zelfs heel leuk. In mijn achterhoofd hoop ik dat Joyce dit alles ook doorheeft en vastlegt op de gevoelige plaat. En zoals je ziet is dat gelukt.
Tell me
Tot zover mijn verhaal. Ik zou het ontzettend gaaf vinden als jij jouw ervaring en/of tijd met me deelt in de comments. Mijn doel? Reageren op alle comments hieronder. Want laat ik wel wezen, ik ben echt heel erg trots op jouw prestatie.
?
PH: Joyce Bongers
Francien