Run the city: Valencia Part I

Wist je dat ik dit weekend in Valencia verbleef om daar de stad al rennend te verkennen? Dat ik zaterdagavond diezelfde stad onveilig mocht maken?  Er zijn vele (girls only) races deze maand en allen worden ze gelopen in de mooiste steden van de wereld. Liefde voor een stad. We hebben er allemaal wel eentje. In Run The City worden mijn (inter)nationale hardloopvriendinnen voor je opgetrommeld om de leukste routes en insiders tips met je te delen. Natuurlijk kom ik zelf ook aan bod. Zoals vandaag.

Granny Smith
Daar sta ik dan in mijn grote oma onderbroek. De omlijning ervan kun je al op 2.6 meter terugzien in mijn Nike short. Je kunt me tevens herkennen aan mijn blonde lokken (lees: hairextensions). Ik lijk wel een beschermde diersoort, waarvan er nog maar een paar van op de aardkloot rondlopen. IEDEREEN heeft hier prachtig donkerbruin haar. Accept for me. Dat maakt het voor mijn fotografe (Britt) dan wel weer gemakkelijker om me op te sporen tussen al dat losgeslagen wild. Ik ben trouwens in Valencia. Waar ik (op uitnodiging) deelneem aan de #15knocturnavalencia. Zie het als de Damloop van Valencia, maar dan één kilometer korter (dat scheelt weer).

Startvak shizzle
Mijn startnummer geeft aan dat ik in het rode startvak mag plaatsnemen. Vooraan dus. Althans, dat is wat ik zelf bedacht heb. Fout. Ik mag helemaal achteraan plaatsnemen. Daar doe ik dus mooi niet aan mee. Ik wandel met een arm over mijn startnummer het blauwe startvak (middenmoot) binnen. Ik word toegelaten. Voor één keer conformeer ik me hierdoor aan mijn eigen kunnen.

Zweetheet
Het kost me twee minuten om de start te bereiken. Ik dien dus te onthouden dat mijn race om 22:02 uur officieel van start is gegaan. Tussen alle Spanjaarden probeer ik Britt te vinden. Ik ben helemaal klaar voor mijn fotomoment (lees: mijn haar zit nog goed en ik nog niet zweetheet) maar ik zie Britt in geen velden of wegen.

Terug naar toen
Ook al zijn de wegen breed, ik lijk maar niet los te komen van de menigte (het zijn er maar 10.000+). De weg verruil ik daarom voor het fietspad. Daar voel ik me als (ongeduldige) Nederlandse direct thuis. Opzoek naar mijn pace geniet ik van de hitte. Mijn gedachten gaan uit naar vroeger. Ik liep toen vaak op het heetst van de dag mijn vaste ronde rondom het altijd kleine maar fijne Harfsen. Vandaag de dag ben ik minder goed gemaakt voor de warmte. En toch voelt het als thuiskomen.

Ik bel je zomaar even op
Op het vier kilometerpunt bel ik met Britt om haar te vertellen dat ik eraan kom. Ik bel haar hierna nog twee keer om dat te melden. Het afspreekpunt komt net een paar minuten te vroeg. We besluiten dat ik me beter op de race kan richten dan op het zoveelste gemiste fotomoment. Iets met een (auto)focus die ver te zoeken is.

Slakkentempo
Bij kilometer zeven is het dan toch echt zover. Ik zie Britt en zij ziet mij. Ik poseer een flink aantal keren voor de camera. Totdat het tot me doordringt dat Britt MET spiegelreflex me gemakkelijk bijhoudt. Ik ren langzaam. Te langzaam. Of is Britt nou gewoon héél snel? Op Instagram verneem ik (na de race) dat ik tevens op dit punt gespot ben door mijn following. Vind ik leuk.

Lockdown
Op kilometer acht gaat mijn knie op lockdown en voelen mijn kuiten met iedere stap ietsje minder fijn aan. Ik denk direct aan stoppen. Maar waarom zou ik stoppen? Dan duurt het alleen maar langer. Lijkt me ook niet bedoeling. Een pijnstiller was niet verkeerd geweest, maar goed daarmee onderdruk ik iets dat toch aanwezig blijft. Ik zie her en der flarden van de (binnen)stad. Ik weet zelfs waar ik ben aan de hand van winkels die ik eerder op de dag voorbij liep.

Ik bel je zomaar even op part II
Op kilometer 13 bericht ik Britt dat ik over 12 minuten bij de finish te bezichtigen ben. Britt blijkt helaas ergens buiten Valencia te zijn. Iets met een metro die de verkeerde kant opging en Spanjaarden die GEEN Engels kunnen. Tot zover de fotografe. Ik stop mijn telefoon (ver) weg en richt me op de finish. Soepel lopen is er niet meer bij.

Windkracht 8
13 scheetjes (met de nodige WINDkracht) later ben ik alweer bij kilometer 14. Als een knappe man op links in het Spaans begint te praten (lees: schreeuwen) probeer ik zijn zinnen te ontcijferen. Dat lukt me niet, de lopers om mij heen echter wel. En dus playback ik voor de vorm gewoon mee. Ik krijg er kippenvel van. Ook al heb ik nog steeds geen idee waar men het over heeft.

Showpony
Als ik de finishbogen in zicht krijg geef ik een fijne show weg aan het toegestroomde publiek. Ik versnel. Ik sprint. Ik haal je in. Ik haal jullie allemaal in! Dit geeft eigenlijk alleen maar aan dat er meer in had gezeten dan ik eruit gehaald heb.

Wake-up call
Ik moet het doen met een blauwe Gatorate en zoute sticks. Helaas is er geen mediale. Tenzij ik een podiumplekje had veroverd. Het heeft me trouwens precies anderhalf uur gekost om de finish te bereiken. Van snelheid is geen sprake. Enkel van achteruitgang en gewichtstoename. ‘Francien, is dit een wake-up call?’ vraag ik mezelf af. ‘Ja.’ Zeg ik.

Ik heb tijdens de race besloten dat ik me bij een hardloopvereniging ga aansluiten in Amsterdam. Recommendations anyone?

?

Francien & Team Girls Love 2 Run

Foto’s door Britt Weijermars

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

Mijn trip werd mede mogelijk gemaakt door Valencia Tourism.