San Fran: The finish

Before
Gister ochtend om 4.30(!) ging de wekker. De dag ervoor hadden we bij de plaatselijke Walgreens een goed ontbijt ingeslagen, yoghurt, granola en een banaan en daar begonnen we dan ook de dag mee. Om 7 uur werden we aan de start verwacht en in de wakkere uren voor de race begonnen de zenuwen aardig toe te nemen. Vlak voor de start nog heel even naar het toilet en toen was het dan echt zover.

Iedereen startte eigenlijk tegelijk en we liepen dus midden in een groep van 25000 vrouwen. Het zag er super indrukwekkend uit en dat was het ook. Echter, we waren niet de enige met roze shirts en blonde paardenstaarten. We waren elkaar dan ook super vaak kwijt, wanneer we een paar mensen probeerden te passeren. Na een paar kilometer werd het gelukkig iets rustiger en kwam er wat ruimte om een goed tempo te bepalen.

During

Het was denk ik de zwaarste race die ik ooit gelopen heb. Een letterlijk gevecht tegen mezelf, waarbij ik constant door moest zetten en mezelf moest overwinnen. Hoe dat kwam?

• Vlak voor de start van de race was ik naar het toilet geweest, maar op het moment dat de race begon moest ik eigenlijk alweer. En niet een beetje, maar gewoon heel nodig;) Ik heb het weten uit te stellen tot ong. 12K, maar daarna moest ik gewoon gaan.
• Het was raar weer. Er was een mistbank over de stad getrokken en het was daardoor vrij vochtig en koud. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar dat werd het stiekem toch. Vanaf de 2e mijl ben ik niet meer van mijn kippenvel afgekomen en die kippenvel zorgde voor een heel nieuwe runningsensatie (voor mij), namelijk misselijkheid. Het kan te maken hebben gehad met onze jetlag (Francien had ook enigszins last op de eerste 5K), maar dat weet ik niet zeker.
• En als laatste natuurlijk de heuvels. Steile, oneindig lijkende bergen die gelukkig werden afgewisseld met een afdaling.

Oke, vanaf het begin was het dus eigenlijk al een struggle. En dan ben je ergens blij dat je niet alleen bent. Dat er iemand naast je loopt die gewoon goede training heeft gehad en die er meer dan klaar voor is. Maar doordat ik op een gegeven moment in een negatieve flow terecht kwam (het lukt niet, ik kan het niet, ik ben er nog lang niet) konden zelfs Francien’s peptalks me niet helpen.. Haar “Kom op, het gaat supergoed” klonk zo ongeloofwaardig dat ik er bijna boos van werd (als ik daar de energie voor had gehad, die ik duidelijk niet had;)).

Almost there
Ondanks de struggle die ik de hele weg heb moeten leveren, kreeg ik een soort vleugeltjes toen ik zag dat ik nog maar 2 mijl verwijdert was van de finish. Ik had zelfs nog ergens een miniversnelling zitten en vergat helemaal hoe beroerd ik me de 11 mijl daarvoor voelde (adrenaline dus, daar kon ik wel wat meer van gebruiken). Het mooiste moment was toen we een hoek om liepen en we de finish op nog geen 500M afstand zagen liggen. Ik was zo gelukkig! En stiekem best trots. Ondanks alle ellende en alle scheldpartijen (in mijn hoofd, don’t worry) had ik het gewoon gered!

Done
De perfecte afsluiter was sowieso het in ontvangst nemen van onze Tiffany & Co. necklace (NWM doet niet aan medailles), uitgedeeld door stoere brandweermannen in smoking. Nog altijd hyped up van de adrenaline had ik het ineens heerlijk warm en vond ik alles ook superleuk… Dat duurde een halfuur, daarna kwamen de kou, de rillingen en de misselijkheid weer terug. Een bad, een bagel en een foliedeken waren nodig om me weer terug op aarde te krijgen.

Trots dat we het gehaald hebben, overtuigd dat we (ik met name) met een beetje meer trainen echt veel meer kunnen (dan de 2:09 van nu) en klaar voor volgend jaar, vertrekken we vanavond uit San Francisco. Best weekend ‘work’trip ever! Thanks for all your support!

?

Fieke (& Francien)

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: GirlsLove2Run) to keep up to date! See you there!