Sjans in de sportschool
Twee jaar geleden stapte ik voor het eerst in mijn korte leventje over de drempel van de sportschool. Met mijn fancy nieuwe baan kwam ook een abonnement bij een nog fancier sportschool en aangezien ik met een beetje glitter & glamour verdomd makkelijk te chanteren ben, hees ik mij braaf drie keer in de week in mijn glitterpak om te gaan trainen.
In het begin had ik, ondanks de glitter & glamour, behoorlijk last van drempelvrees. In de Mooie Sportschool was namelijk ook een overschot aan Mooie Mensen. De een nog adembenemender en gespierder dan de ander en moeiteloos slingerde ze de zwaarste gewichten door de lucht zonder ook maar te zuchten, zweten of rood aan te lopen. Toch duurde het niet lang voordat ik er achter kwam dat deze Mooie Mensen ook nog eens Aardige Mensen waren. Incidenteel oogcontact werd een goedkeurend knikje, een praatje en in een geval zelfs een freelanceklus.
Daarnaast werd mijn gym-confidence gevoed door mijn nieuwe personal trainer. Hij was de aanvoerder van de lijst van Mooie Mensen en in de eerste paar sessies durfde ik amper mijn monder open te trekken of oogcontact te maken. Dit restulteerde in een paar hele stroeve en ongemakkelijke trainingen, want proberen onzichtbaar te zijn tijdens een training is zowel niet mogelijk als niet handig. Dit veranderde toen ik na een heftige boks-sessie wild vloekend de mat verliet, bijna over een kettlebel struikelde en in mijn onhandige hink-stap-sprong bijna mijn trainer vloerde. Met een keihard “Kut sorry man, fuck ik denk dat ik verdomme moet kotsen” had ik niet alleen mijn persoonlijke record voor het aantal keer vloeken in een zin verbroken, maar was met zijn schaterlach ook voor altijd het ijs tussen ons gebroken. Hij hees me overeind, klopte mij af, gaf me een bemoedigende high five en noemde mij sindsdien liefkozend Bob, naar Bob Dylan die op mijn shirt stond tijdens deze legendarische training.
Maar zoals ze wel eens zeggen, aan elk sprookje komt een eind, en na anderhalf jaar spatte ook deze zeepbel uit elkaar. Het bedrijf maakte de overstap naar een gym dichter bij kantoor (yay!) met meer groepslessen (die niemand volgt). Van een 5-sterren paradijs belandde ik in verwarde toestand in de nieuwe gym, die van mijn verwende sportschoolziel een groot offer vroeg. De keiharde dance muziek die uit de speakers pompt staat in schril contrast met de upbeat jazz die ik gewend was, het ruikt er niet naar mijn favoriete Rituals geurstokjes maar naar zweetsokken en herhaaldelijk belandde ik in een handdoekcrisis omdat er geen uberluxe towel service is.
Ondanks dat ik het met iets minder luxe moet doen, is het een prima gym en had ik na een paar weken mijn draai gevonden. Toch is er een ding waar ik tot op de dag van vandaag niet aan kan wennen en dat is dat ik voor iedereen in de gym onzichtbaar lijkt te zijn. 98% van mijn mede-gymers is man en daarmee heb ik slechts 2 dingen gemeen: we gaan naar dezelfde gym en we hebben dezelfde seksuele voorkeur. Behalve met ijzersmijten heeft de sportschool voor hun ook een groot social aspect en dit kan varieren van een onschuldig praatje tot een uitgebreide vleeskeuring. Als vrouw ben ik totaal buitengesloten van dit hele circus en dat resulteert zich in het compleet negeren van mijn bestaan. Ondanks dat ik er nu ruim een jaar train en ik van vele de gezichten, namen en soms zelfs hun favoriete standje weet, heeft nog nooit iemand mij ook maar een blik waardig gegund. Ik vraag mij sterk af dat als ik mij in mijn nakie koppeltjeduikelend door het gebouw zou voortbewegen, het ook maar iemand zou opvallen.
Ik moest erg wennen aan mijn rol als onzichtbare sporter en na een paar weken ben ik maar gestopt met het begroeten, oogcontact zoeken of lief glimlachen naar mijn mede-gymmers. Toch ben ik daar sinds mijn blessure stiekem wel dankbaar voor, want de oefeningen die ik mee krijg van mijn fysio lijken mij eerder klaar te stomen voor een carriere als professionele paaldanser dan het herstellen van mijn hardloopblessure. Alle gene voorbij gooit de onzichtbare ikke zonder gemak een flinke heup in de strijd, steek fierce mijn kont naar achter en maak de holste rug die ik maar kan. Tot afgelopen donderdag. Toen ik mijn houding, die zo uit de Kamasutra leek te komen, checkte in de spiegel, zag ik tot mijn grote verbazing dat er een Ontzettend Knappe Man met ogen als schoteltjes naar mijn uitstekende derriere zat te kijken. Dit bleek geen toevallig afgedwaalde blik te zijn, want de rest van mijn training heeft hij mij door de hele sportschool achtervolgd. Toen ik de gym uit liep had ik genoeg moed verzameld om hem een flinke knipoog toe te werpen, maar stiekem hoop ik morgen weer gewoon de onzichtbare ikke te zijn.
?
Tesja (editor Girls Love 2 Run)