Stress van mijn yogales
Lieve hardloopschoen,
Ik schiet in de stress van mijn yogales.
De afgelopen maanden hebben we heel wat lief en (blessure)leed gedeeld en na de zoveelste keer dat ik strompelend op werk verscheen, wist ik dat het tijd was voor actie. Actie in de vorm van een andere sport, want nadat mijn volledige onderstel van kleine teen tot onderrug over de afgelopen maanden al meerdere keren vreselijk pijn heeft gedaan, was ik even klaar met hardlopen. De lange dagen op werk, het torenhoge stresslevel, alles zorgt ervoor dat mijn lichaam na een flinke run niet ontspant, maar nog meer in de stress schiet. Ik moest op zoek naar een alternatief om even ‘uit’ te staan, dus zocht ik mijn heil in yoga. Want, zoals ik van veel van mijn overstresste collega’s hoorde, dat was goed voor lichaam en geest.
Door het scala van aanbevelingen van diezelfde overstresste collega’s, werd het vinden van een collega-vrije studio een behoorlijke uitdaging. Ik heb leuke collega’s, maar ik kijk toch liever niet tegen de ballen van mijn baas aan als ik in downward dog heel hard probeer de stress van werk te vergeten (hij heeft mij een keer tot in detail uit de doeken gedaan wat de stand van zijn kroonjuwelen is als hij een keer een verkeerde maat boxershort aan heeft. Yes girls, size does matter).
Na een strooptocht door de buurt had ik eindelijk beet. Een beetje onwennig, als op je eerste dag op een nieuwe school, stapte ik over de drempel. Op aanraden van alle yogi’s in mijn omgeving ging ik voor een yin-lesje zodat mijn lichaam langzaam kon wennen aan deze nieuwe vorm van inspanning en mijn grijze massa wat extra ruimte kreeg voor ontspanning. En de mentale struggle bleek een grotere uitdaging dan de fysieke toen ik halverwege de les tot de conclusie kwam dat ik gewoon nooit ‘uit’ sta.
Het drama begon al bij pose 1. Zonder al te veel moeite vouwde ik mijzelf in positie waarna de oorlog met de uitknop begon. “OMG, kijk die gespleten haarpunten. Ik moet echt naar de kapper. Dit ziet er toch niet uit? Wanneer kan ik? Ik heb geen tijd. En geen geld. Ok, bewaar je haarissues voor later. Blijf ademen.” Bij pose 2 shiften mijn gedachten van mijn coupe oorlog naar het slagveld in mijn keuken. “Zou die !@#$% vaatwasser nou al eens uitgeruimd zijn als ik thuis kom?” Mijn huisgenoot zit al 3 dagen onbewogen op dezelfde plek op de bank, vastgezogen in een contra-productieve Netflix marathon. Terwijl ik in 3 dagen al 32 uur heb gewerkt. “En dan overal die godvergeten pastasaus, plakt aan mijn hielen als ik ‘s ochtends vroeg de keuken door strompel. Waarom ruimt niemand zijn zooi op? Relax, adem.”
Bij de derde houding gaan mijn gedachten weer terug naar mijzelf, dit keer speelt mijn buik de hoofdrol in mijn gedachten. “F*ck, is dat mijn buik die over die legging heen hangt? Shit ik moet op dieet, ik lijk wel een godvergeten zwanger hangbuikzwijn. Ieuwwwww ik moet echt weer gaan hardlopen. Oh nee, dat kon niet, daarom zit ik hier. Ontspan. F*cking ONT-SPAN.” Na een diepe zucht en het aannemen van pose 4, schiet ik finaal in de kramp. “BEL DE BRANDWEER. BEL. DE. BRANDWEER. Ik ben vanochtend vergeten mijn stijltang uit te zetten. Het hele huis zal nu wel zijn afgefikt. De hele straat misschien wel. Ik ben verzekerd toch? Ben ik gedekt voor brandstichting? Chill, kijk nog een keer naar die punten van jou, die hebben al weken geen stijltang meer gezien. En blijf ademen.” Bij pose 5 ben ik aangekomen bij de kopzorgen van werk. “Ik moet eigenlijk nog een goed idee hebben voor die campagne. Ik heb nu toch rustig de tijd om na te denken? Als we nou eens… Of uhm… Shit, ik weet niets. Kom op, normaal schud je ze zo uit je mouw. Niets. Really, niets? Mijn hemel. I suck at my job, wedden dat ik wordt ontslagen?”
De overige 9 poses zal ik je besparen.
Aan het einde van de les, als ik plat op mijn rug in zeester-pose bijkom van de mentale martelgang van de afgelopen anderhalf uur, realiseer ik mij dat mijn hoofd helemaal leeg is. De gespleten pastasauspunten zijn van mijn harige buik afgebrand en zelfs mijn werk-brein staat uit. Zo mellow als een pakje bakboter lig ik gestrekt op mijn yogamat, niet in staat om ook maar een spier te verrekken. De wereld kan vergaan, ik heb eindelijk rust gevonden. De mind struggle speelt bij elke yogales steeds milder de kop op, maar ik stel mij gerust met de gedachten dat ik compleet zen weer naar buiten zal lopen. En dat kan voorlopig niet op tegen alle hardloopblessures.
?
Tesja (editor Girls Love 2 Run)