Hij + Mij = …

Per ongeluk
Lange passen maakte ik terwijl het rubber van de lopende band met 10 mijl per uur onder mijn voeten door gleed. Heerlijk effortless op de beats van m’n iPod. In de krachtruimte van Florida State University was het op zijn minst 30 graden koeler dan buiten in de brandende zon. Ik ben niet de enige die vandaag de hitte probeert te ontvluchten en met nog 1 mijl van mijn middagduurloopje te gaan, zijn alle apparaten om me heen bezet. Via de spiegel maak ik per ongeluk oogcontact met de jongen op de lopende band naast me. Zijn door de zon geblondeerde haren wapperend in de wind van de de ventilator, zweetdruppels rollen van zijn gespierde bruine armen. Hij is ’n Aussie 800m loper in mijn team, maar verder voor mij een mysterie. Zijn mond beweegt. Oh hij praat tegen me. Ik haal mijn oordoppen uit en stel me voor. Hij heet Andrew. Dan volgt een moeizaam lopende band gesprek met veel gehijg en watbliefs. Iedereen noemt je wat? Krum-wat? Krum-o? Oh, vanwege je achternaam? Kruming? Oh met een s? Krumins? OK! Hij zegt nog iets, maar ik versta het niet. Hij herhaalt zich. What?! Ehhhhhh?

I’m done
Misschien was het de nogal aanwezige achtergrond muziek van de football players of het gestamp van alle lopers op de lopende banden of toch zijn onmiskenbare Aussie accent… ok, waarschijnlijk een combinatie. Ik vraag het een derde keer, maar kan er weer geen drol van maken. Ik glimlach vriendelijk, maar kan uit zijn afwachtende blik opmaken dat wat hij zei wél een antwoord blieft. “yeahhhh” zeg ik. Uit mijn ooghoek zie ik zijn verbouwereerde blik. “I mean, no!” shit, alweer niet het goede antwoord. “I’m done” Snel druk ik stop op het display en terwijl het rubber naar een cool down tempo van 2 mijl per uur vertraagt, glij ik achterstevoren zijn ooghoek uit. Via de spiegel geef ik hem mijn beste soundmixshow zwaai. fieuwww, at least my exit was smooth.

Maar dat was 9 jaar geleden…
Bijna 9 jaar later moeten we nog steeds lachen om ons eerste ‘gesprek’ en vragen we ons regelmatig af hoe hieruit toch onze relatie is ontstaan. Een beetje mysterie is natuurlijk interessant, dus ik geef singles altijd de tip om zich zo onverstaanbaar mogelijk te maken. Inmiddels heb ik zelf een half Aussie accent en hebben we de lopende band ingewisseld voor atletiekbanen over de hele wereld. Samen on the road to Rio, maar zo makkelijk is het niet altijd geweest.

24/7
Professioneel atleet is wat mij betreft de mooiste job in de wereld, maar niet de perfecte job. Het is 24/7: als het goed gaat, maar ook als het slecht gaat. Na een stressvolle dag drink je niet even lekker een wijntje op de bank en zeg je tegen jezelf: Hè, nu even niet denken aan hoe verrot die stomme achillespees van me is. Even niet denken aan dat ik waarschijnlijk deze zomer geen toernooi kan lopen. Of dat de kans best groot is dat ik dan een groot deel van mijn ondersteuning kwijtraak omdat je in de sport nou eenmaal wordt afgerekend op momentopnames. Hè lekker even slurpen op de bank, wil je er ook een schat?

Diploma
Partners van atleten zouden we op zijn minst een diploma in psychologie moeten geven. Want dat is nodig om zo’n high-maintenance relatie te overleven. Probeer maar eens de goede balans te vinden: erkennen van de blessure, maar niet constant aan herinneren; motiveren om kleine details goed uit te voeren, maar niet op die ene dag dat het geen motivatie- maar een energieprobleem is; een healthy lifestyle promoten, maar het tegelijkertijd wel gezellig houden; altijd de steun en toeverlaat zijn om de uitdaging van zware trainingen beter aan te kunnen, maar wel een ‘normaal’ leven proberen te leiden. Afleidingen proberen te beperken, maar wél genieten van ontspanning op momenten dat het kan… Bij nader inzien; maak er maar een doctoraat van.

Cathy Freeman
Andrew was op zijn 18de de trainingspartner van Cathy Freeman (Olympisch kampioen 400m in 2000) en heeft toen van dichtbij meegemaakt wat er precies nodig is om goed te worden. Het ligt toch voor de hand: talent, hard werken, oog voor details, mentale kracht… maar wat vergeten we nu? Oja, geluk. Mijn Australische coach heeft het me al vanaf het begin van onze samenwerking ingepeperd. Als je goed traint en gelukkig bent, ren je hard. Stress is energieverspilling. Maanden voor een trainingsstage worden factoren als verblijf, weer, afleiding en faciliteiten al meegenomen in losse pols berekening om te bepalen of de stage kans van slagen heeft. Moet er iets anders? Dan regelen we dat, want we gaan de strijd aan met de beste atleten ter wereld. De juiste mensen om je heen verzamelen is dus ook zo’n cruciale factor: trainingspartners, medische begeleiding, coaching… wat je ook nodig hebt. In mijn geval dus, Andrew.

Dreamjob on hold
En nee, ik ben zonder mijn vent niet zo fragiel en verloren als dit nu klinkt. In de afgelopen 4 jaar ben ik gemiddeld steeds 7 maanden per jaar van huis geweest voor mijn sport. 7 Maanden waarin Andrew toevallig niet meer dan 3 weken kon reizen vanwege zijn eigen job voor een ander sportmerk. Jammerdebammer. Dat het anders moest wisten we, maar hoe? Dat was nog even de vraag. Tot Andrew in mei vorig jaar besloot om zijn droomjob op te geven en samen met mij naar Nederland te komen. We stopten ons leven in vier grote Nike tassen, zonder plan, behalve dan dat we niet weer 7 maanden lang 10.000 mijl uit elkaar zouden wonen, typisch gevalletje YOLO. Aangekomen in Nederland kreeg het plan meer vorm. Na de positieve invloed die Andrew meteen al op mijn 2015 seizoen heeft, besluiten we dat dit onze kans is om één jaar alles op alles te zetten voor die ultieme prestatie in Rio. Zijn carrière plannen worden even on hold gezet en in plaats van een gewone job werkt hij samen met mij naar dat grote doel in augustus toe. Terwijl ik op afstand nog steeds door mijn Australische coach wordt begeleid, is Andrew zijn ogen & oren op locatie. Mijn steun, motivatie en vangnet in Nederland, Afrika, Australië, Amerika… wanneer ik waar ook ben.

Living and breathing the Olympic dream. No regrets. Hoe dat verder gaat lees je volgende week zaterdag…

?

Susan

P.S. Vraag je je af hoe het nou is om dagelijks met zo’n gekke atleet samen te wonen? Lees ‘zijn kant’ van het verhaal op junkmiledayz.com.