The (two) day(s) after..
Zoals je hebt kunnen zien deed ik afgelopen zondag mee aan de Marikenloop. Goed voorbereid, dacht ik. Ik schreef er zelf nog een blogpost over… Ik was zelfs 2 uur te vroeg! Daardoor kreeg ik de kans om met twee zeer ervaren hardloopsters te praten. Het is altijd fijn als je goede adviezen krijgt van kenners. Maargoed over tot de orde van de dag.. Ken je dat stipje op je startbewijs? De mijne was oranje (nadeel als je niet je eigen startbewijs hebt, maar een legaal overgenomen startbewijs), dat betekende dat ik in het één na sloomste startvak zou moeten starten. Maargoed ik vind mezelf best snel, dus ben ik doorgedrongen tot het één na snelste startvak. Het eerste startvak was me net iets te hoog gegrepen, natuurlijk dacht ik achteraf anders over. Nee grapje.
(Ik heb er lang over nagedacht om deze foto’s wel of niet te delen. Je zult vast wel begrijpen waarom. Hardlopen daar word je knap van…)
Om 14:00uur begon de massale flashmob (lees: de warming up). Lekker vrolijk springen, alsof ik daar zin in had. Maargoed na 3 minuten springen, sloeg het noodlot toe. Ja je leest het goed. Ik werd ongesteld aan mijn neus. De bloedneus…. Het gutste eruit, zomaar uit het niets. Daar sta je dan tussen 7.000 springende vrouwen. En een rij voor de WC waar je u tegen zegt. Geen water om mijn gezicht af te spoelen.. Droge mond. En een neus die maar niet stopte met bloeden.. Twee minuten voor het daadwerkelijke startshot had ik mijn bloedneus een soort van onder controle. Gewapend met een doekje (lees: wc-papier) ging ik de strijd aan met het vrouwelijke deelnemersveld.
Ik had natuurlijk heel hard van start kunnen gaan, maar daar heb ik mij al meer dan eens in vergist. Dus ik begon rustig. Na 2 km dacht ik alleen maar ‘HOE WARM KAN HET ZIJN!?’ bij de minste of geringste inhaalpoging had ik het al zwaar. Het zweet gutste van mijn voorhoofd af. En ik maar denken dat ik zo goed tegen de warmte kon. Niet dus! Na 5 km dacht ik alleen maar aan water. Bij de tweede drinkpost ben ik stil gaan staan om het water rustig achter over te gooien. Niet wetende wat er op die volgende kilometer zou gaan gebeuren.
Bij het bereiken van de 6 km voelde ik plotseling een toiletbezoek opkomen. Het water wat er net 5 minuten in zat moest er al weer uit. Maar waar is de WC als je in een godvergeten (sorry voor het taalgebruik) bos loopt? Nee die is er niet! Ik moest gewoon 1 minuut stil gaan staan om te voorkomen dat het (letterlijk) los zou lopen. Totdat uit het niets iemand heel hard ‘JORINE (de naam op mijn startbewijs) LOOP DOOR’ riep, ik schrok er zo van dat ik spontaan begon met (weg)rennen. Met nog 3.5 km te gaan incl. volle blaas werd het wat lastiger dan ik dacht. Na 6 keer door dezelfde persoon te zijn ingehaald had ik er genoeg van. Dat onbewuste kat en muis spel moest maar eens afgelopen zijn. Bij de laatste km gooide ik er daarom een subtiele versnelling in. En na 2 aanmoedigen, geen idee van wie ze afkomstig waren, wist ik dan toch eindelijk de finish te bereiken! Eenmaal over de finish zorgde de abrupte stilstand voor wat evenwichtsproblemen. De hitte overviel me nog meer dan ik al dacht, maar ik had het gehaald! Al me al vond ik het een hele leuke run in een prachtige omgeving. En wat een goede organisatie, mijn complimenten. Nieuwsgierig naar mijn eindtijd? 53:11. De komende tijd ga ik trainen om onder de 50:00 minuten uit te komen.
En dan is er nog iets heel belangrijks! Wat ontving ik veel lieve comments van jullie!!! Dat was echt heel leuk om te lezen. Bedankt daarvoor :-).
Welke runs/hardloopwedstrijden staan er op jullie agenda?
?
Francien