Tri before you die…
Na maanden van halfslachtig trainen en wisselvallige eetgewoonten word ik een beetje verrast door een email van Amsterdamse Triathlons. Of ik voor 9,99 een persoonlijk filmpje wil laten maken van de sprint triathlon in het De Mirandabad van aanstaande zondag. Ik weet dit niet. De voorbereiding op mijn eerste triathlon ooit had beter gekund. Blijkbaar heb ik niet de sterkste zak met botten. Door mijn ondoordachte fanatisme heb ik in de afgelopen maanden runners knee en een swimmer shoulder opgelopen waardoor ik een soort van hink-stap-sprong loopje heb ontwikkeld.
Pelotonnetje pakken
Mijn fietservaring heeft voornamelijk indoor plaatsgevonden op een hometrainer van De Workout in Utrecht. Om mijn fiets diezelfde feel te geven heb ik maar een iPhone houder aangeschaft, die mijn telefoon in een fietscomputer moet veranderen en zodat ik op chille lange rechte stukken een beetje Netflix kan kijken. Bovendien heb ik geen kilometer teller. Fietsen wordt vast makkelijk, ik pak gewoon zo’n pelotonnetje. 20 km aan het elastiek. Lekker in de luwte.
Spelregels
Een dag voor de race lees ik nog maar eens even de spelregels door.
‘Stayeren’ is niet toegestaan. Blijkbaar word je gediskwalificeerd als je te lang minder dan 3 meter naast, of minder dan 12 meter achter iemand blijft fietsen. G*dver ik fiets alleen.
Gelukkig heb ik mijn mobiel nog – mobiel en oortjes zijn niet toegestaan.
De weersverwachting is ook al niet zo goed en mijn triathlon lijkt een kouwe kermis te gaan worden. Mijn zenuwen en zelfmedelijden wordt onderbroken door Francien die mij een rechthoekig zwart doosje toegooit. (phrasing I know. Maar ik bedoel een box. K*t. Uh. Zo’n ding van karton.) Er zit een Garmin Forerunner 630 in. ‘Deze is voor jou. Maar dan moet je er wel wat over schrijven.’
Dus. Hier gaat niets.
Smartwatch
Ik heb dus een horloge in gebruik gekregen dat al mijn problemen lijkt te gaan oplossen. Het is eigenlijk een horloge speciaal ontworpen voor hardlopers. De interwebs vertelt me dat meer mensen het gebruiken voor meerder activiteiten en er zit een speciale functie op voor fietsen. Relaxed, dit is vanaf nu mijn kilometerteller en snelheidsmeter. Hartslag wordt gemeten via een band om mijn borst. Niet het meest ideaal, maar wel accuraat en bovendien is hij niet hinderlijk. Daarnaast fungeert het ook als smartwatch en komen mijn berichten (ik kan me herinneren dat Francien het had over een maandthema genaamd #ohsosocial) erop binnen. Er zijn zelfs apps te downloaden. Ondanks dat ik een triathlon app weet te vinden, besluit ik toch maar voor de default settings te gaan.
D-Day
Zondag half 8 meld ik mij bij het De Mirandabad. Wat een naam. En wat een weer. Het sneeuwt namelijk. Gelukkig klaart het iets op en na mijn startnummer op mijn tas, fiets en helm te hebben bevestigd ijsbeer ik nog wat rond. Kwart voor negen begin de briefing. De start zal plaatsvinden in waves. Je ligt dus al in het bad. Voor het fietsen moet je zelf bijhouden in welke ronde je zit. Als de zoemer gaat mag je gaan. Okee.
Spoor 4b
Er klinkt een vaag servicemededeling geluidje en ik verwacht iets te horen over een trein die vertrekt van spoor 4b. Dit blijkt het startsein te zijn. Iedereen kijkt wat schaapachtig om zich heen, maar wanneer de eerste die vertrekken niet worden terug gefloten waag ik het erop. Met z’n zessen in één baan verplaatst zich een waterpolo gevecht zonder bal naar de andere kant van het bad.
Houthakker
Ik ga vlammend van start. Met grote krachtige slagen zorg ik ervoor dat de 5 overige deelnemers in mijn baan mijn achtervolgers worden. Ik tik de overkant aan en vertrek in hetzelfde tempo weer naar waar ik vandaan kwam. Nog 10 keer. Holy fuck. Nog 10 keer. Dit gaat veel te hard. Mijn 4 slagen per ademhaling eist zijn tol. Elke keer als ik mijn gezicht draai voor zuurstof hoor ik een ziekelijke gasp van iemand die lijkt te stikken. Die persoon ben ik. Nog voordat ik de andere kant heb bereikt zijn mijn 4 slagen gedaald naar 2. Nog 9 keer dit. Ik ga kapot. Door het tekort aan zuurstof in mijn kop bubbelen er gedachtes bij mij op over hoe lullig het zou zijn om tijdens je eerste triathlon te verdrinken. Ik tik de overkant aan en wil rust nemen om me te herpakken, maar het treintje dat ik achter mij heb gecreeerd lijkt niet te stoppen. Ik moet door. Mijn freestyle slag is ondertussen veranderd in een soort van omgekeerde rugslag (daar dacht je over na, he) en als een houthakker kronkel ik de resterende 8 banen door. Wanneer ik mij optrek uit het water zie ik vlekken en moet ik mijn evenwicht hervinden. Licht wankelend begeef ik me naar mijn fiets. Ik zit er nu al doorheen.
Ademnood
Ik kijk op mijn Garmin Forerunner 630. De wijzer op de hartslagmeter wijst op rood. Ik maak gebruik van de wissel om op adem te komen en zet het horloge op Cycling. Mijn zicht wordt weer wat scherper en mijn horloge geeft oranje aan. Tijd om te gaan.
Lulkoek
Met het verbod op stayeren in mijn achterhoofd begin ik mijn eerste rondje. Tranquillo. Ik wil niet weer een deksel op mijn neus. Ik blijf keurig op 12 m afstand en rem soms af om niet te dichtbij mijn voorganger te komen. Totdat er gastje van net 16 mij met een noodgang passeert en in het voorbijgaan dus midden over mijn lul heenrijdt. Spreekwoordelijk dan. Er rijden geen gastjes van 16 tegen mijn lul. Just for the record.
Gas erop
Ik gooi het tempo omhoog. Ik passeer de tijdregistratie, druk op het lap knopje van mijn horloge en begin de tweede ronde zelf aan een inhaal race. Lap 1: 9.38. Dit is te traag. Ik wil binnen 40 minuten binnen zijn. Dat betekent dat ik vanaf nu minstens 30 km per uur moet fietsen. Ik tik een schermpje door. 29,7 km/u. Ietsje gas geven.
Hipster
Mijn tweede ronde fiets ik net onder de 7 minuten. Maar het begint te hagelen en te waaien en mijn handen beginnen te verkleumen. Tijdens het klimmetje op de Utrechtse Brug lukt het me niet meer om terug te schakelen en sta ik plots geparkeerd. Ik ploeg het heuveltje op, het lukt om te schakelen maar ik besluit verder te gaan met fixed gear. Niet echt relaxed, maar dat is alles wat hipster is. (dit is een fiksie referentie, dat zijn die wielrenachtige fietsen waar half Amsterdam op fietst en die hebben dus één versnelling.)
ADD
Door de kou doen mijn vingers niet meer wat ik wil. Ik probeer mijn volgende lap te timen, maar ik hoor door de hagel niet of mijn vingers op het juistje knopje drukken (kop hem maar in). Ik kijk nogmaals op mijn Garmin Forerunner 630 en zie dat ik mijn mail heb geopend. Iets over een tentamenuitslag. Met maximale inspanning negeer ik mijn ADD en besluit de lap functie even te laten voor wat het is, omdat ik volgens mijn horloge 10 rondes verder ben. Dit blijkt bijna desastreus uit te pakken. Rijd ik nou mijn vierde of vijfde rondje? Dit is de gedachte die mijn gehele laatste ronde door mijn hoofd gaat. Hugo, die om 9 uur ‘s ochtends naar mij is komen kijken staat langs de kant en ik vraag om zijn hulp. Meer dan ‘Waar ben ik?’ komt er niet uit terwijl ik langsvlieg en hij kijk me verbaast aan. Op het laatste moment sla ik rechtsaf het naar het parc fermé. Op hoop van zegen.
Caddilac autodrop
Vlak voordat ik het op het lopen wil zetten bedenk ik mij dat ik ben vergeten te eten tijdens het fietsen. Ik pak snel mijn gevallen zakje caddillac autodrop van de grond. Ik verlaat het parc fermé in het spoor van andere loper. Een piep klinkt en ik ben weer op de weg.
Autodrop
Ik voel me leeg. Besluit de autodrop uit de zak op mijn rug te pakken voor nieuwe energie. Ik heb twee handen nodig om de autodrop uit het zakje en in mijn mond te krijgen. Terwijl ik anderhalve meter achter mijn pacemaker loop begin ik het zak je leeg te eten. Het gekraak van het zakje doet hem nogal verbouwereerd omkijken, aangezien hij het zichtbaar moeilijk heeft met zijn eigen tempo. Ik hou mijn pokerface en kijk hem strak aan terwijl ik mijn laatste caddillac in mijn mond steek.
Met z’n tweeën vegen we nog een aantal lopers op. Ik kan bij hem blijven maar niet voorbij, en omdat het stayeren verhaal nog in mijn hoofd zit blijf ik op 5 meter van hem lopen. Samen zetten we een tijd neer van 19.48 en bij mij stopt de teller op 1.18.23. Ik vergeet uiteindelijk mijn horloge uit te zetten zodat mijn eigen geregistreerde tijd ook een tosti bij Café Vrijdag en een tour langs de Albert Heijn meeneemt.
Ik word 62/180. Ik ben tevreden voor de eerste keer, alhoewel blijkt dat ik iets te veel chill in de wisselzone, waar ik bijna 10 minuten verlies.
Als ik thuis kom gooi ik uit automatisme de verpakking van de 630 weg. Dit is blijkbaar een no-go.
‘Je mag dat nooit weggooien, ivm garantie. En het was eigenlijk een testexemplaar… Nu moeten we deze wel houden.’
‘Oh joh, wat k*t zeg.’
?
Zweetdate (& Francien)
Foto’s gemaakt door de beste fotografe, Joyce Bongers, van Nederland