We've got time

Of je het een revanche kan noemen, weet ik niet. Leuker was het wel! 

Vorig jaar ging ik op 1/3 onderuit. Heb ik me de hele race kapot geergerd. Aan mezelf, aan het parcours, aan de drukte. Het was allemaal k**. Dit jaar moest anders. Ik wist dat het geen PR-parcours was. De bergen die je tegenkomt zijn gewoonweg niet te trainen. Wat ik wel wist is dat ik ervan moest genieten. Iets wat ik vorig jaar duidelijk niet deed. Zo ging ik dus ook de race is. Zonder al te grote verwachting, zonder zenuwen, met heel veel zin.

They have watches, we have time
Ik start ergens achter in het middelste startvak (van de 3). Het is druk! Niet normaal. Dan begint het volkslied, wordt iedereen stil, neemt z’n pet af en zingt mee. Kippenvel. Zodra het startschot klinkt komt alles langzaam in beweging. Maar als ik de startmat overga blijft het tempo zo goed als stapvoets. De 3 km die volgen zijn trager dan traag. Dan pas weet ik een beetje los te komen. Ik besluit daar ook mijn app uit te zetten en zonder timer te lopen.

En dan wordt het ook pas echt leuk. Ik neem de tijd om van het uitzicht te genieten. Als ik na 4 km de eerste berg heb overwonnen komt de zon op boven de stad. Weer kippenvel. Het stuk dat volgt is relatief makkelijk. Ik klets met mensen, geniet van het uitzicht en zie de zon langzaam opkomen. M’n tijd negeer ik nog altijd.

It’s just a hill, get over it. 
Dan kom ik bij het 10 km punt. Hier begint de helse klim van southern cross drive. 3 km achter elkaar alleen maar omhoog. Stijl omhoog. Om me heen begint 80% te wandelen. Bij het 12km moet ook ik toegeven. 100m. Meer is niet toegestaan. Braaf begin ik weer te lopen. Als ik boven ben zie ik Joyce klaar staan met camera. Ze had geen beter moment kunnen kiezen! De daaropvolgende kilometers gaan omlaag. Lekker. En toch. Dit is misschien wel zwaarder voor m’n lijf dan omhoog lopen. Ik maak snelheid maar elke klap komt m’n lijf binnen. De weg loopt schuin waardoor m’n knieen beginnen te protesteren. En het lulligste. Het is een constante schommeling. Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. Vind dan maar eens een passend ritme.

Amper daar, amper klaar
Het fijne aan die halve marathon is dat je dan alweer op 18 km bent. “Amper daar, amper klaar” (bijna thuis). Het vervelende? De heuvel op km 19. Wat een k**timing. Denk je dat je er bijna bent, krijg je dit. Niet dat het in vergelijking met de rest wat voorstelt, maar toch. M’n benen hadden het al moeilijk genoeg. Daarna zie je overigens wel in de verte de finish liggen en is het tijd voor een eindsprint.

M’n tijd 2.07 is niet om over naar huis te schrijven. En toch, ik weet dat ik om een vlak parcours makkelijk richting of onder de 1.50 kan komen (heeft iemand nog een tip voor dit seizoen). En ik heb meer dan genoten. De hele weg is die lach niet van m’n hoofd geweest. 100 keer beter dan vorig jaar. Ik ben een gelukkig mens! En ik wou dat ik bergen had in Engeland, want hoewel we meer heuvels hebben dan NL, is het echt peanuts.

Jullie support was geweldig! We hebben een dik vet bedrag bij elkaar gekregen en ik heb heerlijk gelopen. Was zonder jou niet gelukt… Echt niet! 

?
Fieke

Ph: The wonderful Joyce Bongers

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter