Zo stil in mij
Stille nacht
‘Francien doe je volgende week ook mee aan de Silent Night Run van Stadswild?’ Nee denk ik direct. ‘Misschien,’ hoor ik mezelf zeggen. Ik kan toch niet een hele run stil zijn?! Ik heet Francien! Het woord ‘silent’ komt niet voor in mijn woordenboek. Althans, dat dacht ik. Totdat ik erover nadacht. Als ik alleen ren ben ik ALTIJD stil. Als ik een boek lees (en dat doe ik, geloof het of niet) ben ik ook stil. Als ik met het openbaar vervoer reis, kun je me gerust in de stilte coupe plaatsen.
Reminder
Ik denk er niet meer aan. Totdat ik een reminder krijg van de liefste PR-dame die ik ken, Britt. Weigeren kan ik niet, maar onder voorbehoud geef ik me toch op. Mijn zaterdagavond/nacht invullen met een silent run dwars door het centrum van Amsterdam. Ik kan me een betere invulling van de avond bedenken.
Alcoholvrije zaterdagavond
Toch stap ik om 21:24 op mijn VANMOOF. In het prachtige Conservatorium Hotel word ik warm onthaald met iets dat lijkt op een Gin Tonic, maar dan minus de alcohol. U begrijpt dat ik hier met een fancy glas water met een komkommer in mijn hand sta? Ik krijg een warm onthaal van Angélique. Ik kijk eens om mij heen. In tegenstelling tot de vaste clique die ik altijd tegenkom bij events, ken ik nu maar heel weinig mensen. Ik bedenk me dat het geen reet uitmaakt dat ik maar 10 van de 120 aanwezigen ken. Want ik mag straks toch niet praten.
Silence
Er is vanavond maar een regel: alles gebeurt in stilte. De oefeningen die we bijvoorbeeld onderweg gaan doen, worden niet hardop uitgelegd. Evenmin wordt er hardop aangegeven als er gaten, paaltjes of andersoortig straatmeubilair in de weg staat. De stilte gaat dus zorgen voor een nieuwe vorm van creativiteit. Ik ben getriggerd. Mijn aandacht heb je.
Anonimiteit
Als we het Conservatorium Hotel uitlopen ga ik bewust niet naast mensen lopen die ik ken, omdat het er toch niet toe doet. En het maakt de uitdaging onnodig moeilijk, want dan wil ik waarschijnlijk wel praten. Deze nieuwe vorm van anonimiteit bevalt me wel (niet dat iemand weet wie ik ben trouwens)
Schreeuwlelijk
In het begin voel ik me onzeker. We zijn nog niet drie meter opweg of iemand spreekt (lees: schreeuwt) ‘HOEREN!’ Ik voel me er ongemakkelijk bij. Normaal gesproken wil ik daar iets op terugzeggen. Nu voel ik me in één keer suf. Suf omdat ik op zaterdagnacht de straten van Amsterdam beloop in plaats van in de kroeg te hangen.
Free Tibet?!
Als we de PC Hooftstraat bereiken volgt de eerste sessie oefeningen. Ik sta gelukkig voor Angélique dus ik kan goed zien en volgen wat ik moet doen. Ik merk dat omstanders ons bijzonder interessant vinden. Het duurt enkele seconden voordat ze doorhebben dat we niet praten. Dat maakt ons des te interessanter. Vanwege onze witte t-shirts met daarop het prachtlogo van Stadswild, kan ik me voorstellen dat mensen denken dat we bezig zijn met een silent protest run met als thema ‘Free Tibet.’ Dit is echter totaal niet het geval. Maar dit is wel wat ik ervan gedacht zou hebben als ik zelf langs deze groep was gelopen.
Amsterdamse Grachten
Als we de grachtengordel bereiken komen de joelende kroeggangers ons ongevraagd aanmoedigen. Sommigen schreeuwen zo hard bij gebrek aan aandacht. Ik krijg door dat de stilte met een getal van 120 mensen één groot schild vormt. Waarachter ik me steeds comfortabeler voel. Ik denk terug aan de vele vrijdagavond runs die ik in mijn eentje heb afgelegd door ditzelfde centrum. Daar werd telkens gedacht dat ik rende om een trein of bus te halen. Terwijl ik in feite rende om niet eenzaam te zijn op een avond waarop iedereen in de stad is en ik mijn uppie thuis op de bank wegkwijn. Heus geen fear of missing out. Ik besef me dat de stad in de avonduren van het weekend het perfecte parcours vormt. Je bent niet alleen op straat (dat voelt veiliger aan). Je hebt iets (mensen) om naar te kijken. En je kunt elke willekeurige kroeg inlopen (voor een drankje of een wc-pitstop). Ideaal eigenlijk.
Gelijkheid
Als we het Amstelveldje bereiken begint een groepje jongens ons toe te schreeuwen. Ik neem voorzorgsmaatregelen en ga zover mogelijk van dat groepje afstaan. Ja, ik denk pro-actief vooruit op dit soort momenten (een van mijn kernkwaliteiten). Nog geen 10 seconden later zijn deze ietwat aangeschoten heren deelgenoot van onze oefeningen. Ze proberen de orde (lees: stilte) te verstoren. Minutenlang. Toch trekt niemand in onze groep zich er wat van aan. Niemand geeft ze een podium. Niemand geeft ze een weerwoord. Ze zijn welkom. Wij bewapenen ons in stilte met stilte. Ik merk dan pas hoe krachtig stilte eigenlijk is. Het is een vorm van macht, die niet als bedreigend wordt ervaren. Eerder als een vorm van gelijkheid. Waarbij iedereen in zijn of haar waarde wordt gelaten. Ik vind het mooi. Machtig mooi zelfs.
Urban gym
Ik neem de stad bewuster in me op. Ik vind het mooi om te zien hoe Stadswild het aanwezige straatmeubilair verwerkt in deze run. Alsof het niets is. Voor mij is het nieuw. Ze zien dingen en ondergronden als urban gym dat een scala van mogelijkheden biedt.
Spelen met vuur
Bij het Museumplein worden we opgewacht door een jazzmuzikant die ons verwelkomt. Voor het eerst maken we geluid. We klappen, want dit optreden verdiend een weder geluid in de vorm van hard geklap. Verderop staat een vrouw ons op te wachten. Ze speelt letterlijk met vuur.
Concertgebouw
Na de run wacht het prachtige Concertgebouw op ons. De plek waar geluid juist zo’n belangrijke rol speelt is voor één keer omgetoverd tot een stilteruimte (lees: yogaruimte). Hier is over nagedacht. Dat laatste zou ik ook eens vaker moeten doen. Denken vanuit een concept en dat toepasbaar maken op een run. Ik bedenk me dat ik me ontzettend vereerd voel om hier op zaterdagavond te mogen staan. Oprecht. Yoga en ik zijn geen beste vrienden, maar ik heb wel geleerd dat ik me eraan moet overgeven. Ik vind het niet gemakkelijk, maar het brengt me wel een fijne vorm van rust. Ik besef me ter dege dat ik naast iemand lig die ik ken. Normaal is dat een afleiding. Dit keer besluit ik me bewust niet bezig te houden. Dat leidt alleen maar af. Ik staar meerdere malen naar het extreem mooie plafond en volg geruisloos (ik lijk van Gent & Loos wel) de instructies op.
Op de plaats rust
Op het eind van de sessie worden we begeleid door pianiste Nathalie Doucet die een geweldig stuk ten gehore brengt. Ik voel me kalm. Ontzettend kalm. Als de prachtige operazangeres Hrafnhildur Arnadottir haar bijstaat sluit ik opnieuw mijn ogen. De woorden uit haar mond kan ik niet thuisbrengen. Enkel de emoties in haar stem. Ik vind het mooi.
Fijntjes
Als de sessie over is mogen we de enveloppe die al een tijdje op ons allen ligt te wachten opmaken. De Lululemon Yogamat mogen we houden, het Conservatorium Hotel nodigt me uit om een bezoek te brengen aan de spa en sauna faciliteiten. Mij hoor je niet klagen. Ik zeg een aantal mensen gedag, waarna ik geruisloos vertrek en de stad opnieuw ervaar. Dit keer op de fiets. Ja, ik voel me een gezegend mens.
Bewustwording
De reden dat ik dit deze run tot detail kan opschrijven is te danken aan het bewust opnemen van alles van gisterennacht. Normaal gesproken worden dit soort events in mijn optiek gebruikt om te socializen. Ook al rende ik niet alleen, toch was ik heel erg met mijn eigen gedachten en de omgeving waarin rende bezig.
Meeloper
Kijk, ik loop al best lang in de wereld van hardloopevents. Tegenwoordig is er daarom best veel voor nodig om mij zover te krijgen hierover te schrijven. Dat komt omdat ik het idee heb dat ik het al eens gezien of gedaan heb. Dit event verdient echter mijn aandacht. Of laat ik het anders zeggen, Stadwild heeft mij aangenaam verrast. Wil je een keer met ze meelopen of –trainen? Hou ze dan in de gaten op Facebook en Instagram.
Geniet van je zondag!
Foto’s door Pim Rinkes
?
Francien & Team Girls Love 2 Run